sorry, the dog won't listen &Avan

Half in slaap duwde ze een natte neus van haar gezicht. Moeizaam opende Taylor haar open en keek recht in de ogen van een wit bruine king charles cavalier spaniel. Een hele mond vol. Haar langer harige oren kietelde in haar gezicht. Amber wist dat ze niet op bed mocht, maar af en toe wou het beessie niet luisteren en deed ze het toch. "Ambie, je mag niet op bed." Ze zei terwijl ze ging zitten. Ze aaide de hond eens over de bol, en dat is wat ze wou want daarna sprong ze van het bed af en trippelde naar de deur waar ze voor ging zitten. "Ja we gaan zo naar beneden." Sprak Taylor waarna ze haar bed uit liep en haar pyjama in ruilde voor een spijkerbroek met daar boven een donker blauw truitje waar ze engelse vlag op was afgebeeld. Amber was zo ongeduldig, en soms oh zo irritant, dan had ze zin om haar buiten te zetten. Maar ze was ook zo lief, dat ze dat dan niet kon doen. Een blaf kwam uit de richting van Amber. "Ssht." Siste Taylor naar haar. Toen ze haar haar netjes had gekamd en haar tanden had gepoetst, deed ze de deur open en Amber sprintte naar beneden. Gek beest. Zlef liep ze rustig de trap af en vulde Amber' bakje met eten, waarop ze zo smachtend op aan het wachten was. Zelf smeerde ze een broodje en ging daar mee op de bank zitten. Snel at ze het op, want ze wou naar de stad, en voor dat het zo druk was. Ze waren ongeveer te gelijk klaar. Taylor deed haar schoenen en jas aan en deed daarna bij Amber haar bruine leren halsband om en klikte daarna de roze riem er aan vast. Roze paste helemaal bij Amber, ze gedroeg zich echt als een prinses. "Ga je mee?" Zei ze en liep naar buiten waar ze Amber achter in de auto deed en zelf voor in stapte. Op een wat sneller tempo reed ze richting de stad. Ze wou tenslotte ook weer snel klaar zijn want ze wou Harold nog rijden. Echt een stomme naam vond ze zelf, maar Harold was niet van haar zelf, maar van een vrouwtje die hem ook echt als een Harold vertroetelde. Hij was koning, en hij mocht alles wat hij wou. Toen Taylor heb ging rijden, voelde hij zich ook nog zo, maar gauw had ze hem bij zinnen gebracht, en nu deed hij wel normaal bij haar. Het was echt een mega,mega fries die je niet elke dag tegen kwam. Met gedachten bij Harold, waren ze al snel bij de stad aangekomen. Ze haalde Amber uit de auto en liep met haar wat rond. Na een tijd kreeg ze wel honger en kocht een pistoletje met lekker beleg er op. Amber zat er wel op te asen, maar ze kreeg zeker geen stukje. Met haar broodje in haar hand ging ze zitten op bankje en keek naar de mensen die voorbij liepen. Amber begon te trekken en sprong tegen een jongen op."Amber, doe normaal." Siste ze naar de hond. "Sorry hoor." Zei ze glimlachend tegen de jongen.

Sorry inhoud is prut, maar ik heb haar karakter nog niet helemaal onder de knie xp

De palm van zijn hand gleed over het witte hoofd van de hengst. Avan's hand eindigde bij zijn neus, waar zijn hand even stil bleef staan en hij voelde hoe Sangre er zachtjes in brieste. Een glimlach verscheen op zijn gelaat en nog even klopte hij hem op zijn hals, waarna hij een duw tegen zijn schouder ontving, door Sangre die soms wel eens dacht dat hij een schuurpaal was en dus met zijn hoofd over zijn arm heen ging woelen. Gek beest. Nog even kort haalde hij met een speciale kam een klit uit de schimmel zijn lange, verzorgde manen en bekeek hij nog even zijn hoeven, maar die waren echter nog schoon. Aangezien Avan het geen goed plan vond om hem nu op de weide te zetten bleef hij voor deze keer maar een dagje in zijn stal staan, vanavond zou hij toch gaan rijden op hem. En erg vond hij het zo te zien niet, Sangre's ogen waren nogsteeds even vriendelijk als altijd en zijn oren stonden naar voren voor zover dat kon. Nee, die zou dat echt geen probleem vinden. Nog snel gaf hij hem met de vlakke hand een snoepje, klopte hem nogmaals over zijn hals en sloot de staldeur achter zich, om naar huis te vertrekken. Misschien moest hij maar weer eens naar de stad gaan, daar was altijd wel wat te beleven..
Nog snel had Avan nettere kleding aangedaan dan op stal, dus kon hij vertrekken naar de stad. Erg lang rijden met de auto was het niet, ofja, voor zijn gevoel was dat het niet. Eigenlijk had hij helemaal niets te doen, buiten zijn plan om vanavond te rijden, dus had hij zeeën van tijd. In de stad was het minder druk als normaal, wat hem eigenlijk wel tegenviel. Op een dag zoals deze had hij zeker meer aanhang verwacht, maar blijkbaar waren zijn verwachtingen te hoog gegrepen. Al was het niet echt rustig.. Eerder gewoon normaal. Kort zuchtte hij, richtte hij zijn donkere ogen op de winkels die aan de straat waar hij liep gelegen waren. Wat hij echter nodig had wist hij niet.. Misschien een cadeau voor zijn zusje? Zijn zusje had hij al een lange tijd niet gezien, dus dan had hij meteen weer een reden waardoor hij iets met haar af kon spreken. Al had Vanessa zeker wel meerdere dingen te doen, zoals uitgaan of afspreken met vrienden. Wat hij ook wel snapte, ze was immers nog maar zestien, dus dat hoorde er gewoon bij.
Een plotselinge aanraking zorgde ervoor dat hij uit zijn gedachten werd gevist en keek naar wat er tegen hem aankwam. Het was een hond, die tegen hem aan was gesprongen en haar poten nog steeds op zijn linkerbeen liet rusten. Nogmaals verscheen er een glimlach rond zijn lippen, aaide hij de hond even over haar kop heen en keek hij naar voren toen hij een stem hoorde. Het was een meisje, wat vast de eigenaar was van de hond. Toen ze zich verontschuldigde glimlachte hij nog breder. "Oh, 't geeft niks hoor." De hond leek dol te zijn op aandacht zo te zien, want toen Avan het beest nogmaals over haar kop aaide leek ze te blijven staan. "Hoe heet ze eigenlijk?" Of het een 'ze' was wist hij niet zeker, maar aan de roze riem te zien waren zijn gedachten vrijwel bevestigd. Want ja, wie ging er nou een blauwe riem gebruiken bij een teefje? In zijn ogen was dat gewoon raar, of het moest mooi passen, dan had hij het verkeerd.

Amber bleef springen tegen de jongen, en om nu een jas te geven aan de riem dat ze terug werd getrokken zag ze ook niet zitten. Ze was nu eenmaal een hond dat super enthousiast was. En buiten dat, zo was Taylor ook helemaal niet. "Oh, 't geeft niks hoor." Zei de jongen glimlachend. Gelukkig maar, hij vond het niet erg. Hij gaf Amber nog een aai over de bol. Precies de aandacht die ze wou. Amber ging nu met haar poten van zijn benen af, en ging nu gewoon rustig staan. Maf beest. Soms snapte ze niks van de logica van dieren. "Hoe heet ze trouwens?" Vroeg de jongen. Taylor keek hem met een glimlach aan. "Ze heet Amber, en ze is echt een verwend nest." Zei ze grinnikend. Terwijl ze helemaal niet verwend was door haar. Ze had Amber ook niet van af puppy gehad. Ze was er nog maar een jaartje ofzo. Ze was eerst van mensen die veel van King charles cavalier spaniel honden hadden, en die fokte ze ook maar ze deden ook mee aan wedstrijden met sommige van de honden. Amber was daar een van geweest, en ze had vele prijzen gewonnen. Ze deed dan niet mee met de sport wedstrijden, maar met de 'schoonheids' wedstrijden. Amber was altijd zo door die mensen verwend dat ze een echte tut was geworden. Maar omdat ze bij hen in huis niet meer begon te luisteren, omdat de mensen ook nog aandacht aan de andere honden moesten besteden, moest Amber weg. Taylor had zelf bepaald ook niet echt als honden naam Amber gekozen, maar zo heette ze, en ze ging de naam niet meer veranderen.
Taylor ging staan en haalde even een pluk haar uit haar gezicht die door de wind daar was gaan komen zitten. "Ik ben Taylor, trouwens." Zei ze met een glimlach, waarna ze haar hand uitstak. Meestal stelde ze zich niet meteen voor aan vreemden, maar ze vond de jongen wel aardig,en de meeste mensen zeiden alleen maar de oh geeft niks, en liepen dan verder. Maar hij leek wel geïntereseerd, dus dan was het wel handig als hij haar naam wist. Hopelijk zei hij zijn naam ook, want het was redelijk vervelend om met iemand een gesprek aan te gaan waar je de naam niet van wist. Misschien had hij ook wel honden, vandaar dat hij misschien geïntereseerd was. Ze wist het niet. Rustig wachtte ze af.

klik hier voor Amber(:
~Sorry late reactie!

De bruine witte hond bleek dus Amber te heten. Ondertussen was Amber gestopt met tegen zijn been aan te springen en bleef ze voor hem staan. Een verwend nest? Ach, sommige honden wilden gewoon aandacht hebben. Zo kon hij er wel meer. Vooral de hond van zijn vader en moeder, Cortez, het was een soort jachthond, maar dat liet hij nooit merken. Het enigste wat hij van je verlangde was aandacht, als hij die had, dan was het goed. Ja, dat was een leuke hond en als hij er zo over nadacht mistte hij hem wel. Het zou een goed idee zijn om zijn ouders weer eens een keer op te zoeken en te kijken naar wat er daar allemaal veranderd was. Avan dacht dat dat wel een hoop zou zijn, veel mensen in de buurt daar hielden immers van veranderingen, zelfs toen hij daar nog was. Iedere week wat anders, steeds elkaar overtreffen.. Zo ging het daar en het herhaalde zich, iedere keer weer. Om eerlijk te zijn was het lachwekkend om erover na te denken. Ze besteedden allemaal bijna alleen maar geld uit om betere spullen dan elkaar te kopen. Gelukkig deden zijn ouders er niet echt aan mee en lieten ze het voorbij gaan. Al moesten ze het wel altijd aanhoren bij feestjes. Avan moest er niet aan denken dat zijn vader en moeder alleen maar geld uit gaven aan mooiere en duurdere spullen. Als hij Sangre kon houden was het voor hem goed genoeg.
Het meisje stelde haarzelf voor als Taylor. "Avan, aangenaam." Taylor reikte haar hand naar hem uit en kort beantwoordde hij haar door haar hand te schudden. Het meisje leek hem erg aardig, anders was ze vast daarnet niet gaan lachen enzo toch? Of had hij dat verkeerd? "Mag ik trouwens naast jou komen zitten?" Een verlegen glimlach verscheen op zijn gelaat en kort dacht hij na ofdat hij dat zojuist echt had gevraagd. Normaal gesproken vroeg hij zulke dingen niet zomaar aan mensen en liep hij door, maar ergens had hij wel zin in een gesprek en Taylor leek hem daar aardig genoeg voor. Zo kwam hij ook meer mensen te kennen. Altijd leuk.

OOC: Geeft niets. De mijne is erg flut, I'm sorry. Hij was namelijk eerst weggegaan dus moest ie opnieuw. D;

"Avan, aangenaam." Stelde de jongen zich voor en schudde even haar hand. Vrolijk glimlachte ze naar hem toen hij vroeg of hij naast haar mocht zitten. Natuurlijk had ze daar niks over te zeggen, aangezien het een openbaar bankje was, maar ze vond het eigenlijk wel leuk. "Natuurlijk." Zei ze opgewekt, en schoof een stukje naar rechts, zodat Avan naast haar kon zitten. Het bankje was breed genoeg voor twee mensen op breeduit te zitten. Dat was mooi, want anders moest je met praten voor je kijken, of je hoofd helemaal draaiden. Maar nee, nu kon je gewoon een beetje relaxed zitten en je lichaam gewoon draaiden. Dat was wel fijn. Ze keek naar Amber, die een beetje zat te trekken om bij Avan te gaan zitten. Naja bij te gaan zitten, het liefst ging ze nu op hem zitten. Het was echt een schoothondje die het liefst de hele dag bij je op schoot lag. Taylor hield de lijn gewoon straks, want ze kon niet alles hebben. Na even wat getrek, ging Amber toch maar rustig tussen haar benen zitten en keek naar de mensen die voorbij liepen. Ze aaide een keer over het hoofd van de hond, en keek daarna naar Avan. "Heb je zelf ook een hond? Of andere huis dieren?" Vroeg ze met een glimlach, ook om het gesprek een beetje op gang te houden. Misschien hield hij ook wel van paarden, maar dat kon ze niet van iedereen verwachten, want het bleven jongens, en de meeste walgde van paarden. Maar zo zag Avan er niet uit, moest ze toegeven. De wind die van haar kant kwam, blies een pluk haar in haar gezicht, die ze er meteen weer uit veegde en achter haar oor stopte. Toen ze net weer wat tegen Avan wou zeggen ging haar telefoon af. Ze keek beschamend naar de jongen toen ze haar mobiel uit haar zak gritste. Toen ze zag welke naam er op het display stond, gebaarde ze naar Avan dat ze die wel even op moest nemen. "Met Taylor." Zei ze in een zucht. Het was namelijk het vrouwtje van Harold. En eerlijk gezegd had ze helemaal ging zin in die vrouw."Ja met mij, Harold heeft wat aan zijn been, hij kan nu 2 weken niet bereden worden, en aangezien jij gister gereden hebt, is het jou schuld." Sprak de dame op een kakkerige toon. Taylor fronsde bij haar woorden. Hij had wat aan zijn been? Gisteren had hij nog helemaal niks, en ook niet na het rijden, ze had helemaal niks met hem gedaan. "Maar.." Stamelde ze terug. "Niks maar, ik wil dat je morgen je spullen komt halen, de kluis sleutel in levert en maar wat afscheid neemt van Harold, als je dat persé wilt." Zei ze met walging in haar stem. "Ik zie je morgen om twee uur." Voordat Taylor wat terug kon zeggen, was de verbinding al verbroken. Verdriet borrelde van binnen op en een traan rolde vluchtig over haar wang. Boos veegde ze hem weg, Avan hoefde dat niet te zien. Ze hield van Harold, ze had een band met hem, en in een keer werd het van haar afgenomen en ze had helemaal niks met dat been te maken. Ze beet even op haar onderlip om haar tranen weg te halen, wat lukte en daarna keek ze Avan aan. Zou ze het hem vertellen? Of zou dat hem niks boeien?

Avan vertelde dat hij een paard had genaamd Sangre. Dat was een erg speciale naam, en persoonlijk vond ze hem erg mooi. Veel beter als Harold in ieder geval. Maar die naam was helaas haar zorg niet meer. "Heb jij nog buiten amber om, huisdieren. Of gezeldschapsdieren." Avan vroeg het haar. Helaas nee, dat had ze wel leuk gevonden, maar aangezien Amber alle aandacht opeisde vond ze het dan lullig voor die andere. "Nee helaas, ik moet het doen met deze hier." Zei ze met een kleine grijns en aaide Amber eens over haar bol. Tijdens het bellen aaide Avan Amber,en dat deed Taylor zomaar goed. Ze wist niet waarom, maar het was gewoon zo. "W-wat is er?" Hoorde ze de jongen naast haar zeggen. Ze slikte eens en keek hem aan. Ze wou het hem nu eigenlijk vertellen ook na zijn laatste woorden. Hij hield van paarden, hij had er zelf 1. Dan zou hij haar situatie vast wel begrijpen. "Ik had een verzorgpaard, zegmaar." Begon ze zuchtend. "En ik heb de schuld gekregen van een beenblessure van het paard." Ze slike nogmaals. Wat moest ze nou doen? Ze wou wel door gaan met paarden, en paardrijden. Daar zou ze later wel wat op vinden. "Maar die vrouw was niet bepaald aardig."sprak ze en wierp haar blik even naar voren. Maar nee, ze was nu in gezeldschap, en dit mocht dat niet verpesten. Ze draaide haar blik weer naar Avan en glimlachte flauwtjes naar hem. Ze vond het fijn om met Avan te praten, terwijl het nog niet eens een heel gesprek was ofzo, maar het voelde wel goed. Wel vreemd dat ze dat zo zei tegen eigenlijk een vreemde. Maar stiekem voelde hij niet zo erg als een vreemde. Net had ze zijn hand gevoeld op haar rug, en dat gaf haar kracht. Verbaasd keek ze op toen er een sneeuwvlokje zachtjes plaats nam in een pluk haar wat in haar gezicht hing. Snel veegde ze de pluk haar achter haar oor. Zou ze sneeuwstorm dan toch komen. Ze keek Avan aan. Ze zag in zijn donkere haar ook al wat witte kleine vlokjes zitten,maar onder hand werden ze steeds groter. "Denkje dat de sneeuwstorm er aan komt?" Vroeg ze aan Avan terwijl ze even naar de lucht keek.

EDIT: Heb um even bewerkt!
& HOLYSHITT WAT IS AVAN HOT GEWORDEN!!