An old friend.

Sneeuw knarste onder haar hoeven toen Fallen zich voorzichtig een weg baande langs het meer. Een bekende geur drong in haar neusgaten en haar hart maakte een sprongetje. Ze wist dat ze niet al te enthousiast moest doen, maar ze kon niet anders. Hoopvol hamerde haar hart in haar keel en met haar neus laag boven de grond probeerde ze te ruiken waar ze heen moest. Maar de pest van sneeuw was vaak dat geuren bedekt werden. Ze brieste toen sneeuw in haar neus drong en ze schudde haar hoofd. Toen stapte ze door. Dat ene geurspoortje wat heel misschien van Destin kon zijn, was niet genoeg om haar hele hoofd op hol te brengen, maar toch gebeurde het. Ze wou sterker zijn dan dat, het kon namelijk een willekeurig paard zijn die toevallig een beetje qua geur op Destin leek. Maar het had het kleine beetje hoop om Destin ooit nog te zien aangewakkerd. Fallen was altijd al een wat kleinere merrie geweest. Sterk in haar doen en laten, maar toch 'anders'. Sommige hengsten hadden de pik op haar gehad, hadden haar getreiterd, dachten doordat ze wat ieliger was dat ze ook minder sterk in haar doen en laten was. Nee... Ze was berekenend. Zij zou niet direct bijten of schoppen. Ze zou de boel aftasten en als het kon wegrennen. De meeste hengsten zouden namelijk al spijt hebben van hun opmerkingen voordat ze goed en wel besefte wat ze gezegd hadden. Een gevecht met haar zou hadden kunnen betekenen dat ze uit de kudde werd gezet, of de hengst waarmee ze het gevecht had. Nee.. Fallen koos er elke keer bewust voor om vriendelijk te blijven, om rustig te blijven. En daar was Destin geweest. Had niet moeilijk gedaan om haar gedrag. Had geen ruzie gezocht. Oké, Destin was zichzelf gebleven, was niet een andere hengst geworden, maar Fallen had het meeste met hem voorgehad in de kudde. Ze was niet verliefd op de hengst of wat dan ook, maar ze koesterde wel degelijk diepe gevoelens van kameraadschap voor hem. En ze had nooit de kans gekregen dat tegen hem te zeggen.
De merrie maakte een draai en liep weer terug naar de plek waar ze de geur had geroken. Ze moest het zeker weten. Was dit Destin? Ze snuffelde eraan, probeerde terug te denken aan vroeger en kon niets anders zeggen dan dat het vrij goed mogelijk was dat het Destin was. Maar ze kon het zich niet voorstellen, wat zou een hengst zoals Destin hier te zoeken hebben? Waarom zou hij hierheen zijn gekomen? Ze besloot rechtsomkeerd te maken en maar weer een bezoekje aan de plek met de raar gevormde stenen te brengen. Het gevoel, het prikkelende gevoel dat er daar naar haar gekeken werd, was onprettig maar ondertussen genoot ze ervan. Haast alsof een hogere macht contact met haar maakte. Maar een geluid maakte dat ze stopte. Iemand was hier. Ze keek om en haar adem stokte in haar keel. Het wás Destin!
"Destin," hinnikte ze zachtjes, terwijl ongeloof in haar ogen te lezen was. "Destin, ben jij het echt?"

- &Destin -

Destin gooide zijn hoofd geschrokken in de lucht toen de koude sneeuw tegen zijn neus aankwam. Wat was het ook een raar spul, elke winter bleef het hem verwonderen hoe er ineens witte vlokken uit de lucht konden vallen. Destin trok bij elke pas zijn benen hoog op, om zijn hoeven vervolgens voorzichtig terug in de sneeuw te plaatsen. Met een amuserende grijns op zijn gelaat trippelde hij door de sneeuw heen, gooide af en toe speels zijn voorhand een stukje de lucht in of liet kort zijn achterhand omhoog komen. Hmm. Misschien was sneeuw tóch wel leuk.
Ondertussen was hij alweer drie jaar geworden, maar Destin was nog zo speels als een jong veulen. Misschien dat het kwam door zijn opvoeding, hij was immers altijd omringd door jonge paarden en veulens. Die jonge beesten wilde áltijd spelen en Destin werd bijna gedwongen mee te doen, misschien dat hij daarom zijn speelse karakter zolang vast hield. Destin schudde een enkele keer met zijn smalle hoofd, waardoor zijn manen alle kanten op staken. Een aantal plukken hingen aan de rechterkant van zijn hals en andere aan de rechterkant, sommige plukken had zich bij zijn voorpluk gevoegd. Het zag er dus totaal niet uit.
De geur van iemand die héél bekend was voor hem prikkelde zijn ruikzintuig. Meteen waren ál zijn zintuigen alert, draaide hij zijn slanke lichaam abrupt om en puntte zijn oren naar voren. Destin schoot meteen over in een veerkrachtige galop, negeerde de sneeuw onder zijn hoeven en toen de merrie in zijn gezichtsveld verscheen, wilde hij een noodstop maken, wat níet helemaal gesmeerd ging door de sneeuw. Op zijn zij gleed hij door de sneeuw, toen hij eenmaal stil lag krabbelde hij overeind en schudde zijn lichaam, waarna hij zijn hoofd schudde en in een sierlijke pas terug richting de merrie paradeerde. "Jep. It's me." Een trotse blik verscheen in zijn ogen en met lichte dominantie plaatste hij zijn lichaam tegenover de merrie. "Goed om je weer eens te zien Fallen! Hoe gaat het met je?"

Ze kon een tijdlang niets anders doen dan verbijsterd kijken naar hoe de hengst was uitgegroeid in een volwassenere hengst. De laatste keer dat ze hem gezien had, was hij wat kleiner geweest. Niet veel kleiner, maar wel iets.
"Jep. It's me." Typisch Destin. Ze liep dichterbij, haar oren vrolijk naar voren, haar lichaam statig opgeheven. Dominantie uitstralend? Nope. Zelfverzekerdheid. Ze kon het niet laten en duwde haar neus even liefdevol tegen die van Destin.
"Goed om je weer eens te zien Fallen! Hoe gaat het met je?" Ze brieste uitgelaten.
"Goed, stukken beter zelfs! Vrijheid blijheid, laat ik het maar zeggen. Moet wel zeggen, die sneeuw verpest je manen, zorgt dat het zo erg gaat klitten. En natuurlijk is het zo koud aan de hoefjes." Ze brieste even vrolijk en keek Destin met twinkelende ogen aan. Ze voelde zich een stuk opgewekter nu hij hier was. Minder eenzaam, minder verloren.
"Maar hoe is het met jou? Waarom ben jij hier?" vroeg ze toen. Ze schudde haar manen even uit en keek naar Destin. Ze kon niet verbergen dat ze veel te blij was om hem weer te zien. Het was echt tijden geleden en.. De normaal zo rustige merrie moest zichzelf in toom zien te houden om niet om hem heen te gaan springen. Haar witte manen sprongen vrolijk om haar hoofd heen en haar hoeven trippelden vrolijk onder haar vandaan. Ze had zoveel vragen om aan hem te stellen, maar ze kon ze niet verwoorden. Ze keek moeilijk naar Destin, probeerde zichzelf toen te herpakken, maar het enige wat ze kon bedenken is een simpele;
"Kom laten we racen!" Ze was weg. De hyperheid en energie die ze had opgebouwd door hem weer te ontmoeten was te erg voor woorden en ze kon niet verwoorden wat ze nou wou zeggen, dus moest ze.. Ze had een uitlaatklep nodig, anders zou ze het gevoel hebben te ontploffen en dat leek haar niets. Overal kleine stukjes van Fallen. Dus nu rende ze, over de vlakte, langs het meer, sprong over boomstammen heen en ging toen over in een langzamer handgalopje om vervolgens terug te gaan naar draf om te stappen en om maar weer bij Destin terecht te komen.
"Sorry," zei ze, maar haar ogen bleven glimmen. "Ik.. moest even mijn blijheid kwijt." Beheerst stond ze weer tegenover hem, blij dat hij er was.
"Dus," begon ze. "Je komt nu voor vast naar HorseHome of keer je misschien nog terug naar de kudde?" Haar vraag was aarzelend bedoelt, maar ze stelde hem alsof ze overal zeker van was.