Het is koud.. (Kirima)

De zomen van zijn iets te lange broekspijpen raakten de grond en zogen water op waardoor zijn pijpen tot halverwege zijn kuiten doorweekt waren. Van boven was het niet anders; door de regen die met bakken uit de lucht kwam was Seth's shirt weinig droger. Hij slofte met lage schouders door de hoofdstraat. Zijn fiets was kapot en een ander middel van vervoer had hij niet, dus het was lopen. Hij was niet het type om te gaan zitten schuilen; hoe eerder hij uit de binnenstad was, hoe gelukkiger hij was. Hij hield niet van drukte, het maakte hem zo verschrikkelijk nerveus.
De banden van zijn rugzak gleden een beetje van zijn schouders en hij hees ze resoluut weer op. Ondanks zijn lichtelijk gespierde postuur kwam Seth niet imposant over; zijn houding verried dat hij zich niet snel op zijn gemak voelde. Hij was wat je mensenschuw noemde.
Het zeiknatte, donkere shirt dat hij droeg plakte erg onaangenaam aan zijn lijf.
Hij passeerde een winkel. Plotseling kwam er een vrouw naar buiten die recht op hem afliep. Hij verstarde; moest hij vlug doorlopen of- Maar ze was al bij hem. Ze reikte hem iets aan wat op een ingevouwen paraplu leek. Verbaasd en aarzelend nam Seth het ding aan en hij glimlachte onzeker.
"Hier jongen, je bent zo te zien al nat, maar dan wordt het in elk geval niet erger."
Seth stamelde een mompelend bedankje en opende de paraplu. Het ding leek wat aan de oude kant maar verder in prima conditie en Seth was opgelucht, deels omdat deze vrouw gewoon sympathiek bleek te zijn en deels omdat hij nu in elk geval niet nog meer koud water op zijn lijf zou krijgen.
"Moet je nog erg ver?"
Seth schudde zijn hoofd. Zijn donkerblonde, iets te lange haar bewoog niet mee; het zat onprettig aan zijn gelaat geplakt.
"Ik woon in Merchantslane," verduidelijkte hij. Het was een wijk in de buurt van het centrum; kaal, onopvallend en goedkoop, maar prima voor de schuwe jongen.
"Dat is wel te doen ja. Nou, wel thuis dan," zei de vrouw hartelijk en ze klopte Seth op zijn schouder, om vervolgens terug te keren naar haar winkel.
Seth liep verder, nu onder de paraplu. De straat maakte een bocht en.. wegopbreking. Seth mompelde een verwensing; hij kende eigenlijk nog geen alternatieve route, aangezien hij sinds hij hier woonde altijd zijn vaste routes had gelopen.
Seth was niet zo dol op verassingen. Erop inspelen vond hij veelal lastig, omdat het hem vaak in ongemakkelijke situaties bracht en hij sociaal toch al niet zo'n licht in de duisternis was. Hij slikte. En nu? Hij keek rond om te zien of er mensen in de straat waren waar hij op af durfde te stappen; hij kon maar het beste even zijn grenzen verleggen en het vragen voor hij hopeloos verdwaalde, al was dit wel iets wat hij niet makkelijk vond.
Hoewel er eigenlijk niet vaak geweld op Seth toe was gepast was hij waar hij vandaan kwam wel nogal een underdog, waardoor hij eigenlijk niet goed naar voren durfde te treden bij vreemden en niet makkelijk contact maakte. Hoewel enige vriendelijkheid wonderen bij de jongen deed bleef het een feit dat hij wat beschadigd was, zij het niet op een fysieke manier.
Hij trok zijn schouders iets op toen een koude rilling door zijn lijf ging. Hij had behoefte aan een warme douche, een dik vest en lekker met zijn laptop in een luie stoel zitten. Maar niets van dat alles was hier en nu op hem van toepassing, dus hij zou uit zijn comfortzone moeten zien te treden. Shit. Hij schaamde zich voor zichzelf; hij was voor de wet volwassen en hij durfde niet even iemand op straat aan te spreken? Wat voor faal was hij? Hij beet op zijn lip en kwam aarzelend in beweging.

Ze draaide langzaam de bocht om en reed de straat uit. Ze zette de muziek wat harder en stopte een ontsnapte pluk haar weer achter haar oor. Waarom konden kappers die plukjes nooit lang genoeg laten zodat ze bij je staart in bleven zitten. Diep in gedachten verzonken nam Kirima de volgende afslag. Plotseling stond ze voor een wegversperring. Ze vloekte luid, ze had vast de borden gemist..
Ze keek in de achteruit spiegel om te kijken of er iemand achter haar reed. En stond een man boos achter haar te toeteren. Eikel.. Moest hij maar niet blindelings achter haar aanrijden. Ze signaleerde dat ze niet verder kon en hij moest oprotten. Even later zette ze de auto in de achteruit. Net toen ze achteruit ging zag ze een jongen staan, die schijnbaar niet wist waar hij heen moest. Hij stond in ieder geval een beetje te kijken naar de wegversperring. Ze draaide haar raampje omlaag en riep naar hem: 'He! Waar moet je heen?' Volgens mij had ze hem eerder gezien. Ze woonde hier nog niet zo lang, maar ze dacht hem vaker te hebben zien fietsen.

Het geluid van een auto deed hem ietwat opschrikken; een bestuurder had de wegversperring net als hij te laat gezien. De wagen ging in de achteruit. Toen de wagen ter hoogte van Seth zelf was hoorde hij het geluid van een raam dat omlaag ging en ietwat wantrouwig keek hij op. Wat moest de bestuurder van hem? Hij ontspande iets toen de bestuurder in kwestie gewoon een meisje van zijn leeftijd bleek, maar hij bleef op zijn hoede; ook meisjes van zijn leftijd kon je je lelijk in vergissen. Iedereen kon uiteindelijk het soort persoon blijken dat doelbewust je zelfvertrouwen omlaag haalde, al kwamen ze nog zo vriendelijk over.
Ze vroeg hem waar hij heen moest en om zijn stem niet te hoeven verheffen - dat vond hij doorgaans niet aangenaam, zeker niet in het openbaar - deed hij een stap richting de wagen.
"Merchantslane," mompelde hij terughoudend. Hij hoopte dat ze wist waar dat was, dan hoefde hij hierna in ieder geval niet ook nog eens op iemand af te stappen.
Seth stond op zich steviger in zijn schoenen dan hij zelf wist, maar zoiets kwam er eigenlijk alleen echt uit als het niet anders kon. Over het algemeen ging hij gewoon liever de confrontatie uit de weg.
Een beetje nerveus speelde hij met het koordje onderaan de paraplu die die vrouw van die ene winkel - hij wist niet eens precies welke winkel het was - hem had gegeven. Die herinnering gaf hem even een fijn gevoel, zoals alle herinneringen aan vriendelijke mensen dat deden, want voor zijn gevoel waren die vrij zeldzaam op de wereld.

Meh, kort, sorry :/

De jongen mompelde maar zacht waar hij heen moest, en ze moest moeite doen om hem te verstaan. Hij lijkt wel nerveus, dacht ze in een vlaag. 'Ik moet ook die kant op.' Zei ze tegen hem. 'Als je wil kan je meerijden.' Ze keek even achter zich om te zien of er niet weer een auto aan kwam. De jongen stond daar maar te wriemelen met een koordje. Volgens mij is dit wel iemand die ik kan vertrouwen, dacht ze heimelijk. En hij lijkt mijn leeftijd, dus misschien kunnen we zelfs vrienden worden, dacht ze er al iets vrolijker achteraan. Ik nam de jongen op van top tot teen. Hij was helemaal doorweekt. Al zijn kleren hingen aan zijn lichaam, het leek wel alsof hij de paraplu pas net had. Misschien vond hij het wel fijn om door de regen te lopen en had hij pas later zijn paraplu open gedaan toen hij het te koud vond ofzo, de gedachtes raasden door haar hoofd. 'Wil je meerijden?' Vroeg Kirima nogmaals aan hem.



Pff moeilijk hoor inspiratie uit de lucht zuigen met koppijn..

Zij moest ook die kant op? Even lichtten Seth's ogen op, maar toen sloeg hij ze weer neer, onzeker over wat hij moest doen. Als hij iets niet graag deed, was het zomaar instappen bij een vreemde. Goed, er waren nog veel meer dingen die de schuwe jongen niet graag deed, maar deze stond absoluut hoog. Then again.. een nieuwe rilling ging over zijn nu door en door verkleumde lijf en hij had niet de illusie dat een goeie verkoudheid te vermijden zou zijn.
Hij ademde langzaam uit en staarde half naar de straatstenen, die glansden onder het vocht, vocht dat ook zijn kleding volledig had doorweekt en zijn haar aan zijn gezicht had doen plakken.
"Wil je meerijden?"
Seth aarzelde. De vraag deed hem opkijken. Zijn onzekere, grijze ogen namen het meisje kort op waarna hij zijn blik op de bekleding richtte. Het was natuurlijk een verleidelijk aanbod, maar hij kon zich niet voorstellen dat ze erop zat te wachten dat hij haar bekleding kwam doorweken. Hij haalde diep adem; ze had het zelf aangeboden toch?
Hij stapte aarzelend naar voren, richting de auto.
"Ja, graag," zei hij zacht, waarna hij omliep naar de passagiersstoel. Hij opende de deur met zijn van de kou vrijwel verkrampte vingers.
Hij klapte de paraplu in en kromp ineen toen hij de ijzige stortregen weer in zijn nek voelde, wat hem ertoe dreef iets sneller dan hij anders had gedaan in de auto te stappen. Voorzichtig sloot hij de deur, waarna hij zijn blik op het dashboard richtte.
"Dank je," mompelde hij.
Hij had het idee dat deze persoon wel ok was, maar hij was vandaag haast nog sociaal gespannener dan anders, dan hij had er wat moeite mee om te relaxen en gewoon zichzelf te zijn.
Ach, wie wist kwam dat nog wel. Hij had wel geleerd dat zichzelf 'dwingen' socialer te zijn alleen maar averechts op hem werkte.
Hij keek op.
"Je eh, je bekleding wordt nu wel zeiknat," zei hij en hij grijnsde even schuldbewust; zijn shirt zat tegen zijn bovenlichaam aangeplakt en zijn broek was meerdere tinten donkerder. Uit zijn haar liepen een paar straaltjes regenwater. Hij zag er al met al redelijk verzopen uit. Hij keek naar de voorruit; water liep er onafgebroken af en opnieuw rilde hij, al was het meer door de gedachte daar dat hele eind anders nog in te moeten hebben gelopen.
Het was aangenaam warm in de wagen, dat scheelde voor Seth een heel stuk, al had hij het nog steeds vrij kou. Nou ja, niets wat niet met een warme douche kon worden verholpen.

De jongen stapt na even aarzelen toch snel in. Ze neemt hem op van top tot teen. Dan kijkt Kirima snel in de achteruit spiegel en zet de auto weer in beweging. Langzaam rijden ze achteruit.
"Je eh, je bekleding wordt nu wel zeiknat." Kirima kijkt even naar de jongen die zit te rillen op de passagiers stoel. 'Ach dat droogt wel weer.' Zegt ze nonchalant en zet de verwarming in de auto wat hoger. Oh wat haatte ze dit soort dagen. Alles leek altijd mis te gaan en dan ook nog die nooit ophoudende regen. Daar werd je toch gek van? Aan het einde van de straat maakt ze een bocht en zet de auto stil. Dan zet ze hem weer in de vooruit en rijdt rechtdoor. 'Op welk nummer moet je zijn?' Vraagt ze even later, terwijl ze de radio uit zet. Niet dat hij erg hard stond, maar er was toch niks bijzonders op. En misschien vond haar bijrijder de muziek wel helemaal niet leuk.
Ze haalt een 45km autotje in, en remt daarna een beetje af om de volgende afslag te nemen. Ze rijden een stuk rechtdoor en rijden het dorp uit. 'Oh shit...' Mompeld Kirima tegen zichzelf. 'Sorry ik heb de verkeerde afslag genomen..' Zegt ze met een rood hoofd tegen haar mede passagier. Hoe zou hij eigenlijk heten? Dat vraag ik straks wel. Ze keert de auto op een oprit en rijdt de andere kant weer op. Ze rijden het dorp weer in en ze neemt een antal afslagen. 'Volgens mij zitten we nu goed.' Zegt ze dan, terwijl ze langs het naambordje van de straat rijden. 'Welk nummer moest je ook alweer zijn?'
Even later stoppen ze voor het huis. 'Ik ben blij dat ik je kon helpen....... Hoe heet je eigenlijk?'

Haar relativeringsvermogen luchtte enorm op en even glimlachte Seth. Hij begon zich al meer op zijn gemak te voelen. Hij zag haar de verwarming hoger zetten en hoopte het snel te merken.
Terwijl ze reden keek Seth uit het raam. Hij vond de stile niet echt erg en wist ook niet echt waarover hij zou kunnen praten, als hij eerlijk moest zijn.
Ze vroeg waar hij zijn moest en hij keek om.
"Nummer zeventien," antwoordde hij, iets minder mompelend dan net. Hij begon het alweer iets warmer te krijgen en ging daardoor ook net even wat ontspannener zitten.
Opnieuw zweeg hij en keek hij vooral uit het raam. Toen ze buiten de stad waren fronste hij en te oordelen aan wat het meisje zei was het haar ook opgevallen dat ze nogal uit de richting waren geraakt.
Terwijl ze de stad weer inreden dacht Seth na. Hij moest echt eens de omgeving beter leren kennen; hij had er niets aan als hij zich bij een wegversperring amper kon redden en vervolgens van anderen afhankelijk was. Wat vaker een paraplu meenemen was ook geen gek idee.
Na een poosje vroeg het meisje waar het ook alweer was.
"Zeventien," antwoordde Seth erop, waarna hij opnieuw naar buiten keek. Zo in de regen leek alles eigenlijk anders, vager, somberder.
Ze reden verder en langzaamaan werd voor Seth de omgeving herkenbaarder, wat hem een soort gevoel van opluchting gaf; het verminderde een beetje dat gevoel van afhankelijkheid en dat vond hij prettig. Hij herkende een aantal straten al en ontspande nog wat.
De auto minderde vaart en stopte uiteindelijk voor het huis. Seth opende het portier en stapte uit.
"Bedankt voor de lift," zei hij gemeend.
"Ik ben blij dat ik je kon helpen....... Hoe heet je eigenlijk?"
"Seth," antwoordde de donkerblonde jongen. "En jij?" Zeker nu hij voor zijn eigen appartement stond voelde hij zich wel weer redelijk relaxed; het meisje had inmiddels wel bewezen ok te zijn en hij was nu dus op bekend terrein.
Hij aarzelde even, niet goed wetend of hij nog iets moest zeggen.
"Nogmaals bedankt," zei hij en hij sloot het portier. Hij merkte dat de regen was verminderd, maar desondanks haastte hij zich naar het afdakje boven de voordeur, waar hij zich nog even omdraaide en zijn hand opstak.


Miss leuk om na een paar post ze weer ergens in t centrum te laten meeten of zo; hoeft daar geen nieuw topic voor te komen en loopt deze niet dood xD

De jongen heette dus Seth. Mooie naam, dacht ze bij zichzelf.
'Ik ben Kirima.' Ze ze tegen hem en ze zwaaide nog even naar hem toen hij zijn hand opstak. Ze zette de auto weer in beweging en reed naar het einde van de straat. Even later rijdt ze achteruit de oprit op en zet de auto uit en op de handrem. Het was allemaal nog een beetje wennen, nieuwe plek, nieuwe baan, nieuwe mensen. Ze stapt snel uit de auto en rent naar de voordeur. Ze klikt de auto op slot terwijl ze de voordeursleutel zoekt.
Als ze even later het huis binnen stapt komt en een jonge hond op haar af gestoven. 'He meisje, heb je je een beetje gedragen vandaag? Is alles nog heel en droog?' De husky pup springt vrolijk in de rondte en jankt en blaft een eind weg. 'Ja meiske, we gaan zo even naar buiten.' Kirima geeft de hond een aai over haar bol en legt haar spullen weg.
Na even snel naar de wc te zijn geweest pakt ze de riem, en klikt die aan de halsband vast. 'Nou Yuki, ga je mee?' Met de paraplu in de ene hand en de riem in de andere loopt ze naar buiten. Gelukkig woonde ze aan het einde van de straat, dus ze hoefde eigenlijk nooit de poep op te ruimen, omdat ze toch buiten de bebouwde kom waren. Een kwartiertje later liepen ze het bosje in. Het was eigenlijk niet echt een bos, maar meet een groetje bomen met een paar paadjes. Drie kwartier later zijn ze weer thuis.
Yuki gaat rustig in haar mand liggen, en Kirima begint rustig met het eten te koken.




Ja is goed

Nadat de auto was weggereden stapte Seth het gebouw binnen. De warmte van de hal kwam aangenaam over zich heen. Ontspannen slofte hij de trap op naar zijn appartement, waar hij eerst even Eastman, zijn Golden Retriever, begroette, die enthousiast tegen de blonde jongen opsprong. Deze grijnsde. Bij dieren kon hij immer lekker zichzelf zijn en dat gaf hem een goed gevoel. Hij aaide het dier nog eenmaal over zijn kop waarna hij rechtstreeks doorliep naar de badkamer. Hij deed de lamp aan, sloot de deur en kleedde zich haastig uit. Hij drukte het witte douchegordijn opzij en stapte onder de douche.
Het warme water was aanvankelijk niet zo prettig, maar na een poosje warmde hij weldadig door.
Hij aarzelde nog even toen hij eigenlijk al klaar was, maar zette zichzelf er toen toch toe de kraan dicht te draaien en eruit te stappen. Hij rilde en sloeg vlug een handdoek om zijn lichaam om die nieuwverkregen warmte niet meteen helemaal kwijt te zijn.
Met de handdoek nog om zijn lijf liep hij naar zijn slaapkamer, waar hij uit zijn goedkope kledingkast schone, droge kleren pakte, onder andere bestaande uit een donkere jeans en een grote, zwarte trui. Terwijl hij zich aankleedde dacht hij terug aan de auto rit. Het meisje was zonder meer sympathiek geweest, en hij had zich uiteindelijk eigenlijk best bij haar op zijn gemak gevoeld. Ze was niet het soort persoon waar hij snel verliefd op zou worden, wist hij, maar hij zag wel iemand in haar met wie hij wellicht bevriend zou kunnen raken. Zou hij haar nog weer zien? Hij had geen mogelijkheden haar te contacteren, immers. Ach, hij zou het ook wel zien; hij kon er nu toch weinig aan veranderen en was al lang blij dat hij de dag een beetje aardig door was gekomen.
Eastman kwam de kamer binnengedraafd en kwam tegen Seth's benen aan staan; aaien, zei dat gebaar en Seth schoot in de lach, zact nagrinnikend gehoorzamend aan het onuitgesproken bevel van de aandachtsgeile hond.
Uiteindelijk ging hij naar de keuken. Zin in uitgebreid koken had hij niet, maar hij nam zich voor toch iets gezonds op tafel te zetten; hij vrat al vaak genoeg pasta of chinees, after all.
Uiteindelijk wist hij zichzelf te motiveren en even later zat hij aan zijn plastic/metalen eettafel met een salade, een vegaburger en een bordje gebakken aardappelen voor zich, terwijl Eastman naast hem zat, hopend dat er iets zou vallen.

Even later staat er een simpel gerecht op tafel. Pasta, met spinazie saus en spekjes erdoor. Kirima genoot altijd van dit soort gerechten. Pasta was eigenlijk altijd lekker, en makkelijk te maken. Yuki kwam naast haar zitten in de hoop dat er iets zou vallen. 'Je weet dat je niet mag bedelen, dame.' Zei ze half vermanend tegen de jonge husky. Deze keek hoopvol omhoog en Kirima kreeg een glimlach op haar gezicht. 'Je krijgt straks wel een beetje in je bakje.' De hond leek hier genoegen mee tenemen, want ze liep rustig weg, om ergens op haar kauwstok te gaan knagen. Even later ruimde Kirima de vaatwasser in, en deed een klein beetje pasta met saus in het etensbakje. Daarna liep ze naar de koelkast, om een stuk rauw vlees te pakken. Vandaag was het lever en andere ingewanden zo te zien. Ze schudde het zakje leeg boven het bakje, en Yuki stond ongeduldig naast haar heen en weer te drentelen. 'Ja ja, rustig aan, je krijgt het heus wel.' Ze schepte de boel even door elkaar en zette het toen neer voor de hond. Yuki rook even, maar begon toen snel te eten. 'Niet schrokken he!' Zei ze vermanend tegen haar, terwijl ze wegliep richting de douche. Rauw vlees deed er langer over om verteerd te worden dus Yuki hoefde niet meteen na het eten te worden uigelaten. Even later kleedde Kirima zich snel om, en stapte onder de warme douche. Heerlijk vond ze dat altijd. Om gewoon even helemaal tot rust te komen onder een warme douche. Bijna een uur later, stapte ze weer onder de douche weg. Na snel afgedroogd te zijn, wikkelde ze haar net gewassen haar in een handdoek en deed haar badjas aan. Ze liep naar haar slaapkamer en deed wat makkelijks aan, oftewel een lekkere dikke joggingbroek en een fleece vest. Daarna liep ze naar de woonkamer en ze liet zich neerploffen op de bank. Yuki kwam er al snel aan ge trippeld en ging tegen de bank aan staan en keek haar met smekende ogen aan. 'Vooruit, je mag even op de bank liggen.' Zei ze tegen haaren ze klopte naast zich op de bank. De husky sprong er behendig op en nestelde zich tegen haar aan. Er vescheen een glimlach op haar gezicht terwijl ze door de tv zenders begon te zappen, op zoek naar iets leuks.

Langzaam at Seth op wat hij gemaakt had. Eastman was loyaal aan zijn zijde komen liggen, met zijn kop op Seths voeten. Het gaf de jongen een prettig gevoel; het dier was er altijd en oordeelde niet. Hij bukte zich even en kriebelde de hond achter diens oren.
Na het eten stond hij op. Terwijl Eastman in zijn mand ging liggen, bracht Seth de spullen naar het aanrecht en begon hij af te wassen. Routinematig, verstand op nul. Het warme afwaswater voelde lekker aan zijn handen. Hij vond het nog niet eens zo'n onaangename klus; het gaf hem tijd om te denken en dat had hij af en toe gewoon nodig.
Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij die avond nog even op zijn laptop het nieuws doorlas, om vervolgens vroeg zijn bed in te kruipen. In slechts zijn boxer kroop hij onder de dikke dekens, die hij hoog optrok, waarna hij vermoeid zijn hoofd op het oude kussen liet rusten. Hij hoorde Eastman de kamer in sloffen en zijn gebruikelijke positie onder het raam op een oud kleedje innemend. Eastman was vrij om te gaan en staan waar hij wilde in het huis, maar de hond week zelden van de zijde van de jongen. Seth glimlachte vertederd en sloot zijn ogen.
"Trusten fella," mompelde hij.
Hoewel hij zonder meer moe was, sliep hij lang niet meteen. Hij woelde en draaide en lag nog een tijd lang naar het plafond te staren, aan werkelijk van alles en nog wat te denken, tot hij uiteindelijk langzaam wegzakte in een rusteloze slaap.
Hij droomde onder andere over de ontmoeting van die dag, al was alles anders. Niet dat hij dat merkte; zoals dat ging in dromen voelde het als volkomen normaal, ook toen het Eastman was die de auto bestuurde of Laury die ineens op de achterbank zat.
Pas toen hij de volgende ochtend wakker werd en het zich herinnerde, drong het tot hem door hoe maf die droom eigelijk was geweest en hij schudde zijn hoofd, terwijl hij duf uit bed stapte.
Eastman dribbelde vrolijk met hem mee terwijl hij naar beneden liep om de hond te eten te geven.

Geen idee of dit topic nog leeft, maar had ff zin om met Seth te schrijven lolz xD