My mom hates me. [Gwen]

Kaarsrecht stond hij daar. Kin omhoog, borst vooruit. Niets uit zijn houding liet blijken dat hij verdrietig was. Een miezerig traantje kwam uit zijn ooghoek tevoorschijn en die veegde hij achteloos weg. Niets bijzonders, enkel een vuiltje in zijn oog. Zijn ogen keken haast vijandig naar zijn moeder, die dodelijk terugstaarde. Het was weer eens zo ver. Ze hadden weer een afschuwelijke ruzie gehad. Maar deze keer had enkel zijn moeder dingen tegen hem gezegd. En wat vooral was blijven hangen was dat hij naar een woongroep ging. Brian mocht niet meer bij zijn moeder wonen. Aldus haar was hij een gevaarte voor haar. Het was eerder andersom. Dat mens was gek, gestoord en gemeen.
"Dus, Brian, je moet gaan," sprak zijn moeder op een ijzige toon. Hij knikte. Pakte zijn tas op, hing deze over zijn schouder. Het was de enige tas die nog niet op de groep lag. Ze was afschuwelijk.
Zonder haar te groeten liep hij het huis uit, stapte hij op zijn fiets en reed hij richting het centrum. Ongeveer langs de rand van het centrum lag de groep, in een klein maar bebost gebied. Hij was er al eerder geweest voor therapie, maar nu zou hij er voor vast komen te zitten. Hij wist niet of hij dat erg moest vinden of dat hij zich daar rot om moest voelen. In een razendsnel tempo fietste hij naar de groep toe en zette zijn fiets voor het gebouw neer. Een begeleidster stond hem al op te wachten.
"Brian," zei ze opgewekt, "wat goed dat je er bent, jongen. Ik neem je mee naar binnen, oké? Dan zal ik je de regels uitleggen en je kamer laten zien. Dan kan je je spulletjes uitpakken en mag je daar blijven tot we gaan eten." Brian hield toen maar wijselijk zijn mond dicht. Het stond hem niet zo aan dat hij gelijk op zijn kamer gedumpt werd, het gaf hem ergens het gevoel dat hij niet welkom was. Zonder wat te zeggen gehoorzaamde hij maar aan de vrouw en bleef inderdaad op zijn kamer. Zijn spullen pakte hij niet uit, dat kon later nog altijd. Doods ging hij op zijn bed liggen, met zijn hand onder zijn arm, en staarde naar het plafond. Dit was... Hij wou niet meer in de buurt van zijn moeder zijn, maar dat alles zo drastisch moest, dat wou hij nou ook weer niet. Hij liet een zucht horen en sloot zijn ogen. Een traan rolde verlaten over zijn wang en hij veegde hem gauw weg. Normaal was hij niet zo huilerig ingesteld, maar nu leek hij niet anders te kunnen. Toch stopte hij na die ene traan al met huilen.
Een kwartier later klopte er iemand op de deur en zonder op de 'binnen' te hebben gewacht, ging hij open. Een meisje met felrode haren die hij zelfs vanuit de verte zou kunnen herkennen, stak haar hoofd om de deur heen.
"Brian? Ik wist wel dat jij die 'nieuwe' was, waar iedereen het over had." Alexandra keek hem vriendelijk aan met haar hazelnootbruine ogen en hij glimlachte zwakjes terug. Alexandra was een verre kennis van de familie en ze had hem altijd met respect behandeld, maar verder ook niets. "Ik moest je halen, trouwens. We gaan eten."

Le sexy tijdsprong.
Het was nu al een tijd geleden dat Brian op de groep was gekomen en het was hem absoluut niet bevallen. Toch was het beter dan thuis, omdat er hier duidelijkheid was. Helaas was hier zo mogelijk nog meer ruzie en nog meer gedoe, omdat de veelzijdigheid aan mensen toch een bepaalde tol gingen eisen. Mensen met anorexia, mensen in een depressie, mensen met ASS, mensen met ADHD, borderliners, alles kwam voorbij. Brian voelde zich soms op zijn gemak, maar het grootste gedeelte van de tijd sukkelde hij maar door.
Nu liep hij met zijn fiets aan de hand door het park, zijn schooltas soepel over zijn schouder. Hij had een bepaalde vrijheid en zolang hij om vijf uur terug was op de groep, kon hij doen en laten wat hij wou. Het enige wat verboden was waren drugs en alcohol. En teruggaan naar zijn moeder. Niet dat hij dat wou, maar het was wel verboden. Brian zette zijn fiets op slot en ging op een bankje zitten. Vandaag was een niet al te koude herfstdag en er scheen zelfs een zonnetje. Hij vermoedde dat het mogelijk de laatste echt lekkere dag van het jaar zou zijn, dus besloot hij maar zoveel mogelijk zon te vangen.

Ondanks dat het nu al herfst was, was het vandaag een dag dat het niet echt te merken was. De zon scheen en zolang het nog kon wilde Gwen daarvan genieten. Vandaar dat ze haarzelf snel om had gekleed en richting het park was gaan lopen. Omdat daar meestal wel volk was en ze kwam meestal wel iemand tegen waarmee ze een praatje kon maken. Daar had ze nu ook wel behoefte aan eigenlijk. Haar lage laarsjes met kleine hakken tikten ritmisch op de stenen ondergrond. In het park zou het vast wel gezellig zijn, zoals het meestal was daar. Het duurde niet lang of Gwen naderde het park en kwam ze als eerste langs de speeltuin. Kort bleef ze daar stilstaan en keek ze naar de kinderen die vrolijk met elkaar aan het spelen waren in de zandbak, van een speeltoestel afgingen of gewoon door de speeltuin heen renden. Ook zag ze alle moeders van de kinderen aan de rand van de speeltuin op verschillende bankjes zitten, oplettend op hun kinderen, maar met een grote glimlach op hun gezicht staand. Even leek het of ze een brok in haar keel kreeg en het leek of ze haar tranen binnen moest houden. Dit had ze zelf nooit meegemaakt namelijk.. Haar moeder had haar niet eens op zien groeien, helemaal niets. Enkel bij de bevalling had haar moeder misschien een simpele glimp van haar opgevangen, maar was ze daarna overleden. Nog altijd was het een moeilijk onderwerp voor Gwen. Ze had namelijk graag haar moeder gekend, maar ze wist niets van de vrouw. Nouja, enkel haar naam, maar ze had nooit een gesprek met haar gehad en zelf de eigenschappen van haar moeder kunnen ontdekken.
Kort beet ze op haar onderlip, trapte een klein steentje weg met de punt van haar laars en liep maar door. Zin om er namelijk langer over na te denken had ze echter niet. Het zou toch alleen maar haar humeur verpesten. Inmiddels liep Gwen over een van de vele geasfalteerde paden van het park, zag ze bijna overal wel een paar mensen in het gras zitten. Eigenlijk zou ze ook eventjes ergens moeten gaan zitten, maar ze had geen idee waar.
Ineens verscheen er een bankje op haar netvlies. Dat zou haar kans zijn om eventjes te gaan zitten en tot rust te komen. Op een normaal tempo liep ze ernaartoe en bekeek ze de jongen die al op het bankje zat. Vanaf de verte had ze hem niet zo goed kunnen bekijken, maar naarmate ze dichterbij kwam wel. Heel goed zelfs. Omdat ze altijd nogal vriendelijk was, had ze maar besloten om eerst te vragen of die plaats naast hem wel vrij was en ze daar plaats zou mogen nemen van hem. 'Hé. Is die plaats naast je nog vrij? Zo ja; zo ik daar mogen zitten?' Het was iets wat ze van jongs af aan geleerd had; beleefd zijn. Haar vader had het haar altijd aan geleerd omdat het veel netter stond en hij dat graag wilde. Al leek het nu misschien raar omdat de kans groot was dat de jongen jonger zou zijn als haar, of even oud. Maar ach, altijd beter dan onbeleefd zijn, right?

Brian deed zijn jas uit en ging ontspannen op de bank zitten. Toch was het nog warm en.. Waarom zou hij niet ook gewoon zijn t-shirt uit doen? Hij had ziekelijk veel getraind de laatste tijd en hij had het voor elkaar gekregen om een strak buikje te creëren. Hij trok zijn tshirt over zijn hoofd en zat daar, in zijn blote bast, in de zon. Hij sloot zijn ogen en dacht tevreden na over alles.
Hij zat nu een tijd op de groep, een groep met strakke schema's en strenge regels, maar waar rust en veiligheid de belangrijkste regels waren. Hij had daar een aantal vrienden, die hem waardeerden zoals hij was. Hij had nu een betere vriendschap met Alexandra en er waren twee anderen waar hij regelmatig mee rondhing. Robert, een blonde, lange en slungelige jongen met ADHD en Roberts vriendin, Rachel. Een zwijgend meisje met lange, zwarte haren en veel donkere, zwarte make-up. Naarmate de tijd verstreek begon ze los te komen en als je eenmaal de kans kreeg om Rachel te leren kennen, was het heel gezellig. Rachel zat soms tegen Brian aan als het niet helemaal goed met haar ging en Robert niet in de buurt was. Robert vertrouwde haar en Brian, opdat Rachel niet vreemd zou gaan. Brian had er trouwens niet echt zin in, een relatie op die manier met Rachel. Rachel was tof, maar niet op zo'n manier.
Alsof hij het over de duivel had. Een korte tril kwam van zijn mobieltje af en hij haalde deze uit zijn broekzak.
Briannn,
weet jij waar Rachel is? Kan haar nergens vinden. Maak me zorgen. Sms me ASAP. Brian vloog op en keek even tussen zijn smsjes. Hij had niets verontrustends gehad van Rachel dus kon hij zich ook niet voorstellen dat er iets was met het meisje. Toch begon hij direct haar te bellen.
"Rachel?" vroeg hij angstig toen de telefoon werd opgenomen.
"Yuhs? 's Up, Brian? Je klinkt bezorgd." Brian haalde opgelucht adem.
"Robert zoekt je en is bang dat je jezelf wat aandoet." Ze liet een vrolijke lach horen, eentje die Brian in geen tijden gehoord had.
"Nee, ik koop iets leusk voor hem, maar dat mag ie niet weten. Zeg maar dat alles oké met me is en dat ie me zo ziet. Lufjaa," en met die woorden hing ze op. Brian opgelucht, smste Robert inderdaad dat Rachel veilig en wel was en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Toen stopte Brian zijn mobieltje weer in zijn broekzak en sloot zijn ogen weer. Zon, zon...
"Hé. Is die plaats naast je nog vrij? Zo ja; zou ik daar mogen zitten?" Brian opende zijn ogen en keek naar een meisje met heel erg blond haar. Alsof de zon erin gevangen was. Hij sloot zijn ogen even om het licht van de zon eruit te weren en keek voorzichtig tussen het kiertje van zijn oogleden naar haar.
"Natuurlijk mag je hier zitten," antwoordde hij vriendelijk. "Ga gerust je gang." Hij ging zelf weer ontspannen zitten tot hij zich bedacht dat hij nog altijd geen shirt aan had. "Ehm." Gauw stond hij op en trok het tshirt over zijn hoofd heen, daarna ging hij weer kalmpjes naast het meisje zitten. Om maar een beetje te doen alsof hij sociaal was, stelde hij zichzelf voor met;
"Ik ben Brian, wie ben jij?"

De jongen leek haar te hebben opgemerkt en haar vraag te hebben gehoord. Of ja, hij keek op tenminste. Met fijngeknepen oogleden. Eerst leek het Gwen raar, maar ze merkte al snel op dat de zon fel scheen en achter haar was, dus kon het zijn dat hij recht in de zon keek. Toen hij zei dat ze daar mocht zitten verscheen er een glimlach rond haar lippen. Vervolgens nam ze plaats op het bankje, leunde ze met haar rug lichtjes tegen de rugleuning aan en bekeek ze iedereen die voorbij liep.
"Ehm." Het zorgde ervoor dat Gwen haar blik op de jongen richtte. Al snel zag ze dat hij opstond en zijn T-shirt aantrok. Eerlijk gezegd had ze het van te voren niet echt opgemerkt dat hij geen shirt aanhad, aangezien ze daar niet op had gelet. Meteen daarna nam hij weer plaats naast haar, stond er weer een glimlach op haar gezicht. In haar hoofd was ze er vandaag niet echt helemaal bij. Ze lette nergens op, dwaalde steeds af in haar gedachten en was afwezig. Irritant, vond Gwen zelf aangezien het nogal raar zou staan tegenover de jongen. En ze wilde geen slechte indruk achter laten. Of ja.. In ieder geval ervoor zorgen dat hij haar niet raar vond, afwezig of moeilijk om mee te communiceren, aangezien ze steeds afdwaalde.
De jongen stelde zichzelf voor als Brian. Vervolgens vroeg hij ook meteen wie ze was. "Ik ben Gwen." Stelde ze haarzelf voor als antwoord op zijn vraag. Gwen keek even voor haarzelf uit, kneep haar ogen tot spleetjes in de poging dat ze beter kon zien. "De zon schijnt fel vandaag, hè?" Merkte ze op. Ze was het namelijk niet echt meer gewend aangezien het weer steeds wisselde. Dan was het weer regen, dan weer zon, zo ging het heel de tijd door. Maar voornamelijk regen, koud en weinig zon. Al was ze dat inmiddels al gewend in HorseHome, het was immers al herfst.
Een korte zucht glipte tussen haar lippen door, waarna ze haar blik weer op Brian richtte. Allerlei vragen schoten door haar hoofd, maar geen een was volgens haar interessant om te weten. Alhoewel.. Standaard vragen konden altijd wel. "Waarom ben je hier? Wilde je ook rust?" Zij wel, tenminste. Ze wilde er gewoon even tussenuit, naar buiten en gesprekken voeren met andere mensen. Maar soms was dat moeilijker dan het leek..
Brian zag eruit alsof hij ongeveer even oud was als haar. Ook zag Gwen hem wel aan voor een jongen die aardig was, waarmee ze veel kon delen. Maar.. Dat waren vooroordelen, ze kende hem namelijk niet goed dus ze wist het niet. Het kon altijd anders zijn, natuurlijk.