~Good morning sweetheart <3~ »Pasqual«

Toen ze hem een kus op zijn voorhoofd gaf, kwam een nieuwe stroom van ongrijpbare herinneringen naar boven. Ze waren ongrijpbaar, onzichtbaar en onduidelijk. Enkel het gevoel wat die herinneringen met zich meedroeg, was hem duidelijk. Liefde, pure liefde. Liefde, die helder als glas, vloeibaar als water, in een prachtig klein flesje zat. Puur geluk. Onvindbaar, onmisbaar. Dat gevoel kreeg hij gewoon, soms noodgedwongen, bij Chloë. Het meisje van zijn dromen. Zijn engeltje met de grijze ogen. Het leken wel woorden van een vreemde, maar ondertussen waren het zijn woorden. Die herinnering, die moest iets betekenen. Hij was met Kaya op een avond naar een discotheek gegaan, eentje die hij herkende, maar niet herkende van Spaanse afkomst. Het moest dus een discotheek zijn van HorseHome, dat kon niet anders. En daar.. daar had hij Chloë dus ook gezien. Maar in zijn herinnering had hij niet met haar gepraat of iets in de richting, maar had hij haar enkel in de gaten gehouden. Ook had Chloë daar met een jongen gepraat die nogal liefdevol naar haar deed. Had zij iets met die jongen gehad, misschien? Had zij die jongen misschien leukgevonden? Had ze… Zoveel vragen, zoveel verwardheid. Hij begreep het gewoon niet.
Zwijgend kneep hij zijn ogen samen, om zijn op hol geslagen gedachten te kalmeren. Het leek een onmogelijke opgave om dat te doen. Hij wou zoveel over hem en over Chloë weten, dat hij gek werd. Even gingen zijn ogen open en zag hij hoe moeizaam Chloë naar haar bed strompelde en hij voelde zich schuldig. Een steek ging door zijn borst heen toen hij merkte dat ze zo ver van hem verwijderd raakte en hij wou zijn arm uitsteken en zeggen dat ze terug moest komen. Of zijn lichaam het toeliet, wist hij niet. Hij bleef liggen, Chloë volgend met zijn blik. Toen ze eindelijk bij haar bed was aangekomen, bleef ze er even op zitten, met een trieste uitdrukking op haar gezicht. Hij vond het sneu en zielig en het liefste had hij nu zijn armen om haar heen geslagen, een kus op haar voorhoofd gedrukt en gevraagd wat eraan scheelde. Zijn lichaam behoedde dat hij dat kon doen, maar ook iets anders zorgde ervoor dat hij niet aan haar vroeg waaraan ze dacht, waarom ze zo somber was. Het was hem een raadsel waarom hij zich nu als een complete angsthaas gedroeg. En dat terwijl ze elkaar net gekust hadden. Zijn gedachten gleden terug naar dat moment. Het was, in zijn geheugen, de eerste keer dat zijn lippen de hare hadden geraakt. Dat hij al vaker met een meisje gezoend had, was heel anders dan dit. Hier zat liefde achter. Dat van vroeger was lust, passie, maar geen liefde. Allesbehalve liefde. Althans, niet van zijn kant. Niet dat hij een player was, of iets in die richting, maar hij had gewoon nog nooit iemand gezoend met zoveel liefde in zijn lijf. Het was iets speciaals, de connectie tussen hem en Chloë, had hij besloten.
Het bleef even een tijdje stil tussen hun en hij haalde wat rustiger adem. Chloë kroop onder het dekbed en nu was enkel haar hoofd nog maar te zien wat buiten de dekens uitkwam. Mooi. Haar hoofd was toch haar mooiste lichaamsdeel. Toch was haar uitdrukking niet al te fijn en hij kon het niet helemaal benoemen, maar iets zat hem dwars.
“Waar dacht je net aan?” vroeg ze. Ze moest doelen op de herinnering die omhoog kwam spelen. De enige reden dat Pasqual er nauwelijks iets over gezegd had, was omdat hij haar er niet mee lastig wou vallen. Kort schudde hij zijn hoofd, terwijl hij nadacht over de beste manier waarop hij dit kon verwoorden. Hij wist het niet zeker.
“Eh,” stamelde hij zachtjes. “Ik had.. een herinnering. Een keer in de discotheek. Samen met Kaya, samen met jou. Ik was daar, met Kaya. En het was een leuke avond, muziek was goed, dat soort dingen. Maar ik hield je de hele tijd in de gaten. Je stond met een jongen te praten, ik weet niet wie het was, maar die jongen vond je leuk. En ik kreeg de kriebels van die jongen. Maar ik weet niet waarom dat zo was.” Hij zuchtte gefrustreerd. “Ik wou dat ik het wist.” Even sloot hij zijn ogen, om ze vijf minuten later pas te openen. Hij was echt moe. Chloë zag er nog steeds ellendig uit.
“Chloë…” fluisterde hij met een slaperige stem. Hij sloeg zijn dekbed van zich af, maakte ruimte in zijn bed en klopte op het matras. “Kom erbij,” fluisterde hij, half in dromenwereld. Pasqual zou zich er tien keer beter bij voelen als ze bij hem in bed lag, dan wanneer ze daar, met dat verdrietige gezicht in haar eigen bed lag weg te rotten. Nou ja, weg te rotten was overdreven, maar ze begrepen de strekking.


- Lol, goed genoeg. :') -

Ze kon zijn hoog zien bewegen, gevolgd door een aarzeling. Maar hij herpakte zich, ze luisterde zwijgend. Een naar gevoel bekroop haar, had over dé avond gedroomd. De avond dat Richard haar probeerde te verkrachten en hij haar had gered. Alleen hij leek het einde kwijt te zijn, Pasqual herinnerde waarschijnlijk alleen wat er in het midden van de avond was gebeurd. Het kwelde hem duidelijk dat het niet wist wat de herinnering betekende en liet het ook merken door een zucht te slaken. Chloë had medelijden met hem, ook al was dit niet de leukste herinnering. Niet voor haar, hij moest het toch weten. Toen Pasqual niks meer zei, nam ze aan dat hij in slaap was gevallen. Ze liet haar hoofd verder in het kussen zinken, en bleef met haar gezicht naar Pasqual kijken. Zijn slaperige stem deed haar van gedachte veranderen. Hij nodigde haar uit, fluisterend dat wel. Een glimlach kwam op haar gezicht te staan, verlegen maar het was een glimlach. Ze kwam overeind en gleed weer uit het bed, plantte haar voeten op de koude vloer. De verpleger zou het hoog waarschijnlijk niet verwachten, maar hun hopelijk laten slapen. Pasqual leek hem te kennen, dus hoopte ze dat hij het hen niet kwalijk nam. Ze kroop bij Pasqual in bed, eerst wat onwennig. Maar uiteindelijk kroop ze vanzelf dichter naar Pasqual toe. De warmte die zijn lichaam vrijstelde, stelde haar lichaam op prijs. Aangezien ze rilde, ze had het niet warm, althans ze had het daarnet niet warm. Nu bij Pasqual doezelde ze al bijna in van de warmte. ‘Pasqual?’ Mompelde ze slaperig. Hij moest het weten, ‘die avond, die herinnering dat je had…Die jongen heette Richard, hij viel me later lastig. En toen…’ ze stopte even om te geeuwen. Ze moest toegeven ze was ook redelijk moe van de slapeloze nachten, maar hopelijk waren die nu verledentijd. ‘Toen redde je me, en nam je mee naar huis omdat iemand iets in mijn drankje had gestopt’. Sprak ze slaperig, een geeuw volgde. Haar ogen vielen langzaam dicht, ze vocht er tegen. Bang voor de dromen, de nachtmerries de van haat vertrokken gezichten, de- Nee ze moest stoppen ze was nu bij Pasqual, bij hem was ze veilig. Hij was haar beschermengel, hij verdreef de nare gedachtes, geesten en dromen. Met die gedachte draaide ze zich naar hem toe en kroop tegen zijn borst. ‘Ik hou je van je’ mompelde ze al half in dromenland…De deurklink bewoog en de verpleger kwam checken of ze al sliepen.

Toen ze daadwerkelijk bij hem kwam liggen, overkwam hem een geweldadig gevoel van opluchting. Ze was veilig, ze was bij hem. Ze rolde zich op tegen zijn borstkas en het was fijn om haar zo dicht bij zich te hebben. Hij sloot zijn ogen en haalde steeds langzamer adem. Ze mompelde nog "Ik hou van je," en hij streek liefdevol maar ernstig vermoeid een pluk haar uit haar gezichtje.
"Ik ook van jou," fluisterde hij terug, terwijl hij besefte dat het echt waar was. Hij hield van Chloë. Hoe kon het ook anders? Ze lagen naast elkaar in een bed, ze lag warm tegen zijn relatief naakte lichaam aan. Prettig was anders, gezien het gebrek aan ruimte en de pijnscheuten die door zijn lichaam gingen, al viel dat laatste wel mee door de morfine. Ergens nam hij het zachte gebliep van zijn apparaten nog waar, maar toen viel ook hij in slaap.

"Goedemorgen!" Enthousiast stond er een verpleger over hun heengebogen, dezelfde als die Pasqual gister allerlei moed in had gesproken. Pasqual opende vaagjes zijn ogen en werd zich toen bewust van Chloë die naast hem lag en die nog sliep. Hij gebaarde voorzichtig naar de verpleger dat hij zachtjes moest doen. De verpleger slaakte een vrolijke lach.
"Ik zie dat het allemaal goed tussen jullie is?" fluisterde hij zachtjes. Pasqual grijnsde en knikte toen. "Ik neem aan van wel. Ze... zag er gister zo beroerd uit dat ik dacht van; als ze alleen in een bed gaat slapen dan gaat 't mis. En ze eh, nam het verzoek om naast me te komen liggen goed op, dus ik voel me niet echt een al te erge perve." De verpleger liet weer een klaterlach horen, maar dit keer harder dan daarnet.
"Mafkees! Ik kan wel duidelijk zien dat jullie bij elkaar horen. Ze ligt zo vertrouwd in jouw armen! En jij ziet er ook niet echt uit alsof je het erg vind." Pasqual schudde glimlachend zijn hoofd. "Nee, klopt. Het voelt allemaal heel vertrouwd, heel natuurlijk. Alsof we gewoon bij elkaar horen." Hij keek even naar Chloë en veegde dat ene plukje haar zorgzaam uit haar gezicht. De verpleger glimlachte.
"Oh, Pasqual, ik heb me gister niet fatsoenlijk voorgesteld. Ik ben John." John glimlachte en Pasqual grijnsde terug. "Je moet je schone slaapster even wakker maken, het is tijd voor het ontbijt. En eh, zeg haar gelijk even dat ze om tien uur wordt opgehaald voor haar onderzoek." Pasqual knikte en zwaaide John gedag. Toen draaide hij zich naar Chloë toe.
"Chloë?" fluisterde hij zachtjes, terwijl hij met zijn wijsvinger in haar hals streek. Hij boog zich naar voren en kuste haar in haar nek. "Wakker worden, meis. Je hebt zometeen ontbijt," fluisterde hij. Iets kwam naar boven borrelen. Iets... Belangrijks.
Het was bijzonder, dat sowieso. Haar lichaam tegen de zijne, haar lichaamswarmte tegen de zijne. Haar lippen op de zijne. Hun lichamen, verbonden, verenigd. Ja, het was behoorlijk eng, dat moest hij toegeven en hij voelde zich ook niet voor de volle 100% op zijn gemak, maar hij merkte dat het precies zo was bij Chloë. Dat stelde hem gerust. Ze gingen hier samen doorheen. Dit was.. hun moment. Hun blikken kruisten elkaar en hun lippen vonden elkaar weer. Hun ademhaling ging gelijk op, versnelde. Op sommige momenten deed hij niets anders dan naar haar kijken. Ze had een prachtig lichaam, misschien wel het mooiste lichaam wat hij ooit zou zien. Hij legde een hand op zijn hart en een hand op haar hart. "Ik hou van je," zei hij, even een klein moment van pauze in 'the heath of the moment'. Om vervolgens zijn lippen de hare weer te laten voelen.
Pasqual sloot zijn ogen en deed ze toen weer open. Dus.. zo was hun eerste keer gegaan. Het was niet zo slecht, of wat dan ook. Het was alleen akward.. Het leek nu net een one-night-stand. Gezien de volgorde waarop de herinneringen zich aandienden. Eerst die disco, toen het tafereel in bed... Het was zo.. onlogisch.
"Chloë," fluisterde hij weer. "Wakker worden."

Ze hoorde van ver iemand die haar naam zei en ze bewoog wat heen en weer, ze wou slapen. Ze voelde iets zachts in haar nek, het kietelde maar voelde ondertussen ook goed aan. Een glimlach sierde haar lippen terwijl ze haar ogen nog steeds gesloten had. Ze hoorde iemand weer iets zeggen, alleen leek het alsof ze onder water zat. Ze kon het niet duidelijk verstaan maar het maakte haar ook niet uit. Want ze had het gevoel alsof ze op veertjes zweefde, op zachte donsveertjes. Toen de gene stopte met praten zakte ze verder weg in de heerlijk zachte veertjes. Tot ze na een paar minuten weer een stem hoorde die haar naam fluisterde. Ze maakte een protest geluidje en liet een vermoeide kreun horen. Maar opende toen toch haar ogen, om ze meteen te sluiten tegen het felle ochtendlicht. Ze geeuwde en smakte even kort, ‘ik wil niet wakker worden’ bromde ze slaperig. Haar stem was schor en ze vond het afschuwelijk klinken, zoals altijd. Haar ochtendstem was gewoon…Jak, ieuw, not done. De stem van de jongen naast haar in tegendeel, die deed een bom van vlinders in haar buik ontploffen. Pasqual’s stem was gewoon heerlijk om aan te horen. Ze opende haar ogen weer om hem met een glimlach aan te kijken ze streelde voorzichtig over zijn wang. Een zucht rolde over haar lippen, ‘hebben we ontbijt? Vroeg ze geeuwend, ze sloeg haar hand voor haar mond. Sinds haar biologie leraar had gezegd dat je tien centimeter in iemands slokdarm kon kijken, als hij geeuwde, lette ze er vaker op om haar hand voor haar mond te doen. Het idee alleen al dat je tien centimeter in iemands keel kon kijken, jak. Ze kwam wat overeind, voorzichtig ze wou Pasqual geen pijn doen. Ze bedacht zich dat hij gisteren een flashback had gehad, misschien had hij vannacht wel gedroomd. Of een herinnering gekregen. ‘Ehm Pasqual?’ oké dit werd een beetje akward… ‘Wil je zeggen als je een flashback of herinnering krijgt?’ vroeg ze uiteindelijk terwijl ze hem aankeek. ‘Dan kan ik het misschien uitleggen’ voegde ze er aan toe. Jah het zou voor hem redelijk raar zijn om herinneren door elkaar te krijgen, dacht Chloë. Ze zou het zelf niet fijn vinden als iemand haar niet uitlegde wat het betekende, en hoe de volgorde was. Ze keek hem hoopvol aan, in de hoop dat hij vannacht iets had gedroomd. Een verpleegster kwam binnen, eentje met lange bruine haren en felblauwe ogen. Onder de indruk van haar verschijning keek Chloë haar aan, de verpleegster keek har arrogant aan maar glimlachte naar Pasqual. Van binnen kookte Chloë, waar haalde ze het lef vandaan? Zag ze niet dat zij bij Pasqual in bed lag, vertrouwd in zijn armen. En toch had ze het lef om te gaan zitten flirten met Pasqual terwijl zíj erbij zat, nee ze verdiende geen greintje respect van Chloë. Ze voelde zich misselijk worden toen de verpleger overdreven naar voren boog, waardoor haar decolleté duidelijk zichtbaar voor Pasqual was. Ze klemde haar kiezen op elkaar en dwong zichzelf om te glimlachen terwijl ze het dienblad van haar over pakte. Ze moest niet een jaloerse trut worden, Pasqual zou het waarschijnlijk niet waarderen. Toen de verpleegster weg was zuchtte ze opgelucht en keek naar het ontbijt. Het zag er redelijk uit, ze keek naar het ontbijt van Pasqual. Er zat een bakje met pillen bij, ze fronste licht en liet toen haar blik omhoog gaan. Zodat ze in Pasqual chocolade bruine ogen keek, ze glanste al meer dan eerst zag ze tevreden. Ze drukte voorzichtig een kusje op zijn lippen. Er zat nog steeds een snee in, vandaar dat ze voorzichtig deed. Maar ook om de sinaasappelsap die op haar dienblad stond.

Er kwam een verpleegster binnen. Pasqual bekeek haar even en glimlachte toen vriendelijk. Haar kon hij, geloofde hij, nog niet. Hij voelde Chloë's spieren verstrakken en hij fronste lichtjes met zijn wenkbrauwen. Waar was dat nou weer voor nodig? Hij had door dat de verpleegster enigsinds.. aan het flirten was, maar hij had nou niet bepaald de indruk dat het naar hem was. Dus knipoogde hij naar haar en kreeg er een grijns af. Een grijns van; Zeg, dat ik me zo uitsloof, is niet voor jou bedoeld! Ha, dat dus. Zoals hij dus al had vermoed, was dat meisje zo lesbisch als het maar zijn kon. Weer knipoogde hij, maar nu had hij zelf ook een grijns rond zijn lippen. Dit was best wel geinig. Chloë was, voor zover hij wist, gewoon hetro, daarbij, ookal zou ze biseksueel zijn, nog zou ze bij hem blijven en andersom idem. Alsof hij, zelfs al kon hij haar pas een dag, haar nu al in de steek zou laten. Dat zou debiel zijn. Daar hield hij al teveel van haar. Toch was het allemaal verwarrend en een rare brij. Chloë was lief, was een schat, en hij wist zeker dat hun relatie zou slagen, maar ze was zo... Zo... Hij wou niet direct klef beweren, maar ze was zo serieus. Zo moest hun relatie voor het ongeluk ook zijn geweest, want anders was ze niet naast hem aan het ziekenhuisbed komen zitten. Of wel soms?
Vluchtig wierp hij een blik op het blondharige meisje naast hem in bed. Haar lichaamswarmte vloeide tegen hem aan en even sloot hij zijn ogen. Straks, als ze beiden uit bed moesten, of als zij uit bed moest, zou dit voorbij zijn. Hij wou er zo lang mogelijk van genieten als maar kon.
"Wil je zeggen als je een flashback of herinnering krijgt?" Chloë keek hem met haar grijze ogen serieus en ernstig aan. Pasqual knikte vaagjes, maar dacht ondertussen dat hij dat niet altijd zou willen doen. Sommige dingen waren namelijk zodanig persoonlijk dat hij het nog moeilijk vond om dat aan haar te vertellen of vragen, vooral omdat hij ze zelf niet kon plaatsen. Waarschijnlijk wou ze juist daarom dat hij het zei, zodat zij er uitleg bij kon geven en dan zou hij duidelijkheid over de zaken krijgen. Even beet hij op zijn lip. Maar daar hield hij al snel weer mee op toen hij voelde dat dat zeer begon te doen.
Pasquals blik gleed weer naar de verpleegster, die toen door begon te krijgen dat Chloë geen interesse in haar had. Maar Pasqual had door dat Chloë dacht dat ze met Pasqual aan het flirten was. Hij liet een aanstekelijke lach horen en maande zich tot de verpleegster.
"Laura, ik geloof niet dat Chloë je hints begrijpt," begon hij. "Daarbij, ze is, geloof ik, zo hetero als het maar zijn kan. Ik kan misschien wel iemand bellen voor een blind-date?" Laura liet een vrolijke lach horen en keek toen weer naar Chloë. "Sorry meis, daar had ik eerder over na moeten denken. 't Was een opdracht van die andere verpleger, die gozer waar Pasqual het zo goed mee kan vinden. Hij zei dat jij," en daarbij keek ze naar Pasqual, "zoiets wel zou weten te waarderen. Hij had me ook al een date beloofd, niet dat ik op jongens val, but whatever. Een date is altijd geestig." Ze glimlachte weer, nu vriendelijk en oprecht.
"Ik zal jullie dienbladen ophalen als jullie klaar zijn." Met die woorden ging ze weg en Pasqual barstte in schaterlachen uit. Hij moest zijn dienblad steviger vasthouden want anders lazerde die nog van het bed af.
"Oh Chloë," lachte hij. "Je had je gezicht moeten zien. Je was net.. Oh hemel, Chloë, help." Hij gierde het uit en pretlichtjes twinkelden in zijn ogen. "Je dacht. Oh,.. Je dacht dat ze met mij zat te flirten! Maar nee.. Hahaha, ze zat met jou te flirten!" Hij drukte een voorzichtige kus op haar wang, oppassend voor zijn lip. "Je bent zo ontzettend lief als je jaloers bent." Zijn lach verdween en maakte plaats voor iets anders. Zijn ene hand legde hij op haar wang, teder, liefdevol, en zijn andere hand hield hij op haar rug. Zijn blik drong in de hare en zijn hart smolt. Hoe zou hij ooit, maar dan ook ooit, van iemand anders kunnen houden dan van haar? Even kuste hij haar, zichzelf keurig in de hand houdend. Maar ze deed, zoals elke keer als ze elkaar aanraakte, zoveel in hem opwaaien. Het was lastig om zijn hoofd helder te houden. Zijn lippen op de hare, zijn lichaam tegen de hare. Het hóórde gewoon zo.
Blozend ging hij na 10 seconden zoenen al van haar lippen. Het was.. niet helemaal zijn bedoeling. Hij wou het, maar het was in een ziekenhuis! Hij was nog een soort van gewond en... Even keek hij op het apparaat dat naast zijn bed stond. Morfine. Sjees, hij moest wel erg toegetakeld.. Wacht.. Even voelde hij op zijn hoofd. Gat in zijn kop. Tjeez. Hij zuchtte, keek even naar Chloë. Gelukkig, zij mankeerde niet al te veel. Ze moest wel pillen slikken, maar als dat alles was..