I screwed this, I'm so sorry.

Nerveus stond hij met zijn duimen te draaien terwijl hij in de spiegel tuurde. Hij had Perrie daarstraks gebeld en gevraagd of ze langs kon komen. Het was een dag nadat hij Aya had gekust en vannacht was het een grote zooi in zijn hoofd geweest. Hoe hij uiteindelijk in slaap was gevallen wist hij niet, hij wist wel dat er overal stukjes papier lagen met allemaal stukken tekst erop. Uitwerkingen van zijn gedachtes, pogingen om Perrie uit te leggen wat er gebeurd was en vooral waarom het gebeurd was. Nee, niet vooral waarom het gebeurd was. Vooral dat het niet aan haar lag. Dat hij om Perrie gaf, maar... Maar wat? Maar dat hij haar niet zag als een vriendinnetje? Dat was het niet. Niet voor zover hij wist. Hij vond haar geweldig, maar er leek iets te ontbreken. Het klonk zo lullig, als een slap excuus, als een domme smoes. Hij haalde diep adem door zijn neus en spande zijn spieren aan. Toen holde hij naar beneden en sloeg met zijn vuisten tegen de boksbal aan die hij in de kelder had opgehangen. Hij haalde flink uit tegen het ding en bleef er tegenaan slaan ookal deden zijn vuisten pijn en lagen ze al tot bloedens aan toe open. Dit was zijn voornaamste bezigheid geweest gisteravond. Tegen de boksbal aanslaan tot hij zo moe was dat hij niet meer kon slaan. En vervolgens meer slaan. Waarom? Frustratie. Gevoelens die hij niet kon omzetten in woorden en een schuldgevoel wat zich meester van hem maakte. Hij wou Perrie niet kwetsen. Hij wou Perrie niet kwijt. Maar hij wou haar ook niet aan het lijntje houden, zeggen dat alles goed was. Dat zou hij niet aankunnen. Dat zou ook niet rechtvaardig zijn tegenover Perrie. Dus had hij haar echt na een dag al gebeld. Gister was het te laat geworden. Hij had gister niet meer kunnen bellen. En hij ging het niet over de mobiel doen. Hij moest haar echt zien. Godver. Hij ging haar pijn doen. 
BAM!
"AU! Fuck fuck fuck!" Er was iets met een luide krak geknakt en Pasqual liet zichzelf op de grond zakken. Tranen rolden over zijn wangen en hij was pissig op zichzelf. Hij omklemde zijn gewonde hand met zijn andere hand en vloekte eens hevig. Hij had het verneukt en hij verdiende deze pijn even. Hij ging weer staan en liep weer naar boven toe, waar hij uit de vriezer een zak met ijsklontjes haalde en vervolgens in een handdoek wikkelde. Deze handdoek duwde hij tegen zijn hand aan maar hij had flink het gevoel dat er iets gebroken moest zijn. Als hij het Perrie verteld had, zou hij daarna wel naar de huisarts gaan. Prioriteiten stellen, dacht hij dan maar zo. Het was eigenlijk heel dom van hem dat hij nu zijn handen verneukt had, want hij moest gewoon nog voor de paarden zorgen en gewoon nog alle klusjes doen. Dus stel dat het inderdaad gebroken was, ging hij zich niet tegen laten houden.
Een kreun kwam van zijn lippen af toen hij zich klaar ging maken. Niet een al te... sexy outfit, gewoon iets normaals, iets casuals. Hij had het zo erg verneukt en hij hoopte dat ze niet al te boos zou zijn. Maar het zou helemaal eerlijk zijn als ze wel boos op hem zou zijn en hem niet meer zou willen spreken. Hij was slecht bezig geweest en het was oprecht zijn verdiende loon. Als hij er achteraf over nadacht had hij éérst met Perrie moeten gaan praten. Maar zelfs dan.. had het iets uitgemaakt? Hoezeer Pasqual open wou zijn tegen Perrie, leek het hem niet te lukken en verzweeg hij soms dingen. Dat hij nu, uiteindelijk terwijl het te laat was, open kaart ging spelen, kwam veel te laat. Nee. Hij moest de gevolgen maar als een man dragen.
Toen de deurbel ging wist hij niet hoe snel hij de deur moest openen. Zijn hele maag was een brok van de spanning en zenuwen en hij trilde toen hij de deur opende. 
"Hi," zei hij wat ongemakkelijk, terwijl hij haar aankeek maar het liefst haar blik ontweek. Hij wist wat er ging gebeuren. Hij wist wat hij ging zeggen. Hoewel hij zeker dacht dat zij ook wel enig idee had wat er ging gebeuren, vond hij het niet tof. "Kom binnen," zei hij zachtjes terwijl hij opzij stapte om Perrie erdoor te laten.


- I fucked up, I know. Ik hoop dat ze vrienden kunnen blijven. -

Perrie staarde verveeld naar haar spiegelbeeld in de spiegel terwijl ze de borstel door haar haar haalde. Haar haar was nu wel een stukje korter. Ze had de roze dip-dye er af laten knippen. Ze moest er nu tenslotte volwassener uit zien, en dan kon ze niet aankomen met roze haar. Ze vond het wel jammer, het paste bij haar. Maar zo kon ze niet voor een kindje zorgen. Jepp, ze was zwanger. Met een zucht legde ze de borstel terug op het kastje en vreef even met haar handen over haar buik. Hij of zij was nog amper wat en er was ook nog niks van te zien. Maar het idee dat er een kindje in haar buik groeide was overweldigend. Het gevoel dat ze nu niet meer alleen thuis was, er was nu altijd wel iemand bij je, de komende 9 maanden sowieso. Een prille glimlach verscheen op haar gezicht. Ze was wel blij met het kindje. Ookal was ze echt niet van plan om een tienermoeder te worden. Ze had het liever nog een paar jaar uitgesteld, maar het was nu niet anders. Ze ging het toch zeker niet weg laten halen. 
Bij de gedachten aan Pasqual verdween de glimlach weer. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze wist niet hoe het verder moest. Ze hadden nooit echt een top relatie gehad, en Pasqual had veel problemen. Ze wist niet of hij wel voor het kindje kon zorgen als hij zijn dingen niet op een rijtje had. Het was lullig om zo over hem te denken, maar ze vroeg dat haar echt af. Hij zou een top vader zijn, hij was zorgzaam en lief, dat was het probleem niet. Maar ze durfde gewoon niet, niet wetend wat het probleem was en ook niet wetend wat te doen. En gewoon weg, hoe het nu verder moest? Er waren te veel problemen om een kindje samen met hem te hebben. Zij zelf zou er nog wel over heen komen, maar het kindje? Pasqual zou altijd zijn of haar vader blijven en Perrie en hij zouden altijd nog een conectie hebben. Moesten ze nu samen wonen? Een vader en moeder die gewoon bij elkaar waren maar appart woonden was ook een beetje raar. En wat als Chloë terug kwam? Pasqual voelde blijkbaar heel veel voor haar, en kon ze hem wel genoeg vertrouwen dat als zij voor zijn neus stond hij niet zo terug kroop naar haar. 
En dan was er ook nog Aya, zij was ook nog een probleem. Nee dat dacht ze verkeerd, Aya zelf was niet het probleem. Maar het feit dat Pasqual iets voor haar voelde en zij ook iets voor hem. Dat was duidelijk te zien bij de watervallen. Ze had er maar niet over begonnen, ze wist niet hoe het nu met hen was. Eigenlijk wist ze niets, ze wist niet waar Pasqual was als ze niet bij hem was. Ze hoefde hem natuurlijk niet controleren maar misschien sprak hij wel af met Aya. Ze wist wat er ging komen, er was iets gebereurd maar wat wist ze niet. Maar te horen aan Pasqual's stem en toon aan de telefoon voelde ze het gewoon al aan. Daardoor wist ze nog minder hoe ze haar nieuws moest brengen. Maar ze wou niet dat hij bij haar bleef voor de baby. Dan voelde ze zich gebruikt. En als hij zei dat hij nog moest na denken wie hij ging kiezen, was ze er zelf ook al helemaal klaar mee. Ze wou geen tweede keus zijn.
Het was tijd om naar Pasqual te gaan, en voor dat ze de bel in drukte zuchtte ze eens diep. Pasqual deed verbazend heel snel de deur open. "Hi," Zei hij. Ze antwoorde zwak met een kleine glimlach. Dit was akward, en het voelde helemaal niet goed. Na zijn volgende woorden stapte ze langs hem naar binnen.

Perrie ging naar binnen toe en Pasqual sloot de deur achter haar. Ongemakkelijk stond hij met zijn handen in zijn zakken in de woonkamer. "Eh, ga anders even zitten," zei hij terwijl hij haar niet aan durfde te kijken. "Wil je wat te drinken?" Om heel even weg te kunnen liep hij naar de keuken toe en pakte twee glazen, waarvan hij ze beiden maar vulde met water om heel veel gedoe te voorkomen. Hij voelde dat hij stond te trillen en niet zeker wist wat hij moest gaan zeggen. Hij moest het zeggen, dat was zeker. Met de glazen in zijn hand die licht aan het beven waren, liep hij de woonkamer in en zette de glazen op het salontafeltje. Hij nam plaats naast Perrie op de bank maar bewaarde een ruimte tussen hen in.
"So, yeah.. ik moet je wat vertellen," begon hij, terwijl hij zijn handen samen vouwde. Zijn gezicht vertrok even van de pijn die door zijn handen heenschoot, maar hij besloot dit lekker te negeren. Toen keek hij Perrie met zijn bruine, bezorgde kijkers aan.
"Euhm, ik weet dat het de laatste tijd iets beter leek te gaan, weet je wel, met het uitje naar het strand en die avond weg, maar euhm.. jij weet ook dat Aya er is. Het belangrijkste van alles is is dat ik echt om je geef, Perrie, dus ik hoop dat wat ik je nu ook vertel, dat je dat niet vergeet. Ik vind je een geweldig meisje en ik hou van je, maar.. er zijn gewoon wat dingen gebeurd. Het ligt niet aan jou, Perrie, don't get me wrong. En ik zou echt dolgraag een gewone vriend van je zijn maar ik zou ook begrijpen als je nu iets hebt van; dat kan ik niet, dat wil ik niet. En ik zou begrijpen als je nu pissig op me bent. Gisteren ben ik Aya tegengekomen in het bos en ik ga niet echt in detail treden.. maar ik realiseerde mij dat ik van Aya hou. Dat ik om haar geef als een geliefde.. en ik kan niet twee meisjes hebben... Dat wil ik ook niet. Ik zou niet nu tegen jou kunnen zeggen dat ik van je hou zonder dat ik aan Aya moet denken en dat is niet eerlijk, niet tegenover jou, niet tegenover mij, niet tegenover Aya. En het spijt me dat ik er nu pas mee kom, dat ik het niet eerder zeg. Dat het gister dus is misgegaan, dat ik Aya heb gekust... Ik had het eerder moeten opmerken en moeten zeggen dat ik gevoelens heb voor Aya." Hij sloeg zijn blik neer.
"Ik ben een eikel, Perrie. En je mag echt pissig op me zijn. Je verdient een beter iemand, denk niet dat ik zelfmedelijden heb want ik ben de fout in gegaan en jij verdient gewoon iemand die wel in staat is voor de volle 100% voor je te gaan. Maar ik hoop echt dat we vrienden kunnen zijn. Ik verwacht niet van je dat je nu al kan zeggen van; ja hee, goed hoor, nu zijn we vrienden. Ik geef je alle tijd die je nodig hebt. Je mag op me schelden, me slaan, me negeren, alles. Alles zodat je je maar beter gaat voelen. Het is niet eerlijk wat ik heb gedaan en echt je mag fucking pissig zijn en.. het spijt me." Hij wrong zijn handen weer samen en tilde nu het glas van tafel op. Trillend zette hij het glas aan zijn lippen en nam een slok van zijn water. Toen keek hij weer naar Perrie, benieuwd hoe ze zou reageren op zijn verhaal. Hopend dat hij haar nu niet helemaal gebroken had.

Perrie ging na aanwijzing zitten op de bank en keek even de kamer rond. Ze hoorde de vraag van Pasqual, maar reageerde er niet eens op. Ze had toch al gehoord dat hij naar de keuken liep, dus hij zou ook wel drinken voor haar mee nemen. Zo was hij. Hij kwam terug met twee glazen water en zette die op het tafeltje. Pasqual ging naast haar op de bank zitten en ze nam al snel een slok water. Ze had een droge keel. Ze wist dat er iets was, maar Pasqual had werkelijk nog geen idee. Toen Pasqual wat zei zette ze haar glas weer terug op de tafel en draaide haar lichaam naar Pasqual zodat ze hem goed kon zien. Ik moet je wat vertellen klonk niet echt als muziek in haar oren.
Maar ze kon nu niks anders doen dan te luisteren wat de jongen voor haar te vertellen had. Het was zeker belangerijk anders zou hij gewoon bellen of langskomen, en dan hing er ook niet zo'n spanning tussen hen. "Euhm, ik weet dat het de laatste tijd iets beter leek te gaan, weet je wel, met het uitje naar het strand en die avond weg, maar euhm.. jij weet ook dat Aya er is. Het belangrijkste van alles is is dat ik echt om je geef, Perrie, dus ik hoop dat wat ik je nu ook vertel, dat je dat niet vergeet. Ik vind je een geweldig meisje en ik hou van je, maar.. er zijn gewoon wat dingen gebeurd. Het ligt niet aan jou, Perrie, don't get me wrong. En ik zou echt dolgraag een gewone vriend van je zijn maar ik zou ook begrijpen als je nu iets hebt van; dat kan ik niet, dat wil ik niet. En ik zou begrijpen als je nu pissig op me bent. Gisteren ben ik Aya tegengekomen in het bos en ik ga niet echt in detail treden.. maar ik realiseerde mij dat ik van Aya hou. Dat ik om haar geef als een geliefde.. en ik kan niet twee meisjes hebben... Dat wil ik ook niet. Ik zou niet nu tegen jou kunnen zeggen dat ik van je hou zonder dat ik aan Aya moet denken en dat is niet eerlijk, niet tegenover jou, niet tegenover mij, niet tegenover Aya. En het spijt me dat ik er nu pas mee kom, dat ik het niet eerder zeg. Dat het gister dus is misgegaan, dat ik Aya heb gekust... Ik had het eerder moeten opmerken en moeten zeggen dat ik gevoelens heb voor Aya. "Ik ben een eikel, Perrie. En je mag echt pissig op me zijn. Je verdient een beter iemand, denk niet dat ik zelfmedelijden heb want ik ben de fout in gegaan en jij verdient gewoon iemand die wel in staat is voor de volle 100% voor je te gaan. Maar ik hoop echt dat we vrienden kunnen zijn. Ik verwacht niet van je dat je nu al kan zeggen van; ja hee, goed hoor, nu zijn we vrienden. Ik geef je alle tijd die je nodig hebt. Je mag op me schelden, me slaan, me negeren, alles. Alles zodat je je maar beter gaat voelen. Het is niet eerlijk wat ik heb gedaan en echt je mag fucking pissig zijn en.. het spijt me."
Bam, dat was een heel verhaal. Het bleef stil. Perrie moest het bandje nog een keer afspelen in haar hoofd, en het laten bezinken. Had hij het nou net echt uitgemaakt? En nog wel voor Aya? Zij is echt raar. (No offence Ruka, ik vind je echt aardig, maar Perrie vind Aya wel een beetje raar en snapt dit allemaal niet^^) Ze begreep het niet. Had Pasqual al die tijd tegen haar gelogen. Hij had altijd maar problemen over Chloë en nu voelde hij werkelijk iets 'echt' voor Aya. Had hij überhaupt wel eens wat voor haar gevoeld?
Ze voelde zich diep veraden en zeer alleen. Ze moest altijd maar haar best doen voor Pasqual, om hem bij haar te houden. En nu was hij de gene die het uitmaakte? Het kon niet gekker worden. Zij zou klaar moeten zijn met hem en niet andersom. Ja ik vind je aardig, maakte dat nog wat uit. Hij liet haar vallen als een baksteen van een mega hoog gebouw, en daar was echt geen toekomst meer voor. Die viel keihard te pletter beneden op de straat. Zo in duizenden stukjes. En zo voelde haar hart nu ook. Auch, ze voelde zich alleen, maar toch ook weer niet. Ze had het kindje bij zich en die zou er altijd voor haar zijn. Zou ze het Pasqual vertellen? Ze wou het kindje helemaal niet opvoeden met Pasqual, en ze wou ook niet dat Aya de stiefmoeder zou worden. Ze hadden beiden zo veel problemen.
En ze wist zeker dat ze nooit meer iemand anders zou vinden. Tay hij was de gene geweest. Haar eerste liefde, maar helaas niet de laaste. Ze voelde nu pas echt hoeveel ze hem miste, maar ze voelde zich wel sterker door hem. Ze ging Pasqual echt niet smeken om haar terug te nemen. Nee dat wilde ze niet eens. Prima dat was hij haar niet waard. Stay classy.
"Pasqual, je weet niet wat voor grote fout je hebt gemaakt." Sprak ze zacht. Hij zou wel denken, fout omdathij bij haar weg ging. Maar het was fout omdat hij over al sporen achter liet. "Een grote fout voor ons, en daar bedoel ik niet jou en mij mee. " Sprak ze waarna ze met een hand naar haar buik ging. "Ik ben klaar met jou zielige gedoe, en al je problemen, deel die maar lekker met Aya, en met haar problemen. Ze is nog een kind Pasqual, je zult haar vader moeten gaan zijn, en niet haar vriend." Sprak ze nors. Ze stond op en ging achter de tafel staan. "Ik sta het niet toe dat mijn kindje jou als vader heeft en Aya als 'stiefmoeder'."  Ze was echt boos en ze had alles ook doelend gesproken.
Perrie had er eigenlijk niet bij nagedacht wat het met hem zou doen, maar hij had ook niet over zijn daden na gedacht. " Hoe vaak heb je eigenlijk wel niet stiekem met haar afgesproken?" Boos, woedend. Nee niet eens om dat hij bij haar weg ging, maar omdat hij stiekem dingen deed. Dat vond ze echt niet kunnen.

OOC: de volgende gaat ze dan naar huis en gebeurd de rest ^^

Haar gezichtsuitdrukking was zoals hij hem verwacht had. Pijn. In eerst instantie. Toen leek ze zichzelf al een soort van bij elkaar te hebben geraapt. Hij voelde zich schuldig, maar voelde ook de opluchting omdat hij eerlijk was geweest, omdat ze het nu wist. Al hoopte hij wel dat ze duidelijk door had gekregen dat het hem nu pas duidelijk was van Aya en dat hij wel echt om Perrie gaf.
"Pasqual, je weet niet wat voor grote fout je hebt gemaakt." Jawel. Dat wist hij wel. Hij had Perrie pijn gedaan en had niet eerlijk gehandeld. Tuurlijk wist hij dat. 
"Een grote fout voor ons, en daar bedoel ik niet jou en mij mee. " Nu keek hij vreemd op. Grote fout voor hun en daarmee bedoelde ze niet dat hij hun relatie beëindigde. Wat bedoelde ze dan wel? Verwarring was op zijn gezicht te lezen. Perrie haalde een hand over haar buik en er begon iets te dagen. Doelde ze.. wat? Huh? Was ze zwanger? Maar.. huh wat?
"Ik ben klaar met jou zielige gedoe, en al je problemen, deel die maar lekker met Aya, en met haar problemen. Ze is nog een kind Pasqual, je zult haar vader moeten gaan zijn, en niet haar vriend." Dat was niet echt tof om te zeggen. Hij wou tegen haar schreeuwen dat ze haar mond moest houden en niet moest zeuren over zijn problemen, dat zij niet een vriendin, een verloofde, kwijt was geraakt aan een pooier en dat ze haar zus niet had verloren aan dezelfde gozer, maar hij hield zich in. Woede. Maar die opmerking over Aya was echt laag. Hij begreep het, dacht hij. Waarschijnlijk omdat hij haar gekwetst had door Aya te zoenen, ging ze Aya afbranden en zeggen dat dit geen kans had. Maar hij wou ook heel duidelijk hebben dat het niet zijn bedoeling was om direct nu in een relatie te duiken.
"Perrie," zei hij zachtjes terwijl hij zijn handen omhoog hield in een onschuldig gebaar. "Het is niet mijn bedoeling om nu direct naar Aya te gaan. Dit is gebeurd, ik heb zeker een grote en grove fout gemaakt, maar echt, geloof me, het is niet de bedoeling om maar gewoon te daten om het daten. Zo zit ik niet in elkaar." Zo zat hij echt niet in elkaar. Nu het dan over was tussen hem en Perrie zou hij wel kijken hoe het liep tussen Aya en hem. Maar hij ging niet nu als een idioot naar Aya toe om te zeggen dat het over was tussen hem en Perrie, dat was not done. Hij wou Perrie nog steeds blijven steunen. Al zou ze dan op den duur wel moeten stoppen met die opmerkingen over Aya die kant noch wal sloegen.
"Ik sta het niet toe dat mijn kindje jou als vader heeft en Aya als 'stiefmoeder'." Geschrokken haalde Pasqual adem. Wat zei ze? ZE WAS ZWANGER? "Nee.. shit.. nee!" Dit was de slechtste timing die hij kon hebben. Bleek Perrie zwanger van hem te zijn, had hij het net uitgemaakt. Shit... Geschrokken staarde Pasqual voor zich uit toen hij probeerde te realiseren wat dit betekende. En hoe was het gebeurd? Ze waren een of twee keer met elkaar naar bed gegaan, en uiteraard ook nog veilig, want Pasqual deed het niet zonder condoom. Had er een defect in gezeten? Dat was nu niet de zaak! Hij keek weer naar Perrie maar zat er geschrokken bij. Wacht. 'Ik sta het niet toe dat mijn kindje jou als vader heeft'. Hoe had ze dat in haar hoofd? Behalve dat hij genetisch gezien toch echt de helft van het kindje had gemaakt, vond hij niet dat ze daar heel veel over te zeggen had. Ja, natuurlijk.. wel veel. Maar ze kon hem toch niet gaan verbieden...? Hoe wou ze dat alleen gaan doen? Ze was 18. Ze kon echt wel wat hulp gebruiken.
"Ik heb niets met Aya," mompelde Pasqual. "Stiefmoeder.. draaf je nu niet een beetje door?" Hij keek Perrie even aan en sloeg toen zijn ogen neer. 
 " Hoe vaak heb je eigenlijk wel niet stiekem met haar afgesproken?" Wat? Stiekem met Aya afgesproken? Maakte ze een grapje? Ze klonk boos, boos zoals hij haar nog nooit boos had gehoord. Maar hoewel Pasqual met alle liefde kalm wou blijven, en begripvol wou blijven, moest ze dit niet te veel gaan pushen.
"Even een stapje terug, Perrie," zei hij terwijl hij nu ook opstond, om op hetzelfde niveau als Perrie te staan. "Ik heb haar gisteren voor het eerst gekust. Het was op geen enkele manier de bedoeling dat het gebeurde, maar het gebeurde. Dus heb ik je gebeld, zo snel als de tijd het toeliet. Ik heb nog nóóit met Aya afgesproken buiten jouw weten om. Ik heb nooit iets gedaan met Aya, behalve gisteren dan. Zo'n persoon ben ik niet." Hij wou er nog achter vervolgen dat hij het teleurstellend vond dat ze dat over hem dacht, maar dat liet hij achterwege. 
"En ik denk dat het me spijt dat je nu zwanger van me bent, Perrie." Hij wou haar een verwijt maken waarom ze nou dan die pil niet had geslikt, maar dit was niet het juiste moment. Plus; gedane zaken namen geen wending, of iets in die richting. "Hoewel ik begrijp dat je me niet als vaderfiguur wilt, zal ik er wel degelijk zijn om je op welke manier maar te ondersteunen. Samen de lusten, samen de lastenn, oké?" Hopend dat Perrie wat bedaard was, want hij merkte van zichzelf dat ze niet teveel onjuiste dingen meer moest gaan zeggen, want dan kon hij ook nog wel eens pissig uit de hoek komen.

Perrie luisterde naar alle woorden die Pasqual zei. En het ergste nog was, dat hij al het gelijkbhad. Hij had gelijk over alle dingen die hij zei. Ze draafde ook door, ze mocht Aya ook niets verwijten ze was naar haar weten ook een aardige meid. Maar ze had het idee sat zij hem van haar had afgepakt. Wat natuurlijk ook onzin was. Maar boos heid liet een vrouw rare dingen doen. En ze wou Pasqual ook niet zijn kindje weg nemen, maar het floepte er gewoon uit. Op welke manier dan ook hoe je zulk nieuws zou horen, het was nooit leuk. Ze wou gewoon een gezin hebben met Pasqual, maar o.dat zijn woorden net haar droom hadden kapot gemaakt, spatte ze uit een. Ze had zich zelf bijna ook nog nooit zo boos gezien, en ze was niet eens boos op Pasqual, en al helemaal niet op Aya. Maar ze was boos op het feit dat ze in eens weer alleen op de wereld was. Ze wilde gewoon... Ze wist het niet. Maar het had geen zin om bu nog meer kwetsende dingen tegen Pasqual te roepen, of over Aya. Zij kon er tenslitte ook niks aan doen. Het was waar, alle maal waar. "je hebt gwlijk." sprak ze zachtjes en ongelovig. "het spijt me Pasqual." Sprak ze waarna ze een hand voor haar mond deed en bijna het huis uit rende. Buiten ontplofte de boel. Tranen rolde over haar wangen en ze boog even voor over om adem te halen. Haar ademhaling veranderde en ze kon niks anders doen dan huilen. Snel ging ze toch maar naar huis, voor als Pasqual haar nog achter aan kwam.Thuis kwam de woede aanval. Boos en ze smeet de spullen van de tafel. Op wie was ze eigenlijk boos? Tranen stroomden bog steeds door. Ze moest weg, weg van hier. Maar waar naar toe? Naar haar ouders in dat verachtelijke dorp? No-way. Ze zag het buiten wel. Hard stampte ze de trap op en smeet random wat spullen in haar tas. Ze wilde wel op bed gaan liggen en eventjes huulen van verdriet, daarna Pasqual bellen en niet meer boos zijn, of wel boos zijn maar hem het beste wensen. Dat zou bormaal zijn toch? Maar daar was ze niet aan toe, plus er was geen tijd. Ze moest weg . Met de tas rond haar schouders stampte ze weer de trap af. Halverwege de trap ging het mis. Haar voet gleed langs de treden en ze viel zo naar beneden. Pijn door haar hele lichaam wad te voelen, en ze probeerde wat bij te komen. Maar toen kwam er een helse pijn in haar buik. Perrie kroop in 1 can dr pijn. Maar er was toch niemand die haar kon horen. Toen ze wat bloed zag lopen van ondere wist ze zeker dat het foute boel was. "nee, nee ,nee." Smeekte ze. Hard huilend liep/kroop ze naar de woonkamer, waar ze haar mobiel pakte en Pasqual' nummer in tikte. Hij was de enige die haar nu kon helpeb, en ze moesten naar het ziekenhuis. Gelukkig hij nam de telefoon op. "Pasqual, alsjeblieft je moet nu komen." smeekte ze hem. "Er iets mis." Perrie kon haar eigenwoorden niet geloven en ze moeat weer hard huilen. "Vlug." Sprak ze nog voor dat ze de telefoon op hing.

"Je hebt gelijk."  Die woorden en haar plotselinge omslag kwamen als een verrassing. Ergens had hij verwacht dat hij nog wat opmerkingen zou krijgen, maar het leek over te zijn. Niet dat hij daar blij mee was. "Het spijt me Pasqual." Hij schudde zijn hoofd. Was oké, was niet echt erg. Hij begreep het. Hij had ook niet anders verwacht. Ze sloeg een hand voor haar mond en liep het huis uit, Pasqual alleen achterlatend. Hij liet zichzelf terug in de bank zakken en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Een ellendig gevoel bekroop hem, maar hij besefte ook dat hij niet veel zelfmedelijden kon gaan zitten hebben. Het was zo rot dat hij nu Perrie pijn had gedaan. Waarom hij haar dan niet achterna ging? Wat zou het oplossen? Dan zou hij haar terugroepen en wat? Haar nog langer in deze situatie plaatsen? Misselijk maakte hij zichzelf klein en bleef zo een tijdje zitten. Na een kwartier stond hij op en besloot dat hij maar beter met Digno aan het werk kon gaan om zichzelf af te leiden. Digno voelde dat er iets aan de hand was, want van zijn gebruikelijke stoerdoenerij was niets te zien. Hij kwam aandraven en bleef gewillig staan toen Pasqual zonder hem te knuffelen op zijn rug klom. Pasqual sloeg zijn armen om de hals van het dier en zuchtte diep en trillerig. Uiteindelijk liet hij Digno het weiland rondstappen en wist zich op die manier te vermaken. Zijn gedachtes dreven af naar Perrie, gevoelens die van schuldgevoel tot opluchting gingen, dreven voorbij. Hij sprak geen woord maar bleef Digno maar aaien. Onrust door zijn hele lijf, alle zintuigen op scherp.
Zijn mobiel trilde en hij schrok op. Hij had geen idee wie het zou kunnen zijn ein eigenlijk verwachtte hij ook geen belletje. Toch keek hij vluchtig op zijn mobiel en fronste zijn wenkbrauwen toen het Perrie bleek te zijn. Nieuwsgierig nam hij op, benieuwd wat ze te zeggen had. Ze was zo abrupt weggegaan.
"Pasqual, alsjeblieft je moet nu komen." Haar stem klonk smekend en het klonk ernstig. Hij had geen idee wat er gaande was, maar hij had wel door dat er iets goed mis was.  "Er iets mis." Zoals hij dus al dacht.  "Vlug." Perrie had opgehangen en Pasqual bleef met zijn mobiel in zijn hand voor zich uit kijken. Toen kwam hij in actie. Hij stuurde Digno naar het hek toe, sprong van hem af, liep het weiland uit en rende naar zijn auto toe. Ondertussen was hij zich maar aan het afvragen wat er aan de hand was. Met een ruk wou hij de autodeur open trekken, maar die had hij utieraard nog op slot zitten, dus rende hij terug naar binnen, haalde zijn sleutels op en sloot de voordeur af. Nu kon hij zijn auto wel in en opende deze dan ook vlug. Zijn sleutels in het contact, voet op het gaspendaal, en rijden maar. In volle vaart racete hij naar Perrie's huis, om vervolgens voor haar deur te remmen en naar haar voordeur te snellen, uiteraard toen hij was uitgestapt. Hij belde aan.
"Perrie? Wat is er?" vroeg hij toen ze had open gedaan. "Wat..?"

- surry, ish flut. -