I lost you

Lena lag op haar bed, troosteloos. Het ergste was gebeurt… Iets waar ieder koppel bang voor was als er een baby aankwam. Het kindje was gestorven, terwijl alles eigenlijk goed had moeten gaan. Lena was heel de zwangerschap braaf geweest en had alles gedaan wat goed was, ze had dingen gegeten die ze helemaal niet lekker vond en dingen niet gegeten die ze juist heel erg lekker vond. Allemaal voor het kleine wonder dat toen nu nog in haar buik zat.
De dag was normaal begonnen, geen steken, geen problemen, alleen geschop. Dat was juist goed, dan was hij er nog, en hij was heel actief. Ze had Alex gemasseerd in zijn nek, had wat te eten gemaakt, onder groot protest van Alex, want die wou alles uit haar handen pakken en zorgen dat ze niets te doen had, hij was superman niet. De dag was snel om en ze waren gaan slapen, nadat Alex weer vol verbazing een halfuurtje langs haar in de zetel had gezeten terwijl de kleine op zijn drukst was. Hij steunde haar dan omdat de baby haar pijn deed, hij zorgde dat ze rustig bleef en hij verlichte de pijn. Ze vond het mooi om te zien hoe verwondert hij was door de beweging in haar buik. Maar het was uitputtend en ze sliep heel veel, Alex had haar een kus gegeven en was langs haar komen liggen. In slaap vallen was niet heel moeilijk met hem in de buurt. De laatste tijd sliep ze heel gemakkelijk en heel vast. Vandaag niet, Lena had een afschuwelijke nachtmerrie gehad en was wakker geworden. Alex was dan weer wakker geworden van haar en had haar gevraagd wat er aan de hand was. Hij dacht dat het de weeën waren. Toen ze de nachtmerrie verteld had, had hij haar gekalmeerd en gezegd dat ze terug moest gaan slapen. Net toen ze naar Alex boog om hem een kus te geven voelde ze de baby uitzonderlijk hard schoppen, waarna ze allebei iets hoorde kraken in Lena’s lichaam en het voelde alsof er een mes instak. Alex was direct met haar naar het ziekenhuis gegaan, daar had de röntgenfoto aangetoond dat een van haar ribben was gebroken, maar er waren geen splinters. Nadat ze daarvoor de nodige richtlijnen voor hadden gekregen en ze behandelt was wouden ze terug naar huis gaan, tot plots Lena steken in haar buik kreeg, weeën! Wat een timing. Alex was helemaal overbezorgd geraakt maar bleef haar steunen. Het was voor Lena een beetje veel voor één avond. De bevalling was heel moeizaam geweest omdat het kindje zich niet goed had gedraaid maar dat te laat was ontdekt. Eenmaal dat het kindje geboren was leek alles oké te gaan. Lena was wel uitgeput omdat haar rib ook veel pijn had gedaan en de baby moeilijker had gedaan dan noodzakelijk was, ze hadden een hartmonitor moeten aansluiten omdat het kon dat de uitputting teveel zou zijn. Plots was het heel druk geworden, het kindje was in levensgevaar! Alex’ hand kneep zo hard in de hare dat het pijn had gedaan. Het waren de langste seconden van haar leven geweest, toch ging ze er automatisch vanuit dat alles goed ging komen. Totdat er een dokter naar hen toe kwam en zei dat het hun erg speet, maar dat het kindje overleden was door een “onvoorziene, medische complicatie”. Lena’s hart klopte veel te snel, van de pijn, fysiek en mentaal. Een verpleegster kwam naar haar toe en had gezegd dat ze zichzelf moest kalmeren, Lena had haar best gedaan, maar heel haar hoofd zat vol met duizend verschillende gedachten die toch hetzelfde vertelde. En het was niet dat ze behoefte had om dat duizend keer opnieuw te horen. Haar rib stak en ze deed moeite om het niet uit te schreeuwen, het verdriet leek messen te hebben, ze sneden haar vanbinnen uit open. En dan al die andere mensen. Chaos in haar hoofd! En toch lag ze de hele tijd heel stil naar het kindje te kijken met een hartslag die bijna eenzelfde toon gaf. Zonder de hartmonitor was niet opgemerkt dat haar hart ophield met kloppen na een verscheurende pijn in haar borstkas. Haar ogen waren nog open en ze lag nog exact hetzelfde als daarnet. Alex was weggeduwd, de dokters waren direct begonnen. 3 minuten had het geduurd, voordat haar hart terug begon met kloppen. Ze hadden haar moeten elektrocuteren. Eenmaal dat ze terug wakker was lag ze in een andere kamer, in een schoon bed en had een infuus. Het gepiep van een hartmonitor irriteerde haar. Alex zat langs haar, hij was in slaap gevallen. Toen een van de verplegers doorhad dat ze wakker was kwam er iemand binnen, een psychiater, maar dat wist Lena niet. Alex werd langzaam wakker en keek haar met een blik aan die boekdelen sprak. Hij was heel bezorgd, en verdrietig, hij was ook… boos? Ze kon die blik niet thuisbrengen, maar het deed haar nog het meest aan boos denken. Ze was daar een week gebleven, deze morgen had een dokter komen zeggen dat ze naar huis mocht. Met het advies van de dokter dat ze de komende weken niets intensief mocht doen, geen plotselinge bewegingen,… en zo verder. Lena had het niet echt uitgemaakt en geluisterd had ze evenmin, maar Alex wel. Eenmaal thuis had hij haar in de zetel gezet met het bevel te blijven zitten. Maar toen ze Alex had horen vloeken en om had gekeken zag ze dat hij gestruikeld was over Jiali en ergens tegenaan gestoten was. Ze was opgestaan en naar hem toe gelopen, nu was zij bezorgd. Jiali had een woedende blik van Lena gekregen en was ergens anders naartoe gelopen, nu keek Alex boos en bezorgd naar haar, want haar rib deed wel pijn. Hij had haar toen gewoon opgetild en naar haar kamer gebracht. Lena had eens gezucht en liet hem maar doen, zolang hij zich ze goed bij voelde.
Dus nu lag ze op haar kamer, alleen. Met de belofte dat hij direct terugkwam en opnieuw met het bevel dat ze moest blijven liggen. Haar rib stak nogal en ze was moe, ze had rust nodig! En veel. Lena rilde een beetje en wachtte tot Alex terug kwam, dat duurde niet lang. Ze lag nog ongeveer hetzelfde als dat Alex haar had neergelegd, dus was ze braaf geweest. Hij ging naast haar op het bed zitten en keek haar aan met ogen die Lena niet kon lezen, wat dacht hij? Ze wist dat hij haar bijna was kwijtgeraakt, terwijl ze hem had beloofd dat hij daar niet bang voor moest zijn toen het fout begon te gaan. Ze was haar belofte niet nagekomen, maar ze wist niet of hij daarop lette. Misschien vond hij het niet erg, of misschien ook wel, ze wist het absoluut niet! Langzaam pakte hij haar hand en kneep er zachtjes in, haar linkerhand, want de rechter had blauwe plekken in de vorm van een handafdruk. Ze begonnen al gelig te worden, maar ze wist dat Alex het zichzelf kwalijk nam, nu ja, Lena had er geen last van en vergat ze aldoor, dus erg vond ze het niet. Wat was ze moe! Maar ze wou niet slapen, ook al had de dokter gezegd dat ze haar slaap hard nodig had. Ze had geen zin in de nachtmerries, in het ziekenhuis was er iemand in de buurt geweest om haar terug naar beneden te duwen als ze weer met een schok rechtschoot. Lena vond het niet leuk dat Alex nu verantwoordelijk voor haar was, maar ze had het nodig, ze had hem nodig! Zijn ex-huisgenoot, Kai, had gezegd dat hij wel eens langs zou komen als Alex behoefte had om eens door te kunnen slapen zonder op haar te moeten letten. Lena voelde zich net een baby, maar Alex wou het, dus gebeurde het ook. De regen viel met bakken tegelijk op het dak en het stormde buiten. De bliksem verlichte de kamer geregeld. Het gekletter maakte haar slaperig, dat had ze altijd gehad. Onbewust streek ze met haar vingers over haar, nu platte, buik. Ze had de behoefte om iets te zeggen, dat was ook alweer een tijdje geleden. In het ziekenhuis had ze helemaal niets gezegd en hier had ze alleen het noodzakelijke gezegd. Alles was verandert in een heel korte tijd, Lena vond het maar niets, normaal gezien had ze er niet veel tegen, maar dit waren veranderingen die nogal merkbaar waren. Lena en Alex had het huis babyproof gemaakt, een week of twee geleden. Alles was terug zoals het voordien stond, de spullen waren allemaal aan een of ander goed doel gegeven. Alleen stak het bij haar dat ze zichzelf niet terug hetzelfde kon maken dan voordien. Momenteel toch niet, ze mocht immers niets intensief doen. En haar oppas had die taak heel serieus genomen. Volgens hem was wandelen, vijf meter, te intensief. Maar ja, hij voelde zich er goed bij, dus liet ze hem maar doen. Lena was niet tevreden met hoe ze er nu uitzag, voordien was ze altijd net niet belachelijk mager geweest, nu was ze aangekomen, overal, en ze vond het maar niets. Nu was ze nog niet dik, nog niet eens volslank, gewoon zoals het hoorde, volgens nummers, Lena zelf dacht er helemaal anders over. Eenmaal dat ze haar hoofd terug leeg probeerde te maken hoorde ze de regen ook terug op het dak kletteren. Weer dat doezelige gevoel dat je eigenlijk heel graag wilt slapen. De duisternis was ook al ingevallen, dat had ze daarnet gemerkt toen hij haar verplaatste. Langzaam begonnen haar ogen dicht te vallen, direct doemde de beelden voor haar op en beleefde ze die afschuwelijke dag helemaal opnieuw. Met een schok werd ze terug wakker en wou ze rechtkomen. Twee handen op haar schouders hielden haar neer.

Voor Alex, en zijn inspibom

Hoe had het kunnen gebeuren. Geen ogenblik had hij aan de risico's willen denken, bang dat ze werkelijkheid zouden worden. En waar waren ze nu. Hun prachtige kindje was dood, geen levenslust meer, heengegaan. Hoe had het fout kunnen gaan? Lena was de perfecte moeder geweest, zelfs voor de baby was geboren. Er had niets fout mogen gaan, de risico's waren beperkt geweest. En toch was het gebeurd. Nog altijd wou hij het niet weten, hij wou er niet over praten, onderdrukte de waarheid. Enkel om zelf op het been te blijven zodat hij Lena kon steunen.

Alex was bij Lena blijven slapen. De baby kon elk moment komen, hij wou Lena geen moment alleen laten. Niet nu. Natuurlijk moest hij haar wel af en toe alleen laten, maar daar moest hij mee leren leven. Alles wat Lena wou doen deed hij voor haar. De kans dat ze zichzelf zou uitputten of dat er iets mis zou gaan wou hij niet nemen dus stond hij dag en nacht voor haar klaar om van alles te doen. Eten maken deed hij met alle plezier, schoonmaken met iets minder maar hij deed het zonder klagen. Lena wou haar eigen eten maken en luisterde dan ook niet naar zijn protest. Zo koppig dat ze was maakte ze haar eten gewoon klaar en trok ze zich niet veel van hem aan. Aan de ene kant vond hij het wel grappig aan de andere was hij dood ongerust. Stel je voor dat er iets gebeurde. Wanneer er iets met de baby of met Lena zou gebeuren wat hij had kunnen voorkomen dan zou jij het zichzelf nooit vergeven. Haalt niet uit wat anderen dan tegen hem zouden zeggen, hij zou het zichzelf nooit vergeven. Samen met Lena had hij weer in een zetel gezeten. Zijn handen op haar buik omdat hij de bewegingen van de baby wou voelen. Moeilijk was het niet om zijn bewegingen te voelen. De ene keer voelde hij iets zachts tegen zijn hand aan, de andere keer was hij zowaar verbaasd over de kracht welke tegen zijn hand aankwam. Hij zei niets, keek alleen van zijn hand naar Lena haar gezicht. De baby deed haar pijn. Veel kon hij niet doen dan zelf rustig blijven zodat hij Lena kon steunen. Hoe eng hij alles ook vond. De nacht was lang geweest. Lang omdat hij niet had kunnen slapen en omdat toen hij net in slaap was gevallen Lena wakker werd. Ogenblikkelijk schoten zijn ogen open en kwam hij overeind om Lena te sussen wie blijkbaar een nachtmerrie had gehad. De woorden kwamen zacht en teder uit zijn mond waarmee hij haar suste tot hij zei dat ze weer moest gaan slapen. Nachtmerries waren geen werkelijkheid, je moest ze snel vergeten. Wat er vervolgens gebeurde speelde zich in zijn ogen langzaam af. In plaats van snel zag hij alles in slowmotion, zo leek het immers. Lena wie voorover bukte om hem een kus te geven, gevolgd door een luid gekraak. Lena kromp ineen, logisch. Alex handelde op de automatische piloot. Autosleutels griste hij van het kastje naast hem, zijn gympen trok hij aan zonder erbij stil te staan dat ze niet goed aan waren, met Lena in zijn armen rende hij zowat naar buiten toe om haar in de auto te zetten en vervolgens in een razend tempo naar het ziekenhuis te rijden. Het kon niet, het mocht niet. Alles was een nachtmerrie. Wat hij ook tegen zichzelf zei het werkte niet om te kalmeren. In het ziekenhuis werden ze snel geholpen. Röntgen foto’s werden gemaakt en er werd van alles gedaan om de gebroken rib van Lena te spalken zodat deze kon gaan genezen. Hij had zichzelf terug gekalmeerd en liep in een rustig tempo met Lena het ziekenhuis uit. Terug naar huis zodat ze heerlijk verder konden slapen en morgen vroeg weer aan de slag konden in het huis. De punten op de i zetten voor de baby zou komen. Ze hoefde alleen niet tot morgenochtend te wachten. Tijdens de wandeling naar buiten kreeg Lena weeën. Weer werden ze van alle kanten geholpen, hij had niet kunnen helpen. Thuis had hij zichzelf nog wel voorgenomen om niet in paniek te raken. Ondanks de chaos in zijn hoofd en alle gedachten welke door zijn hoofd heen vlogen bleef hij naast Lena staan om haar te steunen durende de bevalling. Geen kans dat hij van haar zijde af zou wijken. Halverwege de bevalling had hij op het punt gestaan om gek te worden van alle gedachten in zijn hoofd, de negatieve gedachten vooral. De baby was oké geweest na de bevalling, hij leefde, haalde adem en het bloed ging door zijn aderen heen. Alex had Lena haar hand beet gepakt en hem gekust, bang dat hij haar pijn zou doen door haar op de mond te kussen. Hij had net zijn hand terug naar beneden gebracht, Lena haar hand nog steeds in de zijne, toen ze het verschrikkelijke nieuws te horen kregen. Hun kindje was in levensgevaar. Onbewust spande hij zijn spieren aan waardoor hij in Lena haar hand kneep. Veel te hard, hij had het alleen niet door. Om hen heen begonnen er mensen zowat te rennen, er werd van alles geschreeuwd. Hun kindje werd uit zijn zicht gehaald, er gingen mensen voor staan. Het duurde zo lang, tenminste zo leek het. Alex keek gespannen naar de dokter wie naar hen toe was gekomen. Het ongelukkige nieuws kwam hard aan, harder dan hij eigenlijk hebben kon. Voor een moment had alles zo perfect geleken. Samen met Lena had hij een prachtig kindje gehad, en nu was het niet meer zo. Hun kindje was niet meer, overleden. Door het nieuws had hij Lena haar hand zowat los gelaten, te bang dat hij haar verder pijn zou doen. Naast hem klonk opeens een schelle piep. Niet meer het gepiep van daarnet waarmee ze Lena haar hartslag konden horen, enkel nog een monotone piep welke doordringend in zijn hoofd bleef hangen. ”Lena..” Had hij nog gemompeld voor hij aan de kant was geduwd. Automatisch had hij zich door iemand mee laten nemen, de kamer uit, uit de buurt van Lena. Een zuster praatte tegen hem om hem te kalmeren, de woorden kwamen alleen niet aan. Het enige wat hij hoorde was de piep van de monitor. Of hij hem nog kon horen wist hij niet, hij leek zo dichtbij in zijn hoofd. Dankzij een zuster met een glas water voor hem kwam hij tot rede. Woorden kwamen weer binnen en hij kalmeerde zo goed als mogelijk was. Voorzichtig hief hij zijn hand om iets warms van zijn wang af te vegen tot hij erachter kwam dat het warme op zijn wang, zoute tranen waren. Vlug veegde hij zijn ogen droog en goot het glas water naar achteren om vervolgens vol spanning te wachten tot hij weer bij Lena mocht. De tijd leek voorbij te kruipen voor hij toestemming kreeg. Alex rende zowat de kamer in waar Lena heen was gebracht en ging naast haar bed zitten op de stoel die we stond. Zijn hand om haar hand heen geklemd, hij wou haar niet meer los laten. Weer zette er tranen op en vormde er zich een brok in zijn keel welke hij niet weggeslikt kreeg. Een voor een liepen de warme tranen over zijn wangen heen terwijl hij tegen Lena sorry bleef zeggen. Hij had naar haar toe moeten buigen om haar een kus te geven, niet andersom. Waarom had hij haar dan ook niet gewoon een kus gegeven, het was zo simpel geweest! Elke keer weer bleef hij zijn excuses aanbieden, of ze het nou hoorde of niet tot hij in slaap viel op de rand van Lena haar bed.
Door stemmen werd hij gewekt. Zijn ogen deden pijn, heel zijn lichaam leek pijn te doen. Desondanks probeerde hij er actief te zijn voor Lena. Ondanks alles. Bij het wakker worden had hij naar Lena gekeken. Van alles was uit zijn ogen af te lezen, verdriet, bezorgdheid, en de woede jegens hemzelf. Het lukte niet om het te verberegen. Lena moest een week in het ziekenhuis moeten blijven, voor de zekerheid. Elke dag bleef hij bij haar, wanneer ze sliep ging hij af en toe eens weg om een stuk met Jiali te wandelen of om in zijn eentje een stuk te wandelen. Dagen leken zo langzaam te gaan, terwijl ze eerst zo snel gingen. In het ziekenhuis kon hij de route naar Lena haar kamer vinden met zijn ogen dicht. Zo leek het ook af en toe. Nachtrust kreeg hij niet echt meer omdat hij werd geteisterd door nachtmerries. Vroeger waren het dromen geweest, Lena en hij met hun kindje. Tegenwoordig waren het nachtmerries omdat hij het wou vergeten. Soms werd hij in volle paniek wakker waarna hij niet meer in slaap kon komen, de dag doorkomen werd dan moeilijker dan het al was. De dag dat Lena naar huis mocht was de dag waarop hij van binnen feest vierde. Eindelijk weg uit het ziekenhuis. Weg uit het ziekenhuis betekende dat ze aan het beteren was. Ondanks haar ontslag uit het ziekenhuis werden er een advies van de dokter gegeven om bepaalde dingen niet te doen en zo voort. Elk woord wat de dokter tegen Lena had gesproken had hij opgeslagen, Lena zou niets doen wat ze niet mocht doen. In de auto richting Lena haar huis sprak hij geen woord. Bij haar huis tilde hij haar de auto uit en sprak hij pas toen hij zowat beval in de zetel te blijven zitten omdat hij even wat uit de auto moest pakken. Het voelde niet goed maar hij wou er zeker van zijn dat haar niets zou overkomen. Zo wel dan zou hij het zichzelf nog minder vergeven dan hij nu al deed. Dit alles was niet gebeurd als hij haar gewoon een kus had gegeven en niet andersom. Zijn schuld. Alex liep in een rappe pas naar buiten toe tot de vloer opeens dichterbij kwam. Waar hij overheen gestruikeld was wist hij zo snel niet omdat hij bezig was met zijn val breken. Zoals hij had geleerd tijdens boksen en andere vechttrainingen van de laatste jaren brak hij zijn val door met zijn arm op de grond af te slaan. Wat hij daarbij vergat was dat het niet bepaald de goede vloer was om het bij te doen. Een rilling ging door zijn arm heen en trok omhoog naar zijn schouder. Tijdens zijn val hadden behoorlijk wat scheldwoorden zijn mond verlaten, zo ook nadat hij had afgeslagen op de grond. Volgende keer beter opletten. De plek op zijn hoofd waarmee hij iets had geraakt voelde hij niet, zijn aandacht werd totaal afgeleid naar Lena. Ze stond hem bezorgd aan te kijken. Zonder iets te zeggen kwam hij overeind en tilde haar op om haar vervolgens naar haar kamer te brengen en op haar bed te leggen waar ze weer moest blijven van hem. Zoals hij daarnet al had willen doen haalde hij zijn laptop uit de auto. Zijn laptop waar hij veel te veel gebruik van had gemaakt deze week. Zo snel als hij kon sloot hij de deur achter zich, zette zijn laptop weg en liep naar Lena haar kamer toe. Voorzichtig ging hij naast haar op bed zitten. Het pokerface waar hij afgelopen week op had geoefend. Zo zacht als hij maar kon pakte hij haar hand, haar goede hand en gaf er een heel zacht knijpje in. Haar andere hand had hij beurs geknepen, nog een fout die hij had gemaakt bij haar. Omdat Lena moe was zette hij zichzelf neer naast haar op het bed. Slapen ging niet lukken, daar was hij te wakker voor. Daarbij kon hij op dit moment alleen nog maar piekeren. Onbewust hield hij zijn blik straks op Lena gericht toen ze lag te slapen. Elke spierspanning van haar lichaam maakte hem alert. Stel je voor dat ze weer omhoog zou schieten, dat ze weer een nachtmerrie had net zoals in het ziekenhuis. In het ziekenhuis had hij de verhalen gehoord van verpleegsters omdat hij er zelf niet bij was. Ze hadden haar naar beneden moeten duwen wanneer het weer zo ver was. Ondanks de regen, de storm en de bliksem lette hij enkel op Lena. Hoe haar vingers over haar buik heen gingen, hoe haar oogleden zwaarder werden en hoe ze uiteindelijk lag te slapen. Een tijdje ging het goed, tot ze plots omhoog schoot. In een reflex deed hij zijn handen omhoog en pakte hij Lena beet. Zijn gezicht straalde weer de bezorgdheid uit welke hij er maar niet vanaf kreeg. Teder en zachtjes duwde hij Lena terug naar beneden en kalmeerde haar tot ze terug lag te slapen. Ondertussen zat hij te wachten op de volgende keer dat ze omhoog zou schieten. Wanneer zou het gebeuren? Over een paar minuten? Een half uurtje? Misschien wel over een aantal uur? Zou hij misschien heel even kunnen slapen? Al was het een uurtje, wie weet kon hij dan zijn ogen wat makkelijker open houden. Kai had aangeboden te komen dus belde hij Kai maar op. Laat was het nog niet echt, laat genoeg voor Kai om nog wakker te zijn. Met een half uurtje hoorde hij voetstappen richting Lena haar kamer komen. Kai verscheen in het donker en stuurde hem weg om te gaan slapen. Gehoorzaam stond Alex op van het bed en liep de kamer uit. In zijn hoofd had hij al bedacht wat hij zou gaan doen. Niet naar huis gaan, niet gaan slapen. Misschien in de ochtend, voor hij terug zou gaan naar Lena. Voor nu trok hij zijn jas aan en reed naar zijn eigen huis. Meubels stonden nog onder het plastic, de dozen had hij nog niet uitgepakt. Alleen het noodzakelijke had hij uit de dozen gehaald. Voor nu was het noodzakelijke de bokszak welke hij nieuw had gekocht. Thuis parkeerde hij zijn auto onder de carpool en liep in een keer door het huis in. Geen moment dacht hij eraan dat zijn natte modderige schoenen het parket konden vernielen. Hij moest zijn frustratie kwijt, eventjes ergens alle woede welke hij op had gekropt eruit gooien. Zo gezegd, zo gedaan. De trap rende hij zowat op, onderweg trapte hij zijn schoenen uit en liet ze op de overloop staan. Zijn jas gooide hij in een hoek van de zolder. Daar lag hij toch niet in de weg. Zonder erbij stil te staan dat hij zijn knokkels ermee open sloeg begon hij in een regelmatig ritme tegen de zwarte bokszak te slaan. Pas toen hij merkte dat zijn knokkels open lagen stopte hij en haalde hij zijn handschoenen te voorschijn. Zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd, ondertussen was zijn shirt nat geworden van het zweet. Niet dat hij zich er ook maar iets van aan trok. Zijn spieren deden pijn en hij voelde hoe hij langzaam van binnenuit de tranen weer op voelde komen tot hij ze niet meer binnen kon houden. Een voor een gooide hij de handschoenen op hun plekje voor hij de trap af wandelde en zijn slaapkamer binnen ging. Zijn bed stond er, opgemaakt en al. Net zoals de rest van de spullen in zijn kamer. Het was de enige kamer met alle meubels erin. Zonder zichzelf om te kleden kroop hij onder de dekens. Lekker slapen deed hij niet maar hij sliep tenminste door tot hij wakker werd van de wekker. Wallen waren nog steeds te zien, en zijn knokkels lagen nog open, maar dat boeide hem niet. Hij had geslapen en daar was hij blij mee. Tijd om Kai terug naar huis te sturen en de dag met Lena door te brengen. Zo snel als mogelijk was douchte hij zich en kleedde hij zich aan. Een donkere spijkerbroek gevolgd door een grijs shirt met een V-hals. Goed genoeg voor hem. Onderweg naar Lena reed hij langs de supermarkt om eten voor vanavond te halen, hij zou lasagne gaan maken. Misschien dat Lena kon helpen, wanneer het goed zou gaan met haar. Omdat hij toch bezig was in de supermarkt haalde hij gelijk een aantal croissantjes. Normale en met ham en kaas. Kai had wel een lekker ontbijt verdiend na deze nacht. Bij Lena thuis haalde hij diep adem voor hij naar binnen ging. ”Vrolijk zijn..” Met enige moeite kreeg hij een glimlach op zijn gezicht. Kai vond hij in Lena haar slaapkamer naast het bed, slapende. Alex maakte hem wakker en sleepte hem zo wat mee naar de woonkamer waar hij hem de croissantjes gaf en koffie voor hem zette. Jiali kreeg haar eten zoals hij tegenwoordig bijna altijd deed omdat hij het Lena niet wou laten doen. Alle boodschappen zette hij netjes weg in de koelkast of op het aanrecht, klaar voor gebruik vanavond. Kai verliet al snel het huis nadat hij had ontbeten. Een nacht niet slapen was niet zo goed voor een student. Voor Alex weer bij Lena ging kijken zorgde hij voor haar ontbijt en nam dit mee naar haar kamer waar hij het wegzette voor straks. Eerst kijken hoe Lena er vandaag aan toe was.

Lena was wakker geworden toen hij haar terug naar beneden had geduwd. Uiteindelijk, na een heleboel kalmerende woorden was ze terug weggezakt in haar slaap. Weer was ze wakker geworden toen Kai de kamer binnenkwam en Alex die verliet. Het voelde als een koude siddering langs haar ruggengraat. Doch hield ze haar ogen gesloten en deed ze alsof ze nog sliep. Lena had een keer geschreeuwd in haar slaap en was er zelf van wakker geworden. Kai had moeten beloven niets tegen Alex te zeggen toen hij haar vertelde wat er gebeurt was. Kai had nog wat met haar gepraat, Lena zei niet veel tegen hem, maar het was fijn om met iemand te kunnen praten. Slapen was makkelijker gezegd dan gedaan, het was allemaal heel chaotisch in haar hoofd en verwarrend. Een zware nacht... Vooral zonder de aanwezigheid van Alex was het moeilijk geweest om in slaap te vallen. De zon was opgekomen onder Lena's wakend oog. Kai lag met zijn hoofd op het bed te slapen. Moeizaam had ze zichzelf wat rechter gezet en was verder naar de zonsopgang aan het kijken. Het was zo mooi, zo mooi... Even mooi als haar zoon was geweest, hij was al begraven. Terwijl Lena nog in het ziekenhuis lag. Daar was ze blij en verdrietig tegelijk mee. Natuurlijk was Lena al een tijdje wakker toen Kai door Alex werd gewekt, maar ze lag op haar zij, met haar rug naar hem toe, dus dat kon hij niet zien. Veel geluiden kwamen uit de woonkamer en keuken. Jiali liep onrustig heen en weer voor haar deur. Lena lette er niet echt op en probeerde stilte in haar hoofd te krijgen. Totdat en stem in haar hoofd begon te schreeuwen, ze sloeg haar handen over haar oren en wou het niet horen. Wie wou zoiets nou horen? Duizend keer horen dat je nu alleen was, en dat je gefaald had. Dat het allemaal jouw schuld was! Dat je alles had fout gedaan... Lena hoorde de deur open en dicht gaan en ging anders liggen. Terug op haar rug en wat rechter. Haar hoofd draaide zich naar de deur toen Alex binnenkwam, die keek niet tevreden toen hij zag dat ze van houding was verandert. Het had niet meer lekker gelegen. Alex had een blad mee waar haar ontbijt op stond. Het zag er in haar ogen afschuwelijk uit, haar maag dacht anders. Hij gromde zachtjes. Langzaam trok ze haar knieën een voor een op en krulde haar tenen. Ze had een pyjama short aan en een donkerbruin topje, waar ze zichzelf onbeholpen in had gestoken, Alex had haar willen helpen, maar ze had hem zo'n "blik" gegeven die genoeg had gezegd. Haar ogen stonden doods en haar huid was bleek. Toch leek ze op te lichten als hij de kamer binnenkwam, alleen maar omdat hij er was. Hij was haar meest favoriete persoon in de wereld. De rede waarom ze bestond. Hij was zo voorzichtig met haar, ze irriteerde zich eraan. Alsof ze van het meest kostbare porselein was. Hij kwam voorzichtig terug bij haar zitten, zo voorzichtig... Voor het eerst in een week opende ze haar mond om iets te zeggen naar hem. "Ben je boos? Op mij... Omdat ik mijn belofte niet heb gehouden?" Ze stak haar pijnlijke hand naar hem uit. Zijn blik vol afschuw toen hij naar de blauwe plekken keek zei genoeg om te weten dat hij het zichzelf niet vergaf. Gespannen keek ze naar zijn ogen toen ze haar hand om zijn pols sloot. Lena kende Alex al lang genoeg om te weten wanneer hij toneel speelde, al was het om haar te helpen. Heel zachtjes trok ze aan zijn pols, hij gaf direct mee zodat ze niets "intensief" deed en zich niet pijn deed. Ze trok hem zo tot hij tegenover haar zat. "Ik wil niet dat je... je gevoelens onderdrukt, ik heb jou nodig. Niet iemand die niet toegeeft aan zijn verdriet. Met een bezorgde blik keek ze naar zijn ontvelde knokkels. "Wat heb je...?" Ze keek een heel klein beetje boos. Haar stem klonk hees door het weinig gebruiken. Bezorgd streek ze heel lichtjes met de vingertoppen van haar goede hand over het broze vel. "Ben je boos op jezelf? Waarom?" Haar ogen stonden onbegrijpend, verdrietig, bezorgd en je zag nog een zwakke afspiegeling van de twinkeling die er vroeger in had gedanst. Die was nu bijna uitgedoofd, behalve als ze bij Alex was.

Ongeveer klaar, je mag reageren, misschien doe ik er nog wat bij.

Alex had geen woorden verwacht van Lena. Ze had al een tijd niets gezegd waardoor hij bijna haar stem was vergeten. Nu, ze sprak. Betekende dit dat ze aan het opknappen was? Wie weet zou ze binnenkort wel meer gaan zeggen, zou er niet telkens meer een stilte zijn. Stiltes waren prettig, maar er waren er te veel de laatste tijd. Wat hij moest zeggen wist hij niet meer, er viel niets te zeggen. Daarbij wist hij niets te zeggen. Een week geleden hadden ze hun kindje verloren. Lena had hij ook bijna verloren. Een nachtmerrie welke werkelijkheid was geworden. Of hij boos was op Lena kon hij niet beantwoorden. Boos op haar was hij niet, de belofte van haar had ze niet kunnen houden. Je lichaam kan je niet bevelen dingen te doen wanneer deze het niet meer trekt. Het was haar schuld niet geweest. Hij schudde een keertje met zijn hoofd om nee te zeggen, bang dat zijn stem zou breken wanneer hij zou praten. Vannacht had hij alles er uit gegooid, wat goed was geweest, nu wou hij alleen maar bij Lena zijn en genieten van haar aanwezigheid zonder aan problemen te denken. Nauwkeurig volgde hij de bewegingen van Lena. Weer werd hij geconfronteerd met wat hij had gedaan. Blauwe plekken waren over Lena haar hele hand te zien door zijn toedoen. Een misselijk makend gevoel zette op waarna zijn maag zich omdraaide. Hij kon niet anders dan vol afschuw kijken naar wat hij haar had aangedaan. Naar wat hij had aangericht. Bij de minste druk op zijn pols gaf hij mee. Hij wou Lena geen pijn doen, niet nog een keer. Gewillig liet hij zich tegenover Lena op het bed zetten, zijn blik straks op haar gericht. Ze wou niet dat hij zijn gevoelens onderdrukte. Woorden kon hij niet vinden om iets terug te zeggen, daarbij was hij het er niet mee eens. Waarom zou hij zijn gevoelens niet mogen onderdrukken. Depressief naast haar gaan zitten had ook geen zin. Vrolijk voordoen lukte alleen wanneer hij zijn verdriet en woede wegstopte. Ver weg, om het vervolgens eruit te laten zodat hij weer opnieuw kon beginnen met opkroppen. Er kwam niets uit zijn mond terwijl hij hem wel open had om iets te zeggen. Het kwam door wat Lena zag. Zijn ontvelde knokkels. Hij had zijn hand terug willen trekken, willen verstoppen zodat Lena zich daar niet druk om hoefde te maken. Maar dit deed hij niet want Lena had zijn pols beet. Met moeite keek hij naar Lena haar ogen, de spiegel van de ziel. In ogen kon je zoveel lezen, zo ook bij Lena. Vanbinnen voelde hij hoe de tranen weer op kwamen dagen. Een brok vormde zich in zijn keel gevolgd door een onbehagelijk gevoel. Ja hij was boos op zichzelf. Waarom kon hij niet uitleggen, voor hem was het allemaal zo duidelijk. Anderen snapte er helemaal niets van. Kai had hij het geprobeerd uit te leggen maar hij had het niet begrepen, misschien wel niet willen begrijpen. Zonder antwoord te geven stond hij op van het bed. Het blad met Lena haar ontbijt erop zette hij voor haar neer. ”Je moet goed eten.” Met moeite kreeg hij zijn stem onder controle, desondanks trilde zijn stem van verdriet. ”Ik zet alvast een bad voor je klaar.”

Lena keek hem bezorgd aan. Hij wist niet zo goed wat te zeggen... Zij wel, ze wist perfect wat ze moest zeggen, maar zonder antwoord ging dat niet. Dacht hij dat haar zou kwetsen als hij even depressief deed als zij? Zij mocht het wel en hij niet? Dat was niet eerlijk. Zijn verdriet en woede zou er later toch uitkomen. Ooit... Misschien niet nu. In zijn ogen kon ze zien dat hij boos was op zichzelf, nee, dat begreep ze niet. Wat had hij fout gedaan? Hij was zo lief en bezorgd geweest, en dat was hij nu nog. Wat was er dan gebeurt dat hij zo kwaad op zichzelf was? Alex gaf geen antwoord en Lena zuchtte, andere keer dan maar. Het blad met eten werd voor haar gezet. Onbewust trok ze een gezicht. Alex' stem trilde van verdriet toen hij zei dat hij een bad voor haar ging klaarzetten. Ze knikte een keertje en keek hem na toen hij door de deur verdween. Wat moest ze nu doen met dat idiote eten? Het rook vies... en zo lekker! Haar maag gromde nu luid, haar hersens zeiden iets totaal anders. Misschien als ze een beetje at en de rest liet staan waren maag en hersens het daarmee eens? Ach, het was het proberen waard. Met een blik vol afschuw en een maag met honger pakte ze iets van het blad en knabbelde er een beetje op. Het kruimelde niet al te erg toen ze erin beet. Het stromende water dat uit de badkamer klonk gaf haar kippenvel. Het klonk wel aangenaam. Na vijf minuten te hebben geknabbeld was het op. Jiali kwam net op dat moment binnen en kwispelde met haar staart toen ze Lena zag. Het hondje kwam naar haar toe om aandacht te vragen en sprong op het bed. Jiali was heel voorzichtig met haar en kwam tegen haar aan liggen. Kwispelend draaide Jiali zich op haar rug en liet Lena lachen, niet hard, maar hoorbaar. En het deed pijn, fysiek en mentaal. Lachen... Dat was lang geleden. Maar Jiali was bij haar geweest tijdens de moeilijkste tijden van Lena's leven en had allang geleerd hoe ze Lena terug aan het lachen moest krijgen. Lena wreef een beetje over haar buik terwijl Jiali nieste, weer lachte ze zachtjes. De hond was voorzichtig met haar en zorgde dat ze haar geen pijn zou doen. Alhoewel het lachen toch wel pijn deed. Maar niet veel. Na Jiali even te hebben geaaid keek ze opzij en zag ze Alex tegen de deuropening staan leunen. Eenmaal dat ze hem gezien had ging Jiali recht liggen en kwam hij naar haar toe. Lena wou het dienblad pakken maar dat werd voor haar neus weggegrist toen Alex door had wat ze wou doen. Hij zette het weg en kwam toen terug naar haar toe. Jiali begon terug te kwispelen en legde haar neus op het bed. Hij kwam naar haar toe en tilde haar voorzichtig op, alles was voorzichtig. Nu ja, ze had het nodig, toch irriteerde het haar. Alsof ze van suiker was gemaakt. Jiali sprong van het bed af en ging voor hen door de deur. Alex was warm, zijn armen die om haar heen sloten waren warm en behaaglijk. Even zette hij haar neer op een stoel die in de badkamer stond. Jiali kwam niet mee en ging slapen voor de deur. Lena's voeten waren ijskoud, daar had ze altijd al een slechte doorbloeding gehad, in haar handen ook. Voor de rest was ze warm, maar niet koortsig. Het was terug stil toen hij de kraan afzette. Weer die belachelijke behoefte om iets te zeggen, waarvan ze niet zeker was of ze daaraan ging toegeven. Misschien wel en misschien niet. Maar wat moest ze dan ook zeggen? Momenteel niets dus. Alex was nog even bezig met het bad terwijl zij nadacht, echt lekker zat ze niet en een beetje gebogen voor haar rib. Van het bad kwam een beetje damp, precies zoals Lena het fijn vond. Er dreef schuim op het water en het rook overheerlijk. Heel zoet. Wat had hij erbij gedaan? De dokter had gezegd dat ze veel moest rusten en zoveel mogelijk zichzelf moest ontspannen. Makkelijker gezegd met een hart dat overuren draaide iedere keer als ze aan... hem dacht. Plots wist ze wat ze wou zeggen, net toen hij zich omdraaide en naar haar toe kwam. "Waarom ben je boos op jezelf?"

Niet zo lang, mijn vinger doet beetje pijn, tussen de deur gezeten, niets ernstigs.

Op de automaat draaide hij de kraan van het bad open en liet het water in het bad lopen. Een heerlijk geluid waar hij van kon genieten. Zonder erbij stil te staan of Lena eigenlijk wel wat in haar bad wou gooide hij wat in het water en verdween daarna de badkamer uit om Lena op te halen. Niet dat hij Lena haar kamer bereikte want hij werd opgehouden door zijn mobiel. Kai belde om te vragen of alles goed ging en wat hij vannacht eigenlijk had gedaan. Het was een kort gesprek, lang genoeg om Kai duidelijk te maken dat hij niet bepaald zin had in praten met hem. Vroeg of laat zou hij wel met hem gaan praten, nu alleen nog niet. Alex stopte zijn mobiel ver weg in zijn broekzak en liep door naar Lena haar kamer. In de deuropening bleef hij staan, Lena had gelachen. Redelijk ontspannen leunde hij tegen de deurpost en keek hij toe hoe Lena met Jiali bezig was. Diep van binnen was hij het er niet mee eens hoe ze met Jiali bezig was, stel je voor dat er iets zou gebeuren. De drang om Jiali van het bed af te halen onderdrukte hij met veel moeite. Lena had een grote steun aan haar hondje, dat moest hij haar niet ontnemen. Zonder dat hij iets had gezegd of had gedaan werd hij plots opgemerkt. Ogenblikkelijk kwam hij in beweging en liep hij naar het blad toe waar Lena haar ontbijt op had gestaan. Ze had het opgegeten. Had hij niet echt verwacht. Lena had het blad willen pakken maar hij was haar voor geweest. Hij was hier om het werk uit haar handen te nemen. Zoals hij tegenwoordig bijna altijd deed wanneer hij Lena wou verplaatsen, schoof hij dit keer ook weer zijn armen onder Lena haar lichaam en tilde haar op, uiterst voorzichtig. Jiali ging voor hem uit de deur uit, daarom zette hij ook iets kleinere passen omdat hij bang was om weer over Jiali heen te struikelen. Met Lena in zijn armen wou hij dat dus echt niet. In de badkamer zette hij Lena neer op een stoel zodat hij de kraan uit kon doen en nog wat andere kon pakken. Handdoeken legde hij alvast klaar, de kraan ging uit omdat het bad vol genoeg zat en hij schoof wat aan de kant zodat hij Lena makkelijk in het bad kon helpen. Omdat hij bang was dat zijn horloge nat ging worden deed hij hem maar af en stopte hem weg in zijn broekzak. Weer schrok hij zo wat op door de woorden van Lena. Haar stem liet nog altijd het bloed in zijn aderen koken, zijn hoofd op hol brengen. Ondanks alles. ”Kom, je bad is nu nog warm.” Hij wist zijn mondhoeken omhoog te trekken en een glimlach op zijn gezicht te toveren. Met een pas was hij bij Lena. Zo voorzichtig mogelijk pakte hij haar hand vast en zette haar recht. Waar nodig hielp hij met het uitkleden, veel mocht hij niet helpen namelijk. Pas toen Lena in het bad zat had hij rust. Zijn beurt om op de stoel te gaan zitten en de vraag naar Lena terug te kaatsen. ”Waarom zou ik niet boos op mijzelf zijn?” Er viel twee tellen een stilte voor hij zijn mond weer opende. ”Als ik naar jou had gebogen om je een kus te geven en niet andersom dan was je rib niet gebroken, had ik jou niet bijna verloren en..” Zijn stem stokte in zijn keel gevolgd door het geluid van zijn kaken die op elkaar klapte. Een voor een trok hij zijn benen op om vervolgens in kleermakerszit op de stoel te gaan zitten. Echt lekker zat het niet maar altijd beter dan gewoon met je benen naar beneden zitten. Lena keek hij niet aan, bang voor wat hij in haar ogen zou zien. Of voor wat zij in zijn ogen zou kunnen zien. ”Het is niet uit te leggen waarom..” Onbewust keek hij naar zijn hand waarvan de knokkels open lagen. Niet de meest slimme actie van hem geweest.

Alex gaf weer zo'n irritant ontwijkend antwoord op haar vraag. Lena rolde geïrriteerd eens met haar ogen. Gelukkig had Alex het niet gezien, hij draaide zich om en kwam terug naar haar toe. Geduldig hielp hij haar weer, niet dat hij dat echt mocht van haar, en zette haar toen in het warme water. Al haar spieren ontspande spontaan en ze legde haar hoofd op de rand, daar lag een kussen en er was nog een klein beetje ruimte om handdoeken te leggen. Dus last van haar nek ging ze niet krijgen. Ontspannen sloten haar ogen en zuchtte Lena van voldoening. Haar lichaam leek wel van gelatine te zijn gemaakt, alles was flubberig en onvast. Even vergat ze alles, totdat Alex zijn mond open deed om iets tegen haar te zeggen. Haar ogen bleven ontspannen gesloten terwijl hij tegen haar praatte. Ze wou net antwoorden toen hij verder ging. Hij nam het zichzelf echt kwalijk, dat was niet eerlijk! Hij had absoluut geen schuld, maar dat wou hij niet weten. Zijn stem stokte toen hij zei dat hij haar bijna verloren was, dat was toch niet zijn schuld! De gedachten aan het moment zelf waren nogal chaotisch. Lena wist heus wel dat hij niet naar haar aan het kijken was, hij zat ongeveer ergens waar haar middel was met zijn gezicht naar haar toe, als ze haar ogen opendeed kon ze hem zien. "Alex, dit is niet jouw schuld. Mijn rib was sowieso gebroken geraakt. Toen ik geschrokken was van mijn nachtmerrie is de baby beginnen schoppen. Hard. Of ik nu naar jou was gebogen of niet, hij had toch tegen mijn rib geschopt..." Even pauzeerde ze en zuchtte heel zachtjes. Waarna ze vervolgde, "en ik had je beloofd dat je niet bang moest zijn om me kwijt te raken. Die belofte heb ik gebroken, maar ik heb gezegd dat je me niet zou kwijtraken, dat meende ik. Ik weet niet meer veel van dat moment zelf, maar ik weet nog dat de gedachte aan jou me gered heeft... Ik hou van je, wat er ook gebeurt. Dat ga ik niet even laten vallen omdat ik toevallig een hartstilstand had. Daar moet je niet bang voor zijn. Mijn rib deed niet zoveel pijn dat ik er een hartstilstand van heb gehad. Het was niet eens jouw schuld. Jij hebt me al die tijd beschermt en gesteund, mijn hart klopt voor jou." Haar ogen waren nog steeds gesloten terwijl ze terug ontspande. Hij had er badolie en schuim bij gedaan, heerlijk. De olie rook naar bloemen en maakte haar soezerig. "Ik heb een hartstilstand gehad van het... Haar stem stierf weg en ze viel terug in slaap. Langzaam zakte haar hoofd een stukje opzij, zoveel slapen. Haar lichaam had de energie nodig om zichzelf terug te genezen. Toch irriteerde het haar, ze was net een klein katje, die sliepen ook heel veel. Een vingertop gleed langs haar kaaklijn naar haar lippen, van haar lippen naar haar hals en stopte daar even, vlak op haar slagader, haar hartslag was regelmatig en rustig. Vandaar gleed het prettige gevoel weer verder naar haar arm, een stukje onderwater, haar pols, haar hand, haar vingers, bij haar vingertoppen stopte het even. Lena wou niet dat het stopte, het was prettig. Rustig bewoog ze haar hoofd een beetje. Heel ontspannen zuchtte ze zachtjes toen de vingertoppen verder gleden. Terug omhoog, van haar pols naar haar schouders, naar haar sleutelbeen en dan was het plots een hand die op haar hart lag. Het was een warme hand, het was aangenaam. Lena zuchtte van voldoening terwijl ze een droomloze slaap had, ze hoorde het zachtjes klotsen van het water, ze voelde het water en ze rook de bloemengeur. Zo zou ze nog wel een tijdje kunnen blijven liggen. Heel langzaam opende ze haar ogen. Alex had niet direct door dat ze wakker was, eenmaal dat hij dat doorhad haalde hij zijn hand weg. Lena had een kwartiertje geslapen, het water was nog steeds lekker warm en behaaglijk. Met haar bruine ogen keek ze vragend naar Alex, wat nu? Hij was zo ongeveer de baas, zonder hem geraakte ze nergens. Haar ogen stonden nu rustig, ontspannen, nog verdrietig, maar dat was naar de achtergrond verdrongen. Dat zou ze wel verwerken als ze daar klaar voor was. Alex keek eindelijk in haar ogen en ving haar vragende blik op. Zonder een woord te zeggen kwam hij in beweging terwijl Lena toekeek.

Onbewust schoof hij zijn kiezen over elkaar, de woorden van Lena had hij verwacht. Ze hielpen alleen niets. De belofte welke Lena aan hem had gemaakt had ze niet kunnen behouden. Wat had zij aan de hartstilstand kunnen doen? Naar zijn idee helemaal niets. Alex wou net zijn mond open doen om wat te zeggen toen Lena weer begon. Dit maal maakte ze alleen haar zin niet af. Ogenblikkelijk hief hij zijn hoofd om te kijken of alles goed was. Haar stem was langzaam verdwenen, niet zozeer abrupt. Alex kwam voorzichtig overeind en liep naar het bad toe. Zijn vinger ging langs haar kaaklijn in de richting van haar lippen. Enkel de aanraking van zijn huid tegen haar huid bezorgde hem kippenvel. Voorzichtig liet hij zijn vingers de weg naar haar hals vinden waar hij haar slagader al snel had gevonden. Gewoon om het zeker te weten. Met zijn ogen dicht voelde hij hoe het bloed door haar slagader heen ging. Regelmatig en rustig waarmee hij vast stelde dat ze in slaap was gevallen. Alex liet een zachte zucht voelen en liet zijn vingertoppen naar beneden glijden. Via haar arm naar beneden, het warme water omringde zijn hand terwijl hij Lena haar vingers zocht. Vanaf haar vingers terug omhoog. Niet het water uit, hij wou er honderd procent zeker van zijn. Zijn hand legde hij op de plek waar Lena haar hart zich bevond. Haar huid tegenover de zijne wat hem kippenvel bezorgde en een aangenaam gevoel in zijn buik. De gedachte aan de gebeurtenissen in het ziekenhuis. Eerst hoe de bevalling was gegaan, hoe hun kindje adem had gehaald met zijn longen en daarna wat er verder was gebeurd. De eerste klap, het gevoel dat iemand je hart in handen had en er een keer hard in kneep. De tweede klap volgde al snel. Lena viel weg voor zijn ogen, ze was er niet meer. Hij kon niet bij haar blijven, buiten de kamer had hij niets kunnen doen voor haar. Weer had het gevoeld alsof iemand zijn hart vast had gehad, er hard in had zitten knijpen, hem uit zijn borstkas had weten te halen, een verdovende pijn achterlatend. Lena was degene waar hij zijn hart bij achter had gelaten, degene met wie hij oud zou willen worden. Toen hij terug bij de realiteit was merkte hij op dat Lena wakker was geworden. Zijn hand trok hij rustig terug waarna hij hem afdroogde en terug op de stoel ging zitten. Nog altijd hield hij zijn lippen op elkaar, geen zin om iets te zeggen. Woorden had hij momenteel niet bepaald. Vaak zei hij hetzelfde, of hij zei tegen Lena wat ze wel en niet mocht doen. Niet bepaald hetgeen wat hij graag tegen haar wou zeggen maar hij wist niet wat hij anders moest zeggen. Constant zeggen dat hij haar niet kwijt wou, dat hij van haar hield en dat soort dingen kreeg hij niet over zijn tong heen. Hoe graag hij het ook wou. Elke keer dat hij het wou zeggen ontstond er een brok in zijn keel en kwamen de beelden van het ziekenhuis weer in zijn hoofd. Na een tijdje vonden zijn ogen Lena haar ogen. Heel eventjes leek hij in haar ogen te blijven hangen voor hij in beweging kwam en Lena het bad uit hielp. Alex gaf de handdoek aan en liet het bad leeg lopen. Misschien dat ze straks naar buiten konden, een stukje wandelen met Jiali, of misschien wat anders. In elk geval zou hij vanavond lasagne gaan maken, of Lena wou helpen of niet. Alex wou Lena net helpen toen hij zichzelf bedacht en wachtte. Hoe graag hij wou helpen, Lena zou het niet waarderen als hij overal mee ging helpen. Sowieso mocht hij al niet overal mee helpen.

Alex liep naar haar toe en hielp haar uit het water. Hij reikte haar een handdoek aan. Lena stond een beetje wiebelig op haar benen. Hij liet haar nooit zelfstandig lopen of nog maar rechtstaan. En het was al even terug dat ze echt nog had rondgelopen. In het ziekenhuis was ze overal naartoe gerold en thuis werd ze gedragen. Toen ze merkte dat hij haar niet ging helpen glimlachte ze tevreden en begon zich af te drogen, heel voorzichtig want ze wou geen steken aan haar rib. Verder tot haar knie geraakte ze niet zonder steken. Na een heleboel mislukte pogingen ging ze terug recht staan en keek naar Alex. Een smekende, hulpeloze blik in haar ogen. En hij kwam haar helpen. Eenmaal dat ze klaar was, na een hoop gewiebel op twee onstabiele benen, hielp hij haar terug in haar kleren. Ze kreeg haar schoenen zelf aan omdat ze tegen hem leunde als ze haar been ophief om de schoen aan te wringen. Het ging al wat stabieler op haar benen toen ze niet meer zo tegen hem aan leunde. Ze was tevreden dat het voor een deel zelf gelukt was, vanaf nu ging ze dus meer respect hebben voor zijn hulp want ze had het nodig. Hij liet haar één stapje zetten voordat ze terug van de grond werd getild. Hij bracht haar naar de woonkamer. Daar werd ze in de zetel neergezet terwijl hij vertelde wat hij van plan was. Lasagne maken, mocht ze helpen? Wat leuk! Hij had al een heel deel klaargezet en tilde haar nu terug op toen ze zei dat ze heel graag wou helpen. Haar voeten raakte de grond toen ze aan het stevige aanrecht stond en iets ongevaarlijks mocht doen. Duh! Natuurlijk ongevaarlijk, maar ze snapte het wel. Zolang hij zich er maar goed bij voelde natuurlijk. Hij stond achter met zijn armen langs haar af met iets anders bezig wat in deze houding wel kon. Ze vond het prettig omdat ze af en toe nog wat wankelde en hij haar steun gaf. Het was fijn om op haar voeten te staan en bezig te zijn, het hield haar hoofd bezig met andere dingen dan de recente gebeurtenissen. Waar ze overigens ook zo goed als niet aan dacht. Ze verdrong het weg, voor later. Daar zou ze later nog wel genoeg werk mee hebben. Jiali was nogal enthousiast en sprong om haar heen. Het gebeurde meerdere keren dat Alex haar wegtrok van de hond als die te wild werd en tegen haar opsprong. Daar was Lena dankbaar voor omdat de hond haar kon laten vallen, en dat wou ze dus echt niet. Nog een probleem erbij, daar had ze momenteel al genoeg last van.

Flutje, wist niets anders

Geduldig wachtte Alex af tot zijn hulp ingeroepen zou worden. Ondertussen keek hij half lachend naar Lena. Het was best grappig om te zien hoe ze zichzelf voorzichtig afdroogde en soms wat rare fratsen uithaalde om bij een bepaald plekje te komen. Vooral toen ze verder dan haar knie probeerde te komen verscheen er af en toe een lach op zijn gezicht. Een oprechte lach, die had hij niet vaak meer. Lena haar blik ving hij op waarna hij ogenblikkelijk omhoog kwam om haar te helpen. Zo voorzichtig mogelijk want hij was nog steeds bang dat hij haar pijn zou doen. Hij hielp haar ook met aankleden, schoenen hoefde hij dit keer niet mee te helpen want dat deed ze zelf. Niet zo heel erg makkelijk maar ze gingen aan. Alex wachtte af met Lena optillen en hield haar stevig vast toen ze een stapje zette. Binnenin voelde hij weer een beschermend gevoel omhoog borrelen wat hij niet weg kreeg waardoor hij haar weer van de grond tilde. Je kon het over bezorgd noemen, hij wou gewoon niet dat er iets met haar gebeurde. Tijdens de korte wandeling naar de woonkamer zette hij zijn voeten zo zacht mogelijk op de grond neer. In de woonkamer zette hij Lena neer in een zetel en ging voor haar zitten. ”In een opwelling ben ik vanochtend spullen voor lasagne gaan maken, maar in mijn eentje ga ik het niet maken. Help je mee?” De woorden kwamen zo enthousiast mogelijk zijn mond uit, een glimlach op zijn gezicht om het af te maken. Niet helemaal gemeend maar het leek erop. Zijn armen schoof hij weer onder Lena haar lichaam om haar vervolgens de lucht in te tillen en mee te nemen naar de keuken. Met enige tegenzin zette hij haar neer voor het aanrecht. Uitvoorzorg, stel dat er wat zou gebeuren, gaf hij Lena een pannetje en nog wat dingen zodat ze de saus voor over de lasagne klaar kon maken. Echt het meest spannende klusje ooit, ahum. Ondertussen stond hij achter haar met zijn armen langs haar lichaam wat dingen te snijden welke straks in de lasagne gingen. Tijdens het koken hield hij Jiali nauw in de gaten. Ze was behoorlijk enthousiast en sprong af en toe omhoog waar hij weer op reageerde door Lena weg te trekken. Dan wel heel voorzichtig, maar hij deed er alles aan om Jiali niet tegen Lena op te laten springen. Dat ze tegen hem opsprong vond hij nog niet zo erg, al was het soms wel een beetje vervelend. Tussendoor gaf hij Jiali af en toe een boze blik, niet dat het veel hielp. Lena was er veel beter in. ”Gaat het goed?” Vroeg hij redelijk bezorgd. Lena stond op haar zelf, af en toe hield hij haar omhoog, wat ze een tijdje niet had gedaan. Als het te veel voor haar was zou hij haar gelijk weer op de zetel zetten. Helaas was de lasagne veel te snel in elkaar gezet en kon het de oven in. Heel even liet hij Lena alleen bij het aanrecht staan om de lasagne weg te zetten in de oven. Zo snel mogelijk liep hij naar haar terug om haar vervolgens zo voorzichtig mogelijk te knuffelen. ”Nu is het wachten op het eten..”

Lena glimlachte toen Alex bezorgd vroeg of het goed ging. "Waarom zou het niet goed gaan?" Het was allemaal behoorlijk vermoeiend, maar ook heel fijn. Hij vond het niet fijn dat Jiali zo hyper deed rond Lena, Lena was het wel gewend, maar werd er een beetje ongemakkelijk van. Het gebeurde meerdere keren dat Jiali tegen Alex opsprong en dat hij dan beschermend voor haar ging staan. Lena begreep het wel en vond het ook wel fijn, ze stond nog te wiebelen op haar benen en kon een dol enthousiaste hond wel missen. Heel even liet hij haar alleen staan en Jiali zette al koers richting haar toen Alex er terug was, hij kon heel snel zijn als hij wou. Jiali liep beteuterd terug naar de woonkamer. Alex sloot haar liefdevol in zijn armen en liet kleine schokjes door haar lichaam gaan. Lena draaide zich glimlachend een klein beetje en genoot van het warme gevoel dat door haar heen stroomde. Zo stonden ze even, Alex droeg een groot deel van haar gewicht omdat ze echt moe begon te worden, ze liep nu al een hele tijd niet rond en haar spieren waren wat verzwakt. Alsof hij haar gedachten kon lezen droeg hij haar naar de zetel. Heel haar houding straalde rust en gemak uit. Lena zat overdwars over Alex' schoot, zijn ene arm nog onder haar knieën en de andere achter haar schouders door, ze zat heel dicht bij hem en legde haar hoofd tegen zijn schouder. "Wat gaan we nu doen?" vroeg ze zonder op te kijken. Jiali sprong terug rond als een kip zonder kop, maar ze haalde het niet in haar hoofd om richting Lena te gaan. Lena wist niet waarom, zij had niet boos gekeken, had Alex boos gekeken? Misschien wel, maar meestal reageerde haar hondje niet op hem, maar Alex kon goed boos kijken als het om haar ging... Haar rode lokken lagen een stuke over zijn schouder en gaven een mooie glans met het licht. Het contact met Alex was prettig, in het ziekenhuis had hij haar niet één keer aangeraakt, bang om haar pijn te doen. En nu lag ze fijn in zijn armen, te genieten van het samenzijn en het eindeloze verdriet wegduwend.

Flut

Alex zakte weg in zijn gedachte terwijl hij naar Lena keek. Stond je dan, met het meisje van je dromen in je armen en een lach op je gezicht. Een gemeende lach nog wel, eentje die niet vaak op zijn gezicht stond. Voor hem leek het uren te duren dat hij met Lena in zijn armen stond. Een fijn gevoel in zijn buik en tintelingen in zijn vingers vanwege het bloed wat hij door zijn aderen voelde gaan. Lena liet elke keer zijn hart harder kloppen. Na een tijdje zo gestaan te hebben tilde hij Lena voorzichtig op. Bij de zetel liet hij zichzelf zachtjes naar beneden zakken tot hij goed zat. Nog altijd hield hij Lena vast, veel te bang haar los te laten. Wat gingen ze nu doen? "Weet ik nog niet." Sprak hij zachtjes. Jiali was dan wel raar aan het doen maar het trok zijn aandacht niet bepaald. Hij keek haar een keertje boos aan maar liet het daarbij. Lena was veel belangrijker. Ook al had hij haar vast, nog altijd was hij bang dat hij haar perongeluk pijn zou doen. Wanneer hij bijvoorbeeld een beweging maakte welke voor hem volkomen normaal was. De warmte van Lena haar lichaam liet hem ontspannen waarbij een diepe zucht zijn mond verliet. "Als het morgen lekker weer is, en jij je goed voelt, kunnen we misschien een klein stukje wandelen?" De woorden kwamen er minder makkelijk uit als normaal. Het liefst wou hij Lena opsluiten in haar kamer en wachten tot ze weer helemaal beter was voor ze iets mocht doen. Helaas voor hem, ging dat niet lukken.

Lena vond het niet erg dat hij niet wist wat ze nu gingen doen. Momenteel genoten ze allebei van het moment. Warm tegen Alex aangenesteld voelde ze een warme gloed vanaf haar kruin tot aan de toppen van haar vingers gaan. Zo bleven ze nog even zitten. Alex' borstkas trilde een beetje terwijl hij praatte. Zijn woorden verraste haar. Evenals hij was ze toch wat onzeker, minder als hij, maar toch onzeker. [b]"Echt? Nou, als je dat wilt proberen, dan graag..."[b\] Een glimlach spreidde zich over haar lippen. Onder haar luisterend oor kon ze zijn hart aan een behoorlijk tempo horen kloppen. [b]"Is er iets? Je hart klopt nogal snel."[b\] Ontspannen verlegde ze zich een klein beetje, net zo weinig dat Alex niet vroeg of ze nog lekker lag/zat. De lasagne zou nog wel even duren en ze hadden toch niets te doen, dus vielen haar ogen langzaam dicht. Zo warm tegen Alex aan kon ze geen echte nachtmerrie hebben, alleen beelden van dingen die ze zich niet wou herinneren. Waar dacht Alex nu aan? Terwijl zij op zijn schoot sliep. Aan fijne dingen? Dat hoopte ze wel voor hem, hij leed even veel als zij. Af en toe mompelde Lena eens iets terwijl ze sliep, soms Alex' naam, soms zei ze ontkennende dingen en één keer zei ze duidelijk verstaanbaar dat ze van Alex hield. Je zou kunnen denken dat ze wakker was toen ze dat zei, maar toch sliep ze nog vrij vast. De slaap had ze hard nodig.

"Er is niets." Sprak hij zachtjes tegen Lena toen ze vroeg of er iets was omdat zijn hart zo snel klopte. Om de een of andere reden kreeg hij het niet over zijn lippen heen om te zeggen dat het door haar kwam. Hoe het kwam wist hij niet, misschien omdat hij veel te bang was dat zijn woorden haar misschien iets zouden doen. Zij het niet zo voelde als hij? Wist hij veel. Alex zuchtte diep. Hoe had alles zo fout kunnen gaan. Waarom bij hun? Natuurlijk gunde je niemand zoiets, maar waarom moest het precies bij hun zo verschrikkelijk fout gaan? Lena was in zijn armen in slaap gevallen, af en toe kwamen er woorden uit haar mond welke hem op lieten kijken. Zijn naam werd meerdere keren gezegd, en uiteindelijk werd er gezegd dat ze van hem hield. Ogenblikkelijk vulden zijn ogen zich met tranen. Houden van was maar iets raars. Moment op moment voelde je je helemaal fantastisch, maar het kon je ook kapot maken. Omdat hij niet wou bewegen uit angst om Lena wakker te maken liet hij de tranen over zijn wangen heen lopen. Zijn kaken hield hij op elkaar geklemd, dan zou het misschien sneller stoppen. Tegen de tijd dat Lena wakker werd had hij zich alweer gekalmeerd. De wekker van de oven was net gegaan dus de timing was perfect.

Lena sliep verder, onwetend van de tranen die over Alex' wangen rolde, door haar toedoen nog wel. Terwijl haar ogen stug dicht bleven kalmeerde Alex zichzelf. Niet veell later ging de wekker van de oven en werd Lena bruut uit haar slaap gehaald. Die stomme wekker ook, dacht ze terwijl ze haar ogen opende. Ze keek recht in Alex' ogen, nog net kon ze vage sporen van iets zien. Heel even keek ze zoekend en gaf het toen op. Onmiddellijk verscheen er een brede glimlach, de oven viel vanzelf af na het wekkertje en de lasagne moest nog afkoelen dus haast zat er niet achter. Hij legde haar iets anders. Heel zachtjes drukte ze haar lippen op zijn sleutelbeen omdat ze niet aan zijn lippen kon. Langzaam ging ze omhoog en voelde zijn hartslag versnellen onder haar hand. Hij zakte wat naar beneden, bewust of onbewust, zodat ze langs zijn kaaklijn naar zijn lippen kon. Er trok een siddering door haar heen toen haar lippen de zijne raakte. Zijn armen sloten zich wat steviger om haar heen toen ze iets tegen zijn lippen fluisterde. [b]"Ik hou van je.[b/] Er kwam niet zo snel antwoord en ze trok zich een beetje terug. [b]"Wat is er?"[b/] Ze keek hem vragend aan. Lag het aan haar? Waren zijn gevoelens voor haar niet van harte? Waren er nog gevoelens voor haar? Of was het iets heel anders?


dsi post :s

Alex liet zich meeslepen door Lena. De lasagne was niet belangrijk op dit moment, hij moest nog afkoelen. De bewegingen van Lena ontgingen hem niet. Alles nam hij in zich op om er vervolgens onbewust op te reageren. Lena haar lippen namen hem mee, onbewust maar toch gewild. Uiteindelijk raakte hun lippen elkaar, een gevoel wat hem telkens overspoelde. Nog altijd liet het zijn hart sneller kloppen, het liet hem bloeien van binnen. Zijn armen sloeg hij wat steviger om haar lichaam heen. De woorden die volgde brachten hem lichtelijk van de kaart. Ik hou van je. Wat was nou houden van? Het gevoel wat hij had elke keer dat hij Lena ook maar zag? Of was het een gevoel wat hij niet kende omdat hij het nog nooit mee had gemaakt? Nee, hij had het meegemaakt. Bij Lena. Daar was geen twijfel over mogelijk. Ook al hield hij van haar, er was iets waardoor hij bang was om van haar te houden. Angst om haar kwijt te raken en alleen achter te blijven. Een levensechte nachtmerrie waar hij niet in terecht wou komen.
Lena haar vragende ogen haalde hem uit zijn gedachten. Een glimlach vormde op zijn gezicht om vervolgens zijn mond te openen. ”Er is niets. Het kostte even tijd om de goede woorden te zoeken om je te vertellen hoeveel ik van je hou.” Sprak hij zachtjes, alsof hij bang was dat zijn woorden haar al konden breken. ”Waar wil je morgen heen wandelen? We kunnen maar een klein stukje, maar jij mag bepalen waar we heen gaan.” Jiali ging uiteraard mee. Het arme beestje kwam er niet meer zo vaak uit omdat hij niet bij Lena weg wou en Lena kon niet zomaar naar buiten. Misschien kon hij als Lena lag te slapen deze avond wel een stuk met haar gaan hardlopen. Nu het laat donker werd haalde het niet zo uit dat hij wat later weg ging. Daarbij zou hij toch niet kunnen slapen dus maakte het niet uit dat hij laat zijn bed in zou duiken. Ondertussen was de lasagne vast wel afgekoeld, zo niet dan moesten ze maar blazen. Hij had namelijk behoorlijke honger gekregen van de lekkere geuren in het huis. Zonder erbij na te denken kwam hij overeind zonder Lena los te laten. Optillen was een soort automatisme voor hem geworden. Bij de tafel zette hij Lena neer op een stoel om vervolgens de lasagne op tafel neer te zetten en nog een aantal dingen. ”Gaan we morgen zwemmen? Of heeft de dokter daar bezwaar mee? “ Vroeg hij aan Lena tijdens het eten. Er waren nogal wat voordelen aan een zwembad in je huis hebben. Vooral als dat huis ook nog eens van je vriendin blijkt te zijn. Echt verschrikkelijk, een regelrechte kwelling. Of toch niet. Na het eten ruimde hij de spullen op. Nog een doek over het aanrecht heen en dan was dat ook weer gedaan.

Lena glimlachte zachtjes bij zijn lieve woorden. Hij was even teder als altijd. Hij zei het alsof ze flinterdun was, en bij het minste zuchtje wind in mekaar zou vallen. Waarna hij vroeg waar ze wou gaan wandelen, de behoefte om haar schouders op te halen negeerde ze, het leek haar niet zo een geweldig idee. "Ik heb geen idee, waar jij wilt denk ik." Lena bewoog zich een héél klein beetje en lag al goed voordat Alex zijn hulp kon aanbieden. Jiali sprong vrolijk rond zoals altijd. Haar lieve hondje paste wel goed op, want ook al deed Alex nooit echt boos richting de hond, maar als ze Lena pijn zou doen... Al kon Jiali er niet veel aan doen, ze was gewend aan een hoop beweging. Plots voelde ze beweging onder zich en werd ze naar een stoel gedragen. Heel even was ze gedesoriënteerd rond, maar ze was al zo gewend aan gedragen te worden dat het maar heel eventjes duurde voordat ze terug op haar gemak was. Voorzichtig werd ze op een stoel gezet en kreeg ze een bord voor haar neus geplant. Alex pakte de lasagne en gaf haar een stukje, niet teveel, Lena had niet zo'n honger. Het was ongemakkelijk stil aan tafel, en geen van de twee leek echt iets te weten om te zeggen. Plots vroeg hij of ze morgen wou gaan zwemmen, als dat van de dokter zou mogen natuurlijk. "Als jij niet weet of hij daar nee tegen heeft gezegd heeft hij ook geen nee gezegd. Je weet beter wat wel en niet mag dan ik." Ondanks haar kleine portie at ze niet veel meer dan de helft. De lusteloosheid kwam een beetje terug, maar ze deed alsof er niets was. Na het opruimen -waarbij ze niet veel mocht doen- werd ze terug omhoog geheveld. Lena zuchtte heel zachtjes, hij had het gehoord want hield heel eventjes stil en keek naar haar, Lena keek de volledig andere kant uit. Er kwam terug wat beweging en hij bracht haar naar een zetel waarbij ze terug overdwars zat op zijn schoot. Dit was een prettige houding voor hen allebei. Lena was wat gespannen, hij merkte het.

flutje, wist echt niets beter.

"Als het aan mij ligt gaan we enkel de straat uit en weer terug wandelen. Maar dat doe ik je niet aan, dus jij mag zeggen waar we heen gaan voor we echt enkel de straat uitwandelen en weer terug gaan." Had hij nog terug gesproken op Lena haar opmerking over het wandelen. Alex dacht eventjes na over de rest van Lena haar woorden over het zwemmen. Hij tilde Lena weer omhoog en bracht haar naar een zetel toe waar hij in ging zitten. Tegenwoordig was het bijna gewoon dat Lena bij hem op schoot zat. Op deze manier kon hij snel voelen wanneer ze zich gespannen hield, ergens last van had of iets dergelijks. Zo ook deze keer merkte hij op dat Lena gespannen was. "Wat spookt er allemaal door je hoofd heen?" Vroeg hij zachtjes. "Als je ergens pijn hebt ga ik je pijnstillers wel halen, gewoon zeggen." Omdat Lena gespannen was begon hij zich ook wat gespannen te voelen. Echter wist hij zich behoorlijk ontspannen te houden. Er waren best wel veel gebeurtenissen waarin hij zich rustig moest houden om Lena te kunnen helpen.
Alex zuchtte zachtjes en klopte naast hem op de zetel. Niet dat de hond ook maar enige moeite nam om naast hem te komen liggen. Dan toch niet. "Kijken we nog een film, of wil je naar bed?

Gigantische flut.

Lena was nog aan het denken over zijn gedachte over het wandelen toen hij haar uit haar overpeinzingen haalde met de vraag wat er door haar hoofd ging, geen antwoord. Wat moest ze zeggen? Toen hij verder ging over de pijnstillers was ze zich terug bewust van het feit dat ze pijn had, fysiek dan toch. Mentaal kon ze er niet langs kijken. Lena schudde haar hoofd en loog, ze wou niet dat hij bang was dat ze pijn had, dan beet ze wel even op haar tanden. "Nee, dat hoeft niet." Het lag er dik bovenop dat ze loog, maar hij liet het, voor nu dan. Jiali kwam eens kijken, maar nam niet de moeite om op de zetel te springen. Op zijn vraag of ze nog een film wou kijken of niet knikte ze, "Ja, als jij dat wilt." Waarschijnlijk niet helemaal het antwoord dat hij wilde hebben, maar toch stond hij op en koos zelf een film toen zijn poging tot haar schouders ophalen deed, zijn blik was afkeurend toen hij zag dat het niet lukte omdat het pijn deed, maar hij hield zijn mond. Ze zat helemaal alleen in de zetel en Jiali had, voordat ze merkte dat Jiali in de zetel was, zich al tegen Lena genesteld. Alex zette de film op en tilde haar opnieuw op om haar terug op zijn schoot te hebben. Jiali bleef liggen en nestelde zich, iets minder gewillig maar toch, tegen Alex en de benen van Lena aan. "Wat spookt er door jouw hoofd?" Haar stem was zacht en ze legde de nadruk op jouw. Geen antwoord, Lena bleef aandringen tot hij met een zucht zijn mond opende.

Lange antwoorden kreeg hij niet bepaald van Lena. Maar met de antwoorden die hij kreeg nam hij genoegen. Alex stond op om een film uit te zoeken. Het kostte enige moeite om een van de vele films te kiezen. Ondertussen hadden ze al behoorlijk wat films gekeken, een paar nog niet, waardoor het uitkiezen steeds lastiger werd. Geen thriller, geen actie film, misschien iets in de richting van een drama? Nee, ook niet. Uiteindelijk haalde hij de film Holiday tevoorschijn. Hij had hem al eerder gezien. Het was best wel een leuke film, met Cameron Diaz. Een van de beste actrices naar zijn idee. Nadat hij de film in de speler had gezet liep hij terug naar de zetel. Lena tilde hij weer om om haar vervolgens op zijn schoot te zetten toen hij weer terug zat. De film was nog maar een paar tellen bezig toen Lena hem plots vroeg wat er door zijn hoofd heen ging. De nadruk in haar zin was goed te horen. Wat ging er door zijn hoofd heen? Eigenlijk niet al te veel. Hoe langer hij zijn mond dicht hield hoe standvaster Lena probeerde om woorden uit zijn mond te peuteren. Een zucht verliet zijn mond voor hij hem open deed om te spreken. "Ik zat me te bedenken, dat Shakespeare ooit zei dat liefde blind maakt. Dat geloof ik best, dat heb ik dan ook ervaren bij jou. Maar Shakespeare zei ook dat reizen eindigen daar waar geliefde elkaar ontdekken. Nu vraag ik mij af, waar hebben wij elkaar ontdekt. I-ik weet niet eens meer hoe ik je ook alweer heb ontmoet." Zijn laatste woorden kwamen er ie wat schuldig uit. Hij nam het zichzelf kwalijk dat hij niet meer wist hoe hij Lena had ontmoet. Niet dat het er eigenlijk iets te deed, ze waren nu immers samen, maar toch zat hij ermee.

Lena's wenkbrauwen kwamen een beetje omhoog toen hij over Shakespeare begon, waar dacht hij nu in hemelsnaam aan? Hij aarzelde even in zijn zin en ze begreep uiteindelijk ook waarom. Haar mond bleef even dicht en ze dacht even na. "Een boom, je sliep, verbazing dat je er zelf uitgeraakte." Lena was moe, haar geheugen gaf haar gevoelens, gedachten, beelden. "Je was boos, verdrietig, om wie weet ik niet meer, haar naam toch niet." Langzaam zakte haar hoofd tegen zijn schouder en toen de film bijna gedaan was -niet dat ze er zoveel van zag- zakte haar ogen ook dicht. Eenmaal dat de film gedaan was hoorde ze haar naam een paar keer zachtjes, toen murmelde hij iets en tilde haar in een vloeiende beweging terug op. Jiali werd terug helemaal hyperactief en ging ergens anders wat zot doen. Wat geschommel in zijn armen, haar onderbewustzijn was zich er bewust van hoe warm zijn armen waren voordat ze zachtjes werd neergelegd en een licht deken over zich kreeg. Vingers over haar wang en dat was het laatste wat ze voelde voordat ze wegzonk in haar dromen.

Duisternis, angst, verlamd... Het werd lichter en er vielen druppels op haar hoofd. Wie? Wat? Waar? Deed er niet toe. Zonlicht en stortregen, de geur van een nat bos drong haar neus binnen en vervulde haar gedachten met beelden van een klein jongetje dat speelde in het bos. Ze schreeuwde het uit en zonk op haar knieën in de plassen op de grond. Vaag hoorde ze haar naam een keer geschrokken en toen kalmerend maar dat was geen deel van haar droom. Het beeld van het jongetje was even snel terug weg als dat het gekomen was en ze was nu op een heuvel, nog steeds in de regen. Dikke, koude druppels vielen naar beneden en gaven haar kippenvel. Ze glimlachte, zonlicht brak door de wolken heen en alles glinsterde. Plots was ze terug droog en had een lange witte jurk aan van een lichte soort stof die om haar heen wervelde in de wind. Een schim, snelheid, ze rende achter een schim aan. Lachend en sloot hem in haar armen, plots bekeek ze zichzelf van een afstandje en zag ze zichzelf met een prachtig klein jongetje die werd omsloten door haar armen. Verandering. Achter een boom, hand op haar schouder, ze zag het hele tafereel van hoe ze Alex had ontmoet, zijn woorden van daarstraks spookte door haar hoofd terwijl ze alles nog eens opnieuw zag vanuit de derde persoon. Verandering. Ze zag zichzelf met Alex op een geruit kleed zitten, lachend, geen zorgen, geen pijn, alles wat ze eerst waren en nu niet meer, tussen hen in zat een donkerharige jongen met chocolade-bruine ogen. Ze zag wat had kunnen zijn en schreeuwde, alles loste op in duisternis en ze bleef verlamd liggen op een koude grond, rillend, benauwd, doodsbang maar met zoveel pijn dat ze verscheurd werd.

In werkelijkheid lag ze bezweet op bed met een ongeruste Alex langs haar die zich geen raad meer wist. Na zeker een uur kalmeerde ze en werd het stil. Hij bleef nog lang wakker maar kon uiteindelijk ook niet meer vechten tegen zijn slaap en dommelde in. Niet lang daarna werd ze wakker en zag ze de eerste tekenen van zonneschijn door het raam komen. Langzaam bewoog ze en keek naar Alex. Hij was uitgeteld en sliep vrij vast. Haar voeten raakte de grond en duwde zichzelf af. Ze wankelde een beetje en zette een paar passen. De deur ging open en dicht nadat ze een licht deken over zijn schouders had geslagen, hij sliep gewoon door. Jiali keek eens op maar was ook moe. De achterdeur open en dicht en op haar blote voeten liep ze naar een bankje buiten en ging daar zitten, de zonsopgang vond plaats voor haar ogen en vervulde haar met een apart gevoel, het heelde haar een beetje. Zeker twee uur verstreek voordat ze plots een deur hoorde dichtslaan, nee hij werd dichtgegooid, zo hard dat de scharnieren bijna kapot waren. Alex was wakker, en hij was boos.

Oja, de boom. Daar had hij Lena ontmoet. Alex glimlachte ligt tijdens de film toen Lena weer in slaap was gevallen. Zonder moeite kwam hij overeind en bracht hij Lena naar haar bed toe. Teder legde hij haar neer, sloeg een deken om haar heen en ging met zijn vingers langs haar wang. Zo zacht en zo warm. De warmte, en haar ademhaling, was het bewijs dat ze nog leefde. Ondanks dat hij zelf verschrikkelijk moe was ruimde hij nog het een en ander op voor hij zich omkleedde. Althans, hij kwam niet ver. Zijn joggingbroek had hij net aangetrokken toen hij plots van alles in de kamer hoorde. Haastig rende hij naar het bed toe.
"Lena, alsjeblieft stop met dat gekronkel." Zijn woorden werden niet gehoord. Lena bleef doorgaan, kreten waar hij zich geen raad mee wist werden naar zijn hoofd geslingerd. In plaats van langs de rand van het bed te blijven zitten ging hij aan de andere kant van Lena op het bed zitten. Op dezelfde plek waar hij uiteindelijk omviel van de slaap. Hij hoorde geen kreten meer, voelde het bed niet meer bewegen door Lena haar bewegingen. In zijn slaap was alles stil. Dromen waar hij geen touw aan kon binden. Niets was zoals de werkelijkheid.
Alles was beter.

Alex voelde niets van de bewegingen van Lena die het bed uit kwam. Hij hoorde haar niet lopen over de grond. Nog altijd was het stil in zijn hoofd. De slaap had hem overmeesterd en totaal gevloerd. Pas na een tijd werd hij wakker door Jiali die het tijd vond om naar buiten te gaan. Slaperig keek hij de kamer rond. Geen Lena. Zijn slaperige ogen werden groot uit verbazing, maar ook uit angst. Bang dat ze écht weg zou zijn. Hij plaatste zijn benen naast het bed en sprong overeind. De deur trok hij hardhandig open om hem vervolgens hard dicht te slaan. In een rappe pas liep hij de woonkamer rond. Geen Lena. Hij bekeek de keuken, de badkamer, de wc, elke plek die hij maar kon bedenken bekeek hij in de hoop Lena te vinden. Uiteindelijk vond hij haar buiten in de achtertuin. "Hoelang zit je hier al? Heb je ergens pijn?" Bezorgd liep hij naar haar toe, nam haar gezicht tussen zijn handen en keek haar met een diepe frons in zijn voorhoofd aan. "De volgende keer dat je eerder wakker bent maak je mij wakker. Als er dan iets gebeurd kan ik ingrijpen." Sprak hij op een strenge maar vooral een bezorgde toon. Door de ochtend kou was er kippenvel over zijn hele lichaam verschenen. "Ik ga even zwemmen. Lena, doe alsjeblieft niets stoms." Hij fluisterde de woorden zo wat naar haar.
Alex kwam overeind en ging terug naar binnen, richting het zwembad. Zoals gewoon kleedde hij zich om in de kleedkamer. Zijn zwarte short, welke hij laatst had gekocht, had hij daar nog liggen. Lekker makkelijk. Met een duik liet hij zich in het warme water glijden. Onderwater zwom hij nog even door tot hij geen adem meer had om door te gaan. Boven water haalde hij adem om vervolgens terug onder water verder te zwemmen. Tijdens het zwemmen leken al zijn problemen te verdwijnen. In het water heb je je eigen leven in handen. De beslissingen neem je zelf. Anderen hebben even geen invloed op wat er gebeurd. Alex kwam terug uit het water de kant op. Een snelle douche en hij was weer zo goed als aangekleed. Met een ontbloot bovenlijf liep hij naar de keuken toe waar hij ontbijt klaar begon te maken. "Heb je al gegeten?" Vroeg hij aan Lena toen hij haar weer zag verschijnen.

Lena keek om toen hij haar eindelijk gevonden had. Ze kon nog niet eens antwoorden op de eerste twee vragen toen hij haar gezicht in zijn handen nam en bezorgd naar haar keek. Zijn stem klonk streng en ze keek niet in zijn ogen. Natuurlijk wist ze dat hij bezorgd om haar was, maar dat was toch niet 24/7 nodig? Volgens hem blijkbaar wel. Hij had kippenvel, Lena al niet meer. Hij kondigde aan dat hij ging zwemmen en of ze niets stoms wou doen op een fluistertoon, toch rolde ze met haar ogen en keek hem na toen hij wegliep. Niet veel later ging haar mond open van verbazing, hij had haar laten zitten, dus als ze het hier beu was mocht ze zelf opstaan. Of misschien bedoelde hij dat ze moest blijven zitten. Nu had hij van alles gezegd en gevraagd en had ze niets kunnen antwoorden. Nu zat ze nog even alleen en keek dan om zich heen en zette haar voeten op de grond, nu stond ze recht, beetje wiebelig, maar het lukte wel. Lichtvoetig zoals altijd maar iets minder sierlijk liep ze de keuken binnen en knuffelde even met Jiali voordat ze iets voor zichzelf ging pakken. Nieuwsgierig snuffelde ze in de koelkast voordat ze er iets uitpakte wat haar beviel met een glas water. Ze at leunend op het aanrecht, blij om haar voeten nog eens te kunnen gebruiken om mee rond te lopen. Eenmaal dat ze haar boterham en glas water op had liep ze naar de badkamer, genietend van de grond onder haar voeten om zichzelf wat op te frissen. Ze bekeek zichzelf met ogen van ongeloof in de spiegel, wat zag ze eruit! Na wat moeite was ze terug fris en wakker. Nu zag ze er niet meer uit als een zombie maar meer als Lena. Ze liep naar de kleerkast en ze moest tegen zichzelf toegeven dat ze behoorlijk snel kon rondlopen en alles gedaan krijgen wat ze gedaan wou hebben. Ontspannen hielp ze zichzelf in een gemakkelijke jeans-short want het begon behoorlijk warm te worden en een los t-shirt. Bij haar schoenen stond ze even peinzend stil. Het werden makkelijke en comfortabele all-stars, die waren praktischer als ballerina's voor haar. Tevreden over zichzelf haalde ze een boek uit de kast en ging in de zetel zitten met Jiali aan haar voeten in de zetel. Ze zat net aan de tweede pagina toen Alex binnenkwam. Hij zag er ontspannen uit. "Ja, als je brood wilt, het staat nog op het aanrecht." Waarna ze opstond, hij keek afkeurend maar kon er weinig tegen doen. Toen hij merkte dat ze er helemaal anders uitzag dus veel had rondgelopen keek hij bijna boos, net niet. Met een ontspannen tred liep ze naar hem en keek omhoog om zijn gezicht te zien, ze was en bleef kleiner als hem en nu ze vlak tegen hem stond moest ze echt omhoog kijken. "Ik heb niets stoms gedaan, Jiali was de hele tijd bij me en het is niet dat ik rond heb gerend." Nog steeds keek hij afkeurend. De warmte straalde van zijn borstkas en als ze eerlijk moest zijn, ze vond het niet erg dat hij geen shirt aan had. Ze pakte zijn handen beet en kuste hem zachtjes. Zijn handen leken van vuur maar dat was omdat die van haar ijskoud zoals gewoonlijk waren.

Brood op het aanrecht. Alex hoefde niet ver te zoeken naar het brood wat hij nodig had voor het ontbijt. Op et moment dat hij een hap van zijn boterham had genomen zag hij in zijn ooghoek dat Lena zich had omgekleed. Ogenblikkelijk verscheen er een frons tussen zijn wenkbrauwen en wou hij er een opmerking over maken. Lena was hem echter voor met praten. Niet rond gerend? Ze had wel rond gelopen, stel je voor dat ze was gevallen. Of dat Jiali tegen haar op was gesprongen en haar had bezeerd. Ondertussen wist hij zelf ook wel dat hij te bezorgd was om Lena, maar hij wou haar niet kwijt. Nooit meer.
Doordat Lena zijn handen pakte en hem zachtjes kuste vergat hij eventjes waar hij mee bezig was. Geen bezorgdheid om Lena meer, ontbijten ging ook een moment aan hem voorbij. Zijn handen maakte hij voorzichtig los uit Lena haar handen. Hij plaatste ze om Lena heen en tilde haar zachtjes op zodat elk een been naast zijn lichaam zat. Enkel de aanraking liet hem huiveren. "Ik hou van jou." Een laatste kus op Lena haar voorhoofd voor hij haar weer op de grond neerzette en zijn brood vlug naar binnen werkte. Een kop koffie erachteraan om de ochtend goed mee te beginnen. "Waar gaan we heen wandelen? Als we naar de markt wandelen kunnen we daar een ijsje halen." Ergens vond hij het maar niets dat ze zo'n stuk gingen lopen. Maar Lena zag er stukken beter uit dan eerst. Ze liep makkelijk, ontspannen.

Giga flut

Lena voelde een warme schok door haar heen gaan toen hij haar optilde. Hij was zo lief en teder, voorzichtig en vriendelijk. Zijn woorden lieten haar huiveren en glimlachen, zonder aarzelen kwam er glimlachend over haar lippen dat ze ook van hem hield. Ze kreeg nog een kus op haar voorhoofd en werd terug neergezet. Hij at zijn eten op en dronk zijn koffie, vroeg haar waar ze heen gingen. Zelf dacht hij aan de markt om een ijsje te halen. Ze knikte instemmend. "Is goed," zei ze met een verbaasde ondertoon, het was toch wel een stukje wandelen en ze had gedacht dat hij dat niet wilde. Ontspannen liep ze naar hem, Jiali helemaal blij rond haar heen hoppend, er was niet echt een betere beschrijving dan dat ze hopte, helemaal blij met het feit dat Lena terug rondliep. Zelf was ze daar ook heel blij mee. En niet veel later stonden Alex en Lena buiten in het zonnetje en gingen wandelen. Alex had haar stevig vast rond haar middel, Lena vond het niet erg. Als ze vergat dat dit was omdat hij bezorgd om haar was, was het heel erg fijn en ook wel romantisch. Alles vergetend babbelde ze over van alles, een onderwerp duidelijk negerend. Ze kwamen langs een jonge vrouw, van Lena's leeftijd ongeveer die op een bankje zat met een kindje in haar armen met langs zich de papa die zich lachend naar het kindje boog. Plots ging Lena veel sneller en negeerde het drietal volkomen, haar houding werd terug gespannen. Nadat ze buiten gehoorafstand waren ontspande ze terug wat. Ze glimlachte alsof er niets was gebeurt en zette hun gesprek gewoon voort. Alex dacht duidelijk over het voorval na, zij verdrong het bij de rest. Na zeker 10 minuutjes te hebben gewandeld stond Alex erop dat Lena even ging zitten op een bankje en eerlijk gezegd had ze het ook wel nodig. Ze was moe, daar zaten ze even naast mekaar. Hij was duidelijk ongelukkig met het feit dat Lena moe was en eigenlijk ook pijn had maar dat niet liet merken, net op het moment dat hij ging zeggen dat ze terug gingen trok ze hem mee en liep verder. Niet veel later kwamen ze in de markt, het lawaai en de drukte viel goed mee, toch was het best veel voor haar. Glimlachend en veilig dicht tegen Alex aan gingen ze een ijsje halen. Zij eentje met chocolade-ijs, dat vond ze het allerlekkerst. Na weer even te hebben gezeten en het ijsje was voor een kwart op liepen ze terug naar huis. Lachend, Alex had wat ijs langs zijn lip dat ze met haar vinger eraf haalde. "Morsen met eten is wel je sterke kant." Het ijsje was niet veel later op en de vrouw met haar kind waren weg. Lena had niet direct door dat ze stilstond en naar het bankje keek tot Alex haar naam aarzelend zei. Ze knipperde even met haar ogen, glimlachte toen naar hem en verontschuldigde zich. "Ik was er even niet bij met mijn gedachten." Hij keek weer met zo'n bedachtzame blik naar haar waar ze zich opgelaten van voelde. "Waar denk je aan Alex? Je kijkt zo..." Ze maakte haar zin niet af met woorden, maar een veelzeggende blik.