the golden oppurtunity

Hier was ze niet bekend. Rustig zat ze op het terras met een glas ice tea, traditiegetrouw was het bijna te noemen. Overal waar ze naartoe trok om te wonen begon ze op een terras met een glas ice tea. Ze glimlachte kort, amper zichtbaar. Haar naam was Eden, Eden Blythe. En die naam was vaak genoeg in kwaad daglicht gezet. Zo vaak dat ze genoodzaakt was te verhuizen, en niet voor een keer. Hoe ze het deed wist ze zelf ook niet echt, dat ze ervoor zorgde dat er zo'n haat over haar werd uitgesproken.. Veel deed ze niet verkeerd, al zei ze het zelf. Het maakte ook niet veel uit, ze vond het eigenlijk wel prettig, niet te lang op een plek blijven. Iets van de wereld zien. En daarnaast, naar haar ouders hoefde ze niet terug te gaan: die hadden het perfecte leven zonder haar sinds ze op haar achttiende uit huis ging. Ze wisten verder ook niet hoe het met haar ging, het zou ze waarschijnlijk ook niet veel interesseren.
Nog een voordeel aan het vele verhuizen: ze kon zich nooit aan iemand hechten. Nooit zat ze te huilen omdat ze iemand miste, of voelde ze die lege plek in haar hart. Nee, ze was alleen. Zelfs geen dier.

Over dieren gesproken. Ze was ooit een dierenmens geweest nu ze het zich bedacht, ooit waren ze haar meest geliefde bezit. Totdat ze viel. En toen was de dierenliefde voorbij, niet meteen dankzij haarzelf: haar ouders verkochten haar paard en de hond werd permanent in zijn buitenverblijf gestopt. Ergens vond ze het wel triest dat ze zo was geëindigd. Maar goed, misschien had ze hier wel nieuwe kansen. Misschien zou ze hier zelfs wel langer blijven. Het huis wat ze huurde was absoluut een huis naar haar hart, ook al was de huur van het huis iets waar ze twee keer bij had moeten slikken. Maar ach, daar zou ze nog wel een oplossing voor vinden.

De blondine keek nog eens rond over het terras, een brede glimlach speelde op haar gezicht, maar ondanks dat kon je haar vrij slecht doorgronden. Ja, Eden Blythe was een apart persoon. Vond ze het erg? Nee.
En met die gedachte nam ze nog een slok van haar ice tea. Haar blik schoot over enkele personen die langsliepen, de meesten leken haar wel aardig, of althans ze keken niet chagrijnig.
Ze keek naar de ober die zich hendig rond manoeuvreerde door de hoop tafeltjes die vol zaten met mensen die net zoals zij genoten van het zomerse weer. Ze vond hem wel grappig, zoals hij zeer gehaast probeerde nog vriendelijk een bestelling op te nemen terwijl zijn rode lokken telkens voor zijn gezicht vielen, deze veegde hij dan ook geïrriteerd weg waarna ze weer doodleuk op dezelfde plaats terugvielen. Een onderdrukt gegrinnik klonk van Edens kant, arme man. Ze zou hem maar niet vragen of ze nog iets mocht drinken, ze zou nog even wachten. Nog heel even.
Ze glimlachte wederom, keek nog eens rond en slaakte een tevreden zucht. Hier kon ze aan wennen, en dat was raar als het een gedachtenspinsel was van Eden, die eigenlijk aan geen enkele stad had kunnen wennen.
Wie weet was dit wel dé kans waar ze op had gewacht om een normaal leven te hebben. The golden oppurtunity

[sorry voor de kwaliteit, ik heb echt te lang niet meer op een rpg gezeten]

Brian zat al een tijd te wachten, nerveus tikkend met zijn voet op de maat van de muziek die hij op zijn oren had. Het was dinsdag, dinsdagmiddag. Tijd voor therapie. Het irriteerde hem, hij nam het iedereen kwalijk. Maar vooral zichzelf. Therapie was soms leuk, maar over het algemeen een verwarrende rotboel. Het ene moment leerde hij dat hij mensen moest aankijken als hij met ze praatte, maar het volgende moment mocht hij niet te lang kijken en als hij dan uit voorzorg niet keek, was het weer niet goed. Het frustreerde hem. Net als de wachtkamer. Het was alsof je aan het wachten was op iets vreselijks. iedere keer weer. Je probeerde je moedig te houden, te doen alsof jij eigenlijk helemaal geen therapie nodig had, maar ondertussen...
"Brian? Kom je met mij mee?" De bruinharige vrouw van middelbare leeftijd stond voor zijn neus. Hij had haar, weer eens, niet aan horen komen. Stug knikte hij, bedacht zich toen dat dat onbeleefd was en schonk haar toen een mager glimlachje. Ze glimlachte met veel moeite terug. Want zij kon Brian langer dan vandaag en wist dat dit geforceerd was. Zoals zoveel dingen die Brian deed. Ze liep vooruit, naar de kamer waar Brian vaker therapie had, deed de deur voor hem open en liet hem zwijgend binnen. Brian plofte neer op een stoel, zei nee toen ze hem vroeg of hij iets te drinken wou, en keek haar afwachtend aan. Een norse uitdrukking tekende zijn gezicht. Dit was een van de voorwaarden. Als hij de therapie zou weigeren, zou hij worden opgenomen en zou hij veel verder van huis zijn. De vrouw haalde diep adem. Brian was nou niet bepaald haar favoriete klant te noemen.
"Zo, Brian. Hoe was jouw week? Vertel mij al je valkuilen en alle leuke dingen die je zijn overkomen." Brian dacht na. Een scherpe uitdrukking op zijn gezicht liet te kennen dat er die afgelopen week dingen waren gebeurd. Leuke én slechte dingen. De... ernstige ruzie met zijn moeder, waarmee hij had gedreigd om een schaar naar haar te gooien. Het afspraakje met Vanessa, waarbij hij superdicht op haar had gestaan en voor het eerst in zijn leven gevoelens voor een meisje had gehad die hij ... toestond. En natuurlijk; alle andere mensen waarmee hij die week was omgegaan. En niet te vergeten; het grote evenement met de modelvliegtuigjes waar hij heen was gegaan. Het was druk geweest, maar het was zeker de moeite waard geweest.
"Oh. Er is niets bijzonders gebeurd," besloot Brian te zeggen. Dat was gelogen, en dat wist de vrouw tegenover hem ook.
"Brian," begon ze. "Zo kan ik je natuurlijk niet helpen. Je moet mij helpen door mijn vragen eerlijk te beantwoorden. Dus ik stel hem nog een keer, anders ga ik deze behandeling neerzetten als onmogelijk. Hoe was jouw week?" Brian zuchtte eens diep.
"Ik heb met Vanessa afgesproken. Ze is aardig tegen me. Ik ben naar het congres geweest voor modelvliegtuigjes én ik heb wéér ruzie gehad met mijn moeder." Toen zweeg hij en hield hij zijn hoofd uitdagend schuin. Dit was er gebeurd in zijn week, dat hij er niet uitgebreid over vertelde, was toch aan hem?
"Goed, Brian. Leuke week. Ik wil het nu hebben over..."

Na een uur babbelen met die vrouw stond Brian weer buiten. Opgelucht. Hij had het weer gered. Even keek hij op zijn mobiel om te kijken of hij nog een sms van iemand had ontvangen, maar het zag er niet echt naar uit. Fijn. Hij had vanmorgen ook weer mot met zijn moeder gehad. Ze had gezegd dat hij het maar kon bekijken, met dat gezeur van hem. Of hij vannacht thuis kwam, zou haar een zorg zijn. Dus.. nu had hij alle tijd. Hij liep naar het fietsenrek toe, haalde zijn fiets van het slot en haalde hem uit het fietsenrek. Hij stapte op en reed weg, zonder het gebouw van Altrecht nog een blik waardig te keuren. Wat zou hij doen? Het was best wel.. lekker weer en hij had zin in warme chocolademelk. Op zijn gemakje fietste hij naar het café waar hij wel vaker kwam. Toen hij daar zijn fiets in het rek deponeerde, zag hij dat het wel erg druk was. Hij haalde zijn schouders op en liep het terras op. Helaas lag er een steen niet helemaal goed en struikelde hij over zijn eigen voeten, om vervolgens zo in de handen van een meisje te belanden. Shit.
"Eh hoi," zei hij dus maar. Ondertussen krampte zijn buik samen van de stress die dit ongelukkige accefietje met zich meebracht. "Ik geloof dat ik voor je ben gevallen... Ohnee, óp je." Yeah. Lekker bezig, Brian... Slechte grap, slechte grap. Hij ging gauw van haar af en bloosde.

Eden grijnsde, de ginger zette met een bezweet voorhoofd een ijsthee voor haar neer. 'Dankje,' zei ze daarop met een, uitzonderlijk, vriendelijke glimlach. Haar stem was een warme stem, een stem die aangenaam in het gehoor lag en waarbij je niet optimaal hoefde te luisteren om er iets van de verstaan. Ze zuchtte, grabbelde in haar handtas. Dat ding moest ze uitruimen. Ze had dan wel een enorme onhandige handtas, zo een met maar één vak, maar ze vond hem gewoon zo geweldig. Ahem, nadruk op vond. Ze had een pesthekel aan het onhandige ding... als hij er nou maar niet zo leuk uitzag. Ze kwam tot de conclusie, nadat ze een eeuwigheid erover had gedaan om haar mobiel te vinden, dat ze de tas maar weg ging doen. Ze voelde hoe haar blonde lokken verschoven langs haar schouders, over haar hals. Ze zwiepte ze terug achter haar schouders en glimlachte kort. Ze had wat met glimlachen viel haar op. Normaal gesproken was ze niet zo vrolijk, normaal was ze de gesloten en stille Eden.
Ze vond het niet echt, verandering. Het was goed voor haar. Overal waar ze was geweest had ze een andere Eden leren kennen. Waar ze overal geweest was? Plekken waar niemand wilde zijn, plekken waar iedereen wilde zijn. Overal. Ze grijnsde, de ober werd geholpen door een ander meisje, die woorden gebruikte die god beslist onder de zon had verboden. Niet dat ze zo gelovig was, dat was eigenlijk behoorlijk verwaterd sinds ze bij haar ouders was uitgetrokken. Nee, ze was een vrijevogel: deed wat ze lekker zelf wilde doen.
Misschien mochten mensen haar daarom wel niet. Ze klampte zich niet aan het geloof vast. Niet dat ze het geloof slecht vond. Maar voor haar gevoel hadden haar ouders het gebruikt om haar hele leven tot een saaie boel te toveren. Een saaie boel waar ze nu vanaf wilde. Ze schudde haar hoofd. Ze moest niet zoveel nadenken, dat was nu niet nodig. Ze had een zonnetje, een fris zomerbriesje en goed weer. Waar kon ze nog meer om vragen? Ze nipte nogmaals van de ijsthee, liet haar ogen over een aantrekkelijk uitziende man glijden maar wendde ze algauw weer af. Niet nodig, althans, niet voor een lange tijd. Daar schaamde ze zich dan soms wel weer voor: haar vermogen om een relatie te onderhouden. Want dat lag ergens ver onder het dieptepunt. Haar langste relatie duurde, als ze het goed had, zes uur. Waarvan er vier slaap waren. Ja, ze enige relaties die ze had waren waarschijnlijk met jongens die ze ergens in een kroeg of club was tegengekomen. Shame on her. Misschien kon ze dat wel nog veranderen. Dat zou een positief iets zijn. Daar moest ze misschien eens aan gaan werken.

Ze zag een jongen zijn fiets neergooien, een frons verscheen op haar gezicht. Waren er hier serieus mensen die op de fíéts kwamen? Oke, dat was best wel... apart. Was dat iets van de cultuur hier? Dan had ze een probleem. Ze wist werkelijk niet hoe je op zo'n ding vooruitkwam zonder te vallen. Ze grinnikte bij het beeld van zichzelf, compleet gekleed in knie-, elleboog en nog meer van die beschermingsgebeurens. Zo noemde ze het maar, een beter woord wist ze niet echt. De jongen kwam richting het terras, hij had donker haar, een lichte huid. Opzich was hij niet lelijk van zover ze hier kon zien. Net toen ze naar haar ijsthee wilde reiken voelde ze een zware plof op haar buik, zonder het te beseffen slaakte ze een kreet, maar begon daarna oprecht te lachen. Ocherm. Hij was gevallen, en niet eens op dat fiets ding! 'Hoi,' zei Eden nog steeds grinnikend terug. 'Klinkt het arrogant als ik zeg dat ik dat wel vaker heb... de figuurlijke manier?' zei ze toen met een speelse ondertoon. Ze bedoelde het niet arrogant, zo was ze niet. 'Ik geloof dat je een plek zoekt om te zitten,' probeerde ze de jongen enigszins op zijn gemak te stellen. 'Het is behoorlijk druk, dus als je het niet erg vind kun je ook wel hier komen zitten,' stelde ze toen voor waarmee ze zichzelf verbaasde. Ze was nooit echt zo spontaan richting vreemdelingen. Ach, het voelde eigenlijk wel goed zo moest ze toegeven. Een glimlach sierde haar gezicht door het heerlijke weer, ze sloot even genietend haar ogen terwijl ze de jongen bijna was vergeten.