Someone Help? -open-

Het beste wat haar ooit overkomen was? Of hij bij haar wou komen wonen?
Zijn lippen die toch al niet heel ver van de hare vandaan waren, belandden weer als vanzelfsprekend op de hare, een passie vloog door zijn lichaam en hij hield haar lichaam zo strak tegen zich aan dat er geen ruimte tussengelaten werd. Er was geen speld tussen te krijgen.
"Chloë," fluisterde hij zachtjes in haar oor. "Natuurlijk wil ik bij je komen wonen!" Tranen van geluk dropen over zijn wangen. Hij kon het niet laten. Chloë was zijn hart, zijn ziel, de zin van zijn jonge leven. Het was te debiel voor woorden, maar het was zo. Hij wist niet hoe of wat, maar het was alsof zijn leven nu pas een nut had. Voorbestemming, het lot? Wie zou het zeggen. Maar het was vanzelfsprekend dat hij ja zei. Hij kón niet eens weigeren. Hij wou gewoon.. voor altijd bij haar kunnen zijn. Het was niet haar schoonheid die hem de adem benam. Het was ook niet haar stemgeluid. Nee. Het was haar karakter, de puurheid in haar blik, de schaduwen in haar gezicht, de eerlijkheid van de woorden die uit haar verrukkelijke mond kwamen. Ja. Hij zou zonder twijfel zijn leven voor dit meisje geven.
"Oh Chloë," zei hij weer, terwijl hij haar gezichtje tussen zijn handen nam. "Als ook maar iemand aan je komt, als ook nog maar een randebiel in je buurt komt en je aan probeert te randen, ik sla diegene dood." Een verbeten trek kwam rond zijn mond. "Als ik die gozer tegenkom die het bij jou heeft geprobeerd, nou.. Hij leeft niet lang meer, dat kan ik je vertellen." Zijn gezicht kreeg een kwade uitdrukking die totaal niet bij hem hoorde, maar hij meende het. De jongen die Chloë die snee had bezorgd, had geen leven meer. Niet als het aan Pasqual lag. Hij zag Chloë's gezichtsuitdrukking en besefte dat hij zo wel heel beangstigend moest overkomen. Weer kuste hij haar, maar nu om zichzelf kalm te maken. Het was een korte, maar toch liefdevolle kus. Hij mocht geen tijd meer rekken, ze moest het weten, ze moest weten wat er gebeurd was. Hij trok Chloë dicht tegen zich aan, hield haar stevig vast en liet zichzelf teruggaan naar een paar dagen terug...
"Je weet wel, laatst, die dag dat je uit ging. Het beloofde een gezellige avond te worden, en dat werd het ook. Je hing wat rond met wat meiden maar op een gegeven moment had Richard jouw aandacht getrokken. Je hing met hem rond, praatte met hem, lachte met hem. Ik was daar met Kaya, ze had me meegesleurd. Doordat ik... toen ook al een oogje op je had en zo blij was om je weer te zien na onze eerste ontmoeting, besloot ik maar je in de gaten te houden. Door verhalen van meiden om ons heen kwam ik te weten dat Richard niet echt een fijn figuur was. Ik hoorde slechte dingen over hem, maar kon hem niet betrappen op iets. Jij leek het erg gezellig met hem te hebben en hij kwam op dat moment nog beleefd over. Je besloot een drankje met hem te drinken en daarna weg te gaan. Van het groepje meiden waar zowel Kaya als ik bij stond, had je al afscheid genomen maar van Richard nog niet. Je gaf hem een kus op zijn wang, maar hij draaide zijn hoofd en zorgde ervoor dat je hem op zijn mond zoende. Hij wou overduidelijk meer dan jou maar jij stribbelde toch wel duidelijk tegen." Pasquals uitdrukking straalde nu een en al verdriet en afschuw uit.
"Ik geloof dat als ik het goed heb gezien, je op zijn voet stampte en hij je daardoor los liet." Een flauw glimlachje. "Je vluchtte naar buiten en Richard ging achter je aan. Foute boel dus. Ik zei Kaya gedag en sprintte achter jullie aan, in de hoop dat ik nog iets kon doen. Even leek ik jullie kwijt te zijn, maar toen vond ik jullie in het park. Ik bleef op een afstandje staan maar toen jij begon te schreeuwen en zag ik iets opflitsen. Die Richard had een mes. Hoezo fucking oneerlijk? Een meisje wat veel minder sterk is en dan ook nog een mes bij je dragen. Achterlijke klootzak die hij er is. Ik rende naar jullie toe, trapte Richard in zijn knieholte, trok jou achter me en wrong zijn mes uit zijn handen. Na hem nog een kick in zijn nuts te hebben gegeven, zijn we weggerend en hebben we een tijdje staan wachten in een steeg. Daar werd je onwel, maar je maakte me zéér duidelijk niet naar een ziekenhuis te willen. Ik tilde je naar mijn huis, na een tijd werd je pas goed wakker en nu zitten we hier." Pasqual opende zijn ogen weer en drukte Chloë nog iets steviger tegen hem aan. "Ik was zo bang om je te verliezen, om jou gewond te zien raken," fluisterde hij.
"Ookal kon ik je bijna niet. Stom hè? Ik had nooit gedacht dat ik iemand zou zijn die na een blik op een meisje al verliefd zou kunnen worden." Hij kuste Chloë in haar hals, draaide haar zo dat hij haar hele gezicht kon bedekken met kusjes en belandde uiteindelijk weer bij haar lippen.
"Het spijt me," murmelde hij. "Als ik hem tegen kom, vermoord ik hem. Dan doe ik dat echt. Je bent veilig, voor altijd."

Haar mondhoeken krulde omhoog tot een brede glimlach toen hij antwoorde, haar ogen begonnen te stralen. Ze veegde voorzichtig zijn tranen weg en drukte een kusje op zijn voorhoofd. Zijn felle woorden deden een licht geschokte uitdrukking op haar gezicht staan maar die verdween al snel, tot er weer een glimlach op haar gezicht stond. ‘You’re too sweet you know’ fluisterde ze in zijn oor. Zijn lippen kwamen weer dichterbij, Chloë kon niet geloven dat ze ooit genoeg van zijn lippen kon krijgen. Ze waren zacht maar ook stevig, de liefdevolle manier waarop hij haar kuste. Deed haar hart overuren slaan en in haar buik keer op keer een explosie van vlinders ontstaan. De kus was kort maar niet minder liefdevol van beide kanten. Ze keek hem tevreden aan, al vertrok haar gezicht lichtjes bij zijn woorden. Ze wist dan niet meer wat er gebeurd was, maar leuk zou het niet worden. Dat wist ze zeker. Ze luisterde dan ook stilletjes naar zijn woorden, terwijl ze steeds meer flarden van de avond terug kreeg. Een eenzame traan rolde over haar wang, naarmate hij verder hij kwam, maar ze veegde hem snel weg voor hij hem gezien kon hebben. En luisterde de rest van het verhaal, zonder hem te onderbreken. Ze knikte trillerig toen hij haar tegen zich aandrukte, ze was veilig….Zijn kus in haar hals deed haar gesmoord kreunen, ‘Pasqual you driving me crazy’ fluisterde ze waarna ze haar gezicht naar hem toe draaide. Waarnaar hij haar gezicht bedekte onder korte kusjes. Ze voelde hem murmelen, tegen haar lippen en glimlachte. Ze streek door zijn haren, ‘het is niet jouw schuld’ sprak ze tegen zijn lippen om haar lippen weer op de zijne te drukken. En hem achterover te duwen, zodat ze op zijn buik zat en hem een verlangde kus kon geven. Ze haalde kort haar lippen van de zijne, en keek hem glimlachend aan. Ze had nu de macht over hem, tijdelijk. Als hij haar om zou duwen lag zij onderop, hulpeloos toegelaten aan zijn handelingen. Niet dat ze dat erg zou vinden in tegendeel. Ze keek hem aan met haar licht blauwe ogen, die bijna grijs kleurde. En glimlachte door haar mondhoeken verleidelijk omhoog te krullen. ‘Vind je het erg? Dat ik nu de macht heb?’ vroeg ze plagend. Het was niet serieus bedoeld, ze streelde met haar vingers over zijn borstkas en keek hem verleidelijk aan.

Hij lag met lichte verbazing onder haar. Waar hij zo bang was om té ver te gaan, gaf zij nu de hints af. Of, althans, zo leek het. Ze was een geweldig meisje en elke keer dat haar lippen de zijne raakte, duizelde het. Zij kuste hem. Dat was anders tot op zekere hoogte dan wanneer hij haar kuste. Ja, nu was hij toch een soort van machteloos. Voor het eerst in zijn leven wou hij dat zijn, wou hij de controle kwijtraken over dit meisje, wou hij zien wat zij voor hem in petto had.
"Nee," fluisterde hij hees. "Nee dat vind ik niet erg." De strelingen over zijn lichaam maakte dat hij naar haar verlangde, meer dan naar wie dan ook. Hij wou bij haar zijn, voor altijd, zich voor eeuwig met haar laten samensmelten. Of gewoon, tegen haar aan liggen en met haar praten. Over saaie dingen, over leuke dingen, over nare dingen. Alles was prima om met haar te doen. Niet dat hij er problemen mee had dat ze hem zo zoende, maar hij vroeg zich af of ze meer wou. Zo snel al.
"Chloë..." Zijn stem klonk zacht, warm. Zijn ogen leken van vloeibaar was te zijn terwijl hij naar haar keek. "Ik hou van je, mijn meisje." Hij trok haar naar beneden, sloeg zijn armen stevig om haar middel heen. Zijn ademhaling ging op met de hare, werd hijgerig, verlangend. Het paste niet bij hem, het moest rustiger aan. Dus zo kwam het dat hij wegrolde, om zichzelf in toom te kunnen houden. Hij bloosde.
"Ik.. moet even op adem komen," stamelde hij. Chloë was zo weergaloos. Hij was hulpeloos en reddeloos verloren als hij bij haar in de buurt was. Hij kon niets, wou niets. Behalve haar. En dat terwijl hij zichzelf in toom wou houden. Tegenstrijdige signalen, en hij wist niet naar welke hij moest luisteren. Moest hij zijn hart volgen of zijn verstand? Al gaven die hetzelfde aan; Voorzichtig doen met Chloë.
Het besef drong bij hem binnen en was zo simpel als wat. Als zij meer wou, kon ze meer krijgen. Maar zij zou er om moeten vragen. Ze moest zich veilig voelen, vertrouwd. En vooral op haar gemak. Hij kwam weer dicht tegen haar aan te liggen maar vond dat niet een juiste plek.
"Ik wil het een beetje officieel doen," mompelde hij wat binnensmonds. Dus ging hij weer van het bed af, ging door zijn knieën en pakte Chloë's handen stevig tussen de zijne vast.
"Lieve, lieve Chloë. Wil jij mijn vriendinnetje zijn, die ik door dik en dun zal bijstaan? Nooit in de koude zal laten staan en altijd en eeuwig tot aan mijn dood zou willen dienen?" Zijn ogen straalden warmte uit, zijn glimlach vertrouwen en zijn hart bonkte levendig en ritmisch in zijn borstkas. Hij hield van haar. Maar dat had hij al vanaf het begin geweten.

Ze grijnsde toen ze zijn hese stem klonk, wat haar hart deed overslaan. Hij was zo…sexy als hij een hese stem had. Ze grijnsde bij haar gedachte en keek naar Pasqual die lichtelijk overdonderd leek, missie geslaagd bedacht ze zicht grinnikend. Het was leuk hem uit te kast te lokken, en niet alleen voor het spel. Ze deed het natuurlijk niet zonder gevoel, dat zeker niet…Zijn zachte stem trok haar uit haar gedachte, ze keek hem met pretlichtjes in haar ogen aan. Zijn ogen… Ze verdronk er bijna in, ze leken de puurste chocolade te zijn. Heerlijk warm en stroperig…Oké hele foute gedachte bij de ogen van Pasqual dat was duidelijk ze grijnsde licht en liet zich naar beneden trekken door hem. ‘Ik ook van jouw’ fluisterde ze in zijn oor. Zijn armen die stevig om haar middel waren geslagen, zijn ademhaling die licht hijgerig werd. Ze werd er helemaal gek van, yes he drive her totally crazy. Ze liet hem van haar af rollen, iets wat teleurgesteld dat wel. Een magere glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zijn woorden hoorde, teveel van het goede vroeg ze zich teleurgesteld af. Als hij het niet wou kon hij het ook gewoon zeggen. Het warme lichaam van Pasqual wat tegen haar aan kwam lichten deed haar met een geforceerde glimlach om draaien. Pasqual kwam bijna meteen weer overeind om iets binnensmonds te mompelen. Waar uit ze kon opmaken dat hij iets officieel wou doen? Ze wachtte gespannen af terwijl hij zich op zijn knieën plaatste, geschrokken vroeg ze zich af of hij der te huwelijk zou vragen. Je wist het nooit, maar tot haar opluchting wou hij het alleen officieel hebben dat ze zijn vriendin was. Een glimlach van oor tot oor stond op haar gezicht toen ze hem in zijn armen vloog. ‘Natuurlijk gekkie’ kierde ze blij toen ze met een bonk op de grond terecht kwamen. Ze merkte dat ze nu weer op hem zat en dacht aan zijn reactie van daarnet dus rolde er haastig van hem af. En ging naast hem liggen, ‘als je het niet wilt moet je het vooral zeggen’ mompelde ze terwijl ze aan haar kleding prutste. Ze bedoelde daarmee niet zijn vriendin maar het voorval ervoor. Ze keek onzeker van hem weg, bang voor zijn reactie.

-ben eten-

Pasqual trok sexy zijn wenkbrauwen op.
"Was je bang dat ik niet wou, Chloë? Ik..." Hij werd rood, knalrood. "Wil juist wel, maar ben bang te ver te gaan. Je... bent veel meer waard voor me dan je beseft, denk ik. En ik zou niet willen dat ik te ver ging, dat is het allemaal niet waard. Ik heb geduld, vooral met jou. Dat ben je waard." Hij boog zich nu over haar heen en keek haar met pretlichtjes in zijn ogen aan.
"Gek meisje," fluisterde hij hees. "Gek, gek meisje." Zijn lippen kwamen zachtjes op de hare terecht maar een reactie vanuit het binnenste deel van zijn lichaam maakte dat zijn poging om rustig aan te doen, teniet werden gedaan. Zonder haar ook maar een seconde los te laten, trok hij haar naar het bed, dicht tegen zich aan en bleef haar zoenen. Overal waar er stukjes huid waren, moesten zijn lippen zijn. Op haar wang, op haar kaak, op haar kruin, in haar hals, op haar schouder. Hij bloosde toen zijn maag een rommelend geluid maakte en wat ongemakkelijk haalde hij een hand door zijn haar, wat vettig aanvoelde. Oh ja, hij moest nog douchen. Misschien zou Chloë dat ook wel willen. Misschien...
Nee! Hij moest niet zo gek doen. Dat was een rare gedachten. Samen onder de douche. Dat was véél te veel van het goede. Maar de gedachte aan hij en Chloë stond hem aan. Hij glimlachte verontschuldigend, godseblij dat ze zijn gedachte niet kon lezen. Dat zou behoorlijk ongemakkelijk worden. Of ze zou zich er gevleid door voelen, hij wist het niet. Naar zijn gevoel waren meiden zéér complexe dingen, maar dit meisje specifiek, was misschien nog iets complexer. Op een positieve manier. Sowieso, alles wat met Chloë te maken had, associeerde hij met iets positiefs. Chloë wás positief. Zijn zonnetje. Zijn engeltje.
"Shit," mompelde hij zachtjes. "Ik ben bang dat ik even naar beneden moet, om wat te eten, en dat ik daarna maar een korte douche ga nemen. Ga je met me mee?" Het was een onbewuste verwijzing naar zowel het eten als de douche, maar hij wist niet of ze het door had, en besefte zelf ook niet wat hij net precies had voorgesteld. Daarbij, ze kon het opvatten zoals ze zelf wou.
"En als je wilt, kan ik je daarna een rondleiding in het huis geven." Het leek hem een gemis. Alle tijd die met onnozele dingen werden verdaan terwijl hij haar kon zoenen, was tijd teveel. Aan de andere kant, haar aanwezigheid was al iets prettigs en iets waar hij gelukkig van werd, dus zo erg zat hij er niet mee. Het was dubbel.

Zijn stem deed haar opkijken ze knikte onzeker bij zijn eerste conclusie, ze wist niet of zijn ‘ik moet even op adem komen’ een aanwijzing was of hij juist wel wou, of een hint die er voor zorgen dat ze stopte. Ze keek naar zijn rode gezicht en merkte dat zijzelf ook bloosde, het was nou niet echt hét onderwerp waar je het elke dag over had. Daarom sloeg ze ook haar ogen neer, voor even. Want zijn heerlijke stem deed haar automatisch weer in zijn chocoladebruine ogen kijken, een minieme glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Ik ben niet van porselein hé’ sprak ze grinnikend terwijl ze haar lichaam weer naar die van Pasqual verplaatste. Die haar met pretlichtjes aankeek, die zelfde pretlichtjes die weer in de ogen van Chloë verschenen. Zijn zachte lippen waren gewenst, waarop ze ook passioneel antwoorde. Ze liet zich verwikkeld in een kus meetrekken naar het bed, waarna een wee gevoel zich in haar onderbuik verspreidde. Zijn zachte lippen die elk stukje huid leken te bedekken deden het lichte vlammetje in haar buik ontsteken tot een steekvlam. Ze grinnikte toen ze zijn maag hoorde rommelen, ‘is someone hungry?’ vroeg ze plagend terwijl ze in zijn buik porde. Haar maag voelde ook leeg nu ze erover praatte. Zijn blos deed haar glimlachen, ze glimlachte gerustellend. Zijzelf moest ook nog douchen, ze had onbewust het ga je met me mee, opgevat als een hint voor het eten én het douchen. Het idee om samen met Pasqual te douchen deed een diepe blos op haar wangen ontstaan, die duidelijk te zien was voor Pasqual, nu hopen dat hij niet vroeg wat er was. Ze pakte zijn hand om voor hem uit te lopen het meest waarschijnlijk e was dat ze op de 1e etage waren en dat er op de begaande grond een keuken was. Dus liep Chloë de trap af, haar vingers nog steeds verstrengeld met die van Pasqual. Ze keek vragend achterom toen ze beneden stonden.

Hij had de hele tijd naar haar gekeken, vol ongeloof zijn hoofd geschud. Zijn engel was geen droom, ze was niets anders dan werkelijkheid! Zijn hart bonsde in zijn borstkas, nam het ritme van het leven over, en hij kon het niet laten om te zingen.
"She is everything I need
That I never knew I wanted
She is everything I want
That I never knew I needed

She is everything I need
That I never knew I wanted
She is everything I want
That I never knew I needed"

"Everything I need," fluisterde hij nu met normale stem en een gekscherend hoofd. Hij meende het serieus, maar was ook aan het dollen. Geen enkel moment liet hij haar hand los en toen ze bijna in de keuken kwamen, besloot hij nog gekker te doen. Hij zwierde haar omhoog, trok haar in zijn armen en nu bungelde ze dus met haar benen boven de grond. Lekker puh! Hij zwierde haar in de rondte en zong het nog een keer.
"She is everything I need
That I never knew I wanted
She is everything I want
That I never knew I needed."
Hij beëindigde zijn zingen door zijn lippen op die van haar te drukken, een handeling dat hem inmiddels bekend was geworden en waar hij van genoot. Hij kon haar onmogelijk niet zoenen, het was gewoon.. onmogelijk. Maar gepruttel van zijn maag wees erop dat hij niet onsterfelijk was, helaas. Mokkend stopte hij, mopperde;
"Stomme maag," om vervolgens zijn lippen weer op de hare te planten. Als dat voedsel was geweest, zou hij nooit verzadigd kunnen raken. Ze was als een drug voor hem. Een positieve drug, waar hij nooit van zou willen afkicken. It was magic between them. En dat moest zij dus ook voelen, dat kon niet anders.
Hij zette haar neer, terwij lhij nog steeds weigerde haar los te laten. Maar hij besefte dat hij onmogelijk een boterham voor zichzelf kon smeren als hij haar vast bleef houden.
"Beloof je dat je niet in het niets oplost?" vroeg hij ernstig aan haar. Het was een beetje mal om te vragen en dat moest ze ook wel horen, maar toch zat er een kleine ondertoon in. Hij kon haar niet kwijt. Echt niet. Zij en hij; hoorden gewoon bij elkaar. Als vanzelfsprekend.
Hij bleef haar aankijken, tot hij een antwoord kreeg.
"Ik hou van je," fluisterde hij weer.

Ze glimlachte toen hij begon te zingen, en haar door het huis trok, zijn hand nog steeds in de hare. Ze slaakte een gilletje toen ze in de keuken kwamen, en pasqual besloot haar rond te zwieren. ‘Pasqual! Ik ben veel te zwaar’ sprak ze grinnikend. Ze zong zachtjes met hem mee toen hij weer begon te zingen, ze vertrouwde op zijn sterke armen dat ze niet zou vallen. Alsnog sloeg ze haar benen om zijn middel, om wat meer steun te hebben terwijl hij haar rondzwierde, zo licht was ze ook weer niet. Vond zijzelf dan, 54 kilo klonk gewoon zo zwaar. Ze glimlachte terwijl hij haar lippen op de hare drukte, haar handen gingen automatisch door zijn haren heen. Ze grinnikte om zijn opmerking over zijn maag, en porde hem er plagend in. ‘ ’t Zou verboden moeten worden’ sprak ze plagend. Ze keek hem tevreden aan en sloot haar ogen toen zijn lippen de hare weer raakte. Om verwikkeld te laten in een heftige maar liefdevolle zoen. Ze was verbonden met hem althans zo voelde het voor haar. Alsof ze niet zou kunnen leven zonder hem, zonder zijn gespierde lichaam en zijn trouwe bruine honden ogen. Die bruine poelen waren waardoor ze er keer op keer in verdronk. Ze merkte dat hij haar neer zetten en haalde lipbijtend haar lippen van die van hem. Ze glimlachte om zijn ernstige opmerking die te grappig klonk om niet te glimlachen. Liefdevol streelde ze zijn gezicht, ‘ik beloof plechtig dat ik niet zal oplossen of verdwijnen om twaalf uur s nachts, of dat honderd jaar in slaap val’ sprak ze net zo serieus als hem. Zijn woorden lieten haar ogen fonkelen, ‘I love you too honey’ fluisterde ze tegen zijn lippen. Waarna ze op haar tenen ging staan om hem een liefdevol kus te geven, haar handen lagen tegen zijn gespierde borstkas. Ze zal morgen wel hakken aan doen besloot ze behalve als Pasqual het niet wou natuurlijk, want het klein zijn werd haar aardig zat. Al was het fijn om een jongen te hebben die groter dan der was, alsnog. Ze verbrak de kus om hem in zijn buik te porren, ‘ga je maag verzadigen’ sprak ze nep-streng waarna ze hem een klapje op zijn bips gaf. Ze glimlacht onschuldig om naar de bank te rennen en neer te ploffen. Om naar Pasquals handelingen te kunnen kijken ging ze op haar knieën op de bank zitten. Ze legde haar hoofd op de bankleuning en opende haar mond om zachte tonen eruit te laten:

“Sweet love, sweet love
Trapped in your love
I’ve opened up, unsure I can trust
My heart and I were buried in dust
Free me, free us

You’re all I need, when I’m holding you tight
If you walk away, I will suffer tonight

I found a man I can trust
And boy, I believe in us
I am terrified to love for the first time
Can you see that I’m bound in chains
I finally found my way
I am bound to you
I am bound to you”

Ze had haar ogen gesloten, maar ze opende ze weer om Pasqual dromerig aan te kijken. Ze glimlachte naar hem om overeind te komen. Verleidelijk ondanks dat ze zijn joggingsbroek aan had stapte ze langzaam op hem af. Elk stapje in een precieze lijn, zoals modellen het deden. Dan was die cursus toch ergens goed voor geweest bedacht ze zich terwijl ze door bleef zingen;

“So much, so young
I’ve faced on my own
Walls I built up became my home
I’m strong and I’m sure, there’s a fire in us
Sweet love, so pure

I found a man I can trust
And boy, I believe in us
I am terrified to love for the first time
I catch my breath, with just one beating heart
And I brace myself, please don’t tear this apart”

Toen ze voor hem stond, - ze moest tegen hem op kijken- glimlachte ze om een lok haar om haar vingers te krullen en langzaam om hem heen te lopen. Hem ondeugend aan kijken, ze glimlachte onschuldig. Ze bevochte haar lippen met haar tong voordat ze verder zong. Ze ging op het aanrecht zitten tegenover hem terwijl ze hem naar zich toe trok om een seconde vederlicht haar lippen op de zijne te leggen. Ze waren er niet op gedrukt, lagen er eerder op om hem gek te maken. Na minder dan een seconde waren ze er al weer af. Ze was nu op gelijke hoogte als hem, iets wat haar mooi uitkwam. Haar stem zuiver maar rauw zong door:

“Can’t you see that I’m bound in chains
I finally found my way
I am bound to you
I am bound to

Suddenly the moment’s here
I embrace my fears
All that I have been carrying all these years
Do I risk it all
Come this far just to fall, fall”

Ze sloeg haar benen over elkaar en had haar ogen weer gesloten terwijl ze verder zong. Ze moest Pasqual onderhand helemaal gek gemaakt hebben, maar dat was juist het spel. Hem gek maken van verlangen, ze snapte zelf niet waarom ze opeens niet meer verlegen was. Maar eerder uitdagend, ze hoopte dat ze Pasqual niet teleurstelde in haar plotselinge overgang van doen. Ze had zo haar lieve en wildere kanten. Maar zo was ze nou eenmaal.

“Oh, I can trust
And boy, I believe in us
I am terrified to love for the first time
Can you see that I’m bound in chains
And finally found my way
I am bound to you

I am,
Ooh, I am
I’m bound to you…”

Ze opende haar ogen weer om recht in die van Pasqual te kijken en hem een zoete glimlach te gunnen ze drukte haar lippen op de zijne, dit keer niet vederlicht maar vol passie. Ze snoof zijn heerlijke geur op toen hij zijn hoofd iets draaide. Ze ging met haar tong over zijn onderlip, toestemming vragend of hun tongen een spel mochten spelen.

"Daar hou je wel van, hè?" zei hij lachend met zijn rug naar haar toe. "Om aan mijn kont te zitten?" Een glimlach verscheen rond zijn mond en bleef daar hangen. "Wil je ook wat, of heb je geen honger?" vroeg hij, terwijl hij een bord pakte, de broodzak op het aanrecht neerlegde en in de koelkast snuffelde voor iets te eten. Plots begon Chloë te zingen en hij draaide zich vragend om, met een bak boter in zijn ene en een mes in zijn andere hand. De eerste noten kwamen hem niet bekend voor, maar toen ze verder zong, herkende hij het. Bound by us, van Christina Aquilera. Hij vond het maar een droevig liedje, iets wat niet echt bij hun paste. Persoonlijk, als hij aan een liedje met haar dacht, dacht hij aan iets vrolijks, al had hij niet echt voorbeelden. Ze leek een beetje moeite te hebben met de noten, wat hem trouwens niet verbaasde. Het was nou niet bepaald het makkelijkste liedje en eigenlijk als Christina het zong, stond het hem ook niet bepaald aan. Zo mooi en sierlijk als liefde was, maakte Christina gelijk zo beladen.. doe toch normaal! Toen kwam ze op hem aflopen, op een modellenpasje, en hij vroeg zich af waar hij dat eerder gezien had. Oh ja, Kaya. Die moest ook zo nodig model spelen. Of althans, doen alsof ze een modeshow liep. Het stoorde hem over het algemeen niet, maar de laatste tijd ging ze hem behoorlijk de keel uithangen.
Chloë naderde hem, keek hem aan met een bepaalde glans in haar ogen. Ze likte haar lippen af, zong verder en klom op het aanrecht. Hij liep naar haar toe, nog steeds zwijgend, zich af te vragen waarom. Ze drukte haar lippen kort op die van hem, maar het was een vreemde kus, alsof het geen kus was, maar meer.. hem ophitsen. Een korte gedachte schoot door hem heen. Wat als ze het alleen om de seks deed? maar eigenlijk vrijwel direct verwierp hij die gedachte. Zo was Chloë niet, toch? Hij bleef haar aankijken, terwijl een frons op zijn voorhoofd verscheen. Was ze nog niet helemaal bij? Zat er nog spul in haar bloed? Ze glimlachte liefjes naar hem en hij kon het niet over zijn hart krijgen om een opmerking te maken dat hij dit vreemd vond. Ze kuste hem, vol passie, maar hij was wat terughoudend. Waarom nu? Hij hield van haar, maar.. begreep ze dan niet dat hij nog niet wou? Het moest speciaal zijn. Alles met haar moest speciaal zijn. En niet zo ineens van patsboem. Zo werkte de liefde niet... Althans, niet bij hem.
Ineens voelde hij haar tong over zijn onderlip gaan en hij verstijfde. "Chloë," mompelde hij en hij nam iets afstand van haar. Dit vond hij eng, beangstigend zelfs. Zo kende hij Chloë niet. Met een rood hoofd keek hij haar aan, maar zijn blik schoot haast direct weer naar de vloer.
"Ik moet wat eten, weet je nog?" stamelde hij terwijl hij naar zijn brood toe liep. Een traan rolde langs zijn wang toen hij het mes in de boter deed en op het brood smeerde. Dit was zo oneerlijk... Hij dacht dat Chloë anders was, dat ze niet op foggel uit was, dat ze van hem hield en... Het was niet zijn bedoeling geweest om zich in zo'n korte tijd zo kwetsbaar op te stellen en om heel eerlijk te zijn, het maakte hem angstiger dan hij wou toegeven. Hij had haar zijn hart gegeven, maar... Hij vond het nog te vroeg om zijn maagdelijkheid aan haar te verliezen. Hij hield van haar, maar kon het niet even wachten? Konden ze elkaar niet leren kennen? Ze.. vroeg zo veel van hem, in korte tijd.
Hij wist het even allemaal niet meer. Waar was ze op uit? Ja, ze zei dat ze van hem hield en hij vond het heel leuk dat zij het net zo leuk vond om hem te zoenen, maar... Het was gewoon.. Het ging hem te snel. Hij was nog maagd, niet dat hij zich daarvoor schaamde, maar hij had geen idee. En hij wist niet zeker of hij het nu al wou. Zwijgend smeerde hij zijn boterham, kwakte op de boter een paar plakken ham, nog een snee brood en klaar. De boter terug in de koelkast, broodzak terug in de la, mes in de gootsteen. Hij kauwde wat op zijn voedsel, maar echt honger had hij niet meer. Eenmaal uitgegeten zette hij ook zijn bord in de gootsteen en keek Chloë toen weer aan.
"Eh.." stamelde hij ongemakkelijk. "Ik ga douchen.. moet jij ook?" Hij insueerde niets, althans, niet helemaal bewust. Maar hij had een muur opgetrokken, een muur omdat hij bang was voor het onbekende, en het was lastig om die muur weer naar beneden te laten zakken. Hopelijk was het geen onmogelijke opgave. Ineens waren daar die tranen weer. Tranen die hij raar vond, ongepast, en ruw veegde hij ze dan ook weg.
"Oh, ik ben ook zo'n uilskuiken, hè!" riep hij gefrustreerd, terwijl hij zijn hand tot een vuist balde. "Het spijt me Chloë, het spijt me echt. Ik ben gewoon een grote sukkel." Weer die tranen. Die nu over zijn wangen rolden alsof het ze een lieve lust was. Hij schaamde zich gewoon zo... dat hij zo bang was en het zo vreemd vond dat Chloë zegmaar hem aan het.. ophitsen was en dat hij de controle verloor. Dat hij niet nuchter kon blijven onder haar aanrakingen, dat hij zich niet meer kon beheersen. Het maakte hem banger dan wat dan ook. Angst die hem verlamde tot in zijn tenen. Maar vooral de angst dat dit enkel om de foggel was. Hij was niet een van de jongens die dat niet uitmaakte. Hij hield van Chloë, hield van elke aanraking. Maar niet van de Chloë die nu voor hem stond, die hem zo onbekend was. De Chloë die zielig in het bed had gelegen, de Chloë die hem plagerig vol passie had teruggezoend, dat was de Chloë die hij trachtte te kennen. Oké, zij had hem toen ook verleid, maar dat was in het spel. Dit was anders. Dit was nadat hij had aangegeven dat hij niet te ver bij haar wou gaan, omdat ze hem teveel waard was.
En, misschien, heel stiekem, omdat hij in het diepste van zijn hart bang was. Bang omdat hij niet wist wat hij moest doen, en bang om zijn liefde pijn te doen.
Hij liep naar haar toe en in zijn ogen was niets dan verwarring te zien. Maar de verwarring nam plaats voor vastberadenheid. Hij zou er wel achter komen. Was het inderdaad omdat Chloë enkel seks wou, dan zou hij dat wel merken. Zijn armen om haar middel, dat hoorde zo. ZIjn lippen op de hare, die zoutig smaakte, hoorde ook. En zijn handen, die over haar hele lichaam gleden, nou.. Daar was hij nog niet zeker van. Maar het voelde goed. Het voelde juist.
"Ga je mee?" fluisterde hij. "Ga je mee met mij?" Hij wou vragen of ze mee ging onder de douche, maar dat klonk zo fout. Hij beantwoordde de zoen die hij net zo abrupt had onderbroken met een hevigheid waar jäwhol vanaf straalde. Het kleine meisje was toevallig wel zijn kleine meisje en daar moest iedereen vanaf blijven! Overal was Chloë. In zijn hart, zijn longen, zijn nieren, zelfs zijn maag. Zijn hersenen kon hij niet meer beschouwen als van zichzelf, die had Chloë al overgenomen.
"Chloë," fluisterde hij. "Ik hou van je."

Ze had het eerder moeten zien, dat hij niet had gereageerd zoals ze had verwacfht. Maar juist averechts, maar het was te laat want ze had haar lippen al vol passie op de zijne gedrukt. De afkeuring van Pasqual kwam als een klap in haar gezicht, schaamrood stond op haar wangen en ze keek schamend de andere kant op. Ze had de tekens eerder moeten opmerken maar ze had ze niet gezien, of had ze niet willen zien. Liefde maakt blind, die uitspraak klopte hier aardig. Ze staarde naar het raam, opeens voelde ze zich misselijk. Ze wou weg, ze wou naar huis toe. In bed kruipen en hopen dat het hele gebeuren een droom was geweest, dat Pasqual haar niet had afgewezen en hij geen verkeerde indruk van haar had gekregen. De smoes dat hij moest eten, was een hele slappen geweest. Het recht in haar gezicht zeggen dat ze te ver ging leek haar nog minder pijnlijk dan een jongen die er om heen draaide. Ze prutste aan de touwtjes van de joggingsbroek, - niet haar maar Pasquals joggingsbroek merkte ze pijnlijk op. Haar handen trilde, ze plantte ze op het aanrecht om het te verbergen. Haar honger was verdwenen net zoals haar zelfverzekerdheid. De verlegen, blozende Chloë was weer terug, zoals Pasqual leek te willen bedacht ze zich bitter. Terug in haar schulp gekropen, hij dacht waarschijnlijk dat het hoorde, het deerde haar ook niet zoveel meer. Ze voelde zich als een lappen pop, alle energie leek uit haar gevloeid te zijn. Ze steunde dan ook zwaar op het aanrecht. Ze knikte loom na zijn woorden ze staarde naar de lades tegenover haar. Toen ze Pasqual gefrustreerd hoorde roepen keek ze geschrokken op. Ze wist niet wat hij had gezegd, de woorden had ze langs zich heen laten gaan. Maar de tranen zeiden genoeg, net zoals de woorden die hij erna sprak. ‘Het is niet jouw schuld’ fluisterde ze zacht. ‘Ik…Ik had moeten weten dat je het niet wou’ mompelde ze er zacht achteraan. Ze keek hem kort aan in de ogen die alleen maar verwarring spraken en liet toen haar blik weer op de lades rusten. Ze keek wezenloos op toen ze zijn voetstappen haar kant op hoorde komen, ze keek hem even beschamend aan om vervolgens haar blik af te wenden . Ze schrok dan ook lichtelijk toen hij een arm om der heen sloeg en zijn lippen vol passie die ze daarnet nog gemist had, op de hare drukte. Allen nu durfde ze niks terug te doen, ze wees hem niet af, maar was nu onzekerder dan eerst. Ze knikte, nu met iets meer puf dan daarnet, als antwoord van zijn vraag. Ze keek hem onzeker aan maar liet een glimlach doorkomen bij zijn woorden, ‘ik ook van jouw’ fluisterde ze terug. Ze meende het oprecht, met heel haar hart. Maar hoe ze het moest uiten, daar was ze nog niet zo zeker van. Ze kwam van het aanrecht af, nam nu niet het indicatief v maar liet Pasqual voor gaan.

- wees niet bang iets voor der in te vullen als het moet -

Hij merkte het. En hij begreep het niet. Wat was dit voor een onzin? Hij bedoelde maar.. als hij haar afwees, kreeg hij een sombere, kille Chloë, die nauwelijks contact met hem maakte. Ja, oké, hij had ook zo gereageerd, maar meer omdat hij zich geen houding wist. Hij wou haar wegduwen, zeggen dat het niet meer hoefde. Ze was dus toch uit op seks. Jemig.
"Laat maar," fluisterde hij gebroken. "Laat maar zitten." Hij liet haar los en draaide wat met zijn vingers. Om en om, om en om. Het was afschuwelijk. Hoe was het in hemelsnaam mogelijk? Hij had zoveel vertrouwen in Chloë gehad, en nu bleek ze toch.. enkel seks te willen. En nu hij niet wou, werd ze.. zo. Was dat écht nodig? Een rode waas kwam voor zijn ogen en een redelijk onbekend gevoel kwam op zijn borst. Een drukkend gevoel, pijn, gekwetstheid. Hij was Chloë onbewust zo erg gaan vertrouwen. Hij wou dat ze naar huis ging, uit zijn leven verdween. Als ze alleen maar seks wou.. Kon ze beter met iemand anders gaan rondsletten. Zijn blik stond intens verdrietig, maar hij kon het Chloë niet vertellen.
"Misschien kan je wat kleren van Kaya aan.." opperde hij. "En kan ik je naar huis brengen." Hij hield er gewoon niet van om bedonderd te worden, en al helemaal niet door Chloë. Chloë was zijn alles, maar als ze enkel seks wou en voor de rest emotieloos met hem om ging. Toen ging er een knop om en de beheerstheid die hij al die tijd had kunnen hendelen, verloor hij. Alle remmen gingen los, en hij kon het niet meer tegenhouden.
"Godverdomme, Chloë," schold hij, terwijl hij zijn handen tot vuisten balden. "Ik hou verdomme van je. Ik hou van je, met heel mijn hart. En jezus, wat is dat stom van me! Je wilt alleen maar seks! En ik wijs je af, met een reden, het hoeft niet zo snel te gaan! Neem de tijd! Maar nee! En nu ik je afwijs, gewoon om het uit te stellen, zodat we langer de tijd hebben, ga je zo doen. Zo.. afstandelijk. Fuck hoor. Als je enkel seks wilt, zit je zó aan het verkeerde adres. Verdwijn gewoon, Chloë. Dit wil ik niet. Echt niet." Zijn ogen fonkelden gevaarlijk, zijn lijf trilden en over zijn wangen liepen de tranen. Seks, dat was tegenwoordig alles waar het over ging. En hij was het zat! Hij was het spuugzat.
"Daar is de deur," grauwde hij, terwijl de tranen langs zijn wangen bleven lopen. God, wat hield hij van haar, maar kon ze dan niet begrijpen dat het speciaal moest zijn? Niet een one-night-stand?

Zijn woorden, gebroken. Deden haar fronsend opkijken, wat had ze verkeerd gedaan? Ze begreep er helemaal niks meer van, nu deed ze rustig en gedimd. Of eerder verlegen en onzeker was het weer niet goed. Haar onderlip begon te trillen, ze wou niet dat Pasqual zag dat ze huilde dus wende ze haar blik af. Zijn blik sneed door haar ziel, gekwetst, verdrietig maar het ergste. Hij leek van haar te walgen, ze begreep het niet. Ze begreep het gewoon niet! Oké eerst was ze te ver gegaan, dat zag ze zelf ook wel in. Daardoor was ze weer in haar schulp gekropen en had ze beschamend gereageerd. En nu? Nu was hij boos op haar? Ze schudde haar hoofd, ‘Pasqual? Ik snap je niet waarom-?’ verder kwam ze niet omdat Pasqual haar onderbrak door luid te vloeken. Haar onderlip die eerst getrild had, trilde nu weer gevolgd met tranen die over haar wangen liepen. Haar ogen waren groot van angst, was dit de Pasqual de rustige zachtaardige Pasqual. Die zo voorzichtig met haar deed, ze kon het niet tegen houden om in te krimpen toen ze zijn ogen zag fonkelen. Gevaarlijk fonkelend niet speels of lief maar gewoon weg gevaarlijk. Haar hele lichaam trilde als een rietje van angst, niet eens van woede of agressie zoals het lichaam van Pasqual leek te trillen. Zijn gegrauw deed haar nog meer inkrimpen. ‘Pasqual’ piepte ze bang voor zijn reactie, ‘laat het me uit leggen’ fluisterde ze schor. De tranen liepen nog steeds over haar wangen, ze merkte dat ze onbewust een paar stappen naar achteren had gezet. Van angst, angst voor de gene die haar eerst tegen het kwade had beschermt. Ze haalde beverig adem, maar zei toch wat ze wou zeggen. Het moest eruit voordat hij haar naar buiten zou sleuren of haar een klap zou verkopen. ‘Ik deed het niet voor seks of wat dan ook. Ik hou van je met heel mijn hart, maar toen je me afwees…Het leek alsof je…Alsof je me niet goed genoeg vond’ piepte ze bang voor zijn reactie. ‘Ik schaamde me en daardoor werd ik onzeker en kroop ik terug in mijn schulp. Ik wou niet afstandelijk doen, echt niet’ de tranen stroomde inmiddels weer over haar wangen. Ze merkte dat ze hem nog steeds met ogen vol angst aankeek, ze had geen idee hoe hij zou reageren. Niet in de toestand waar hij nu in behoorde.

Pasqual haalde diep en trillerig adem. Hij werd er gek van. Gek van Chloë, gek van zichzelf. Hij probeerde zichzelf te kalmeren, want hij wist niet meer wat hij moest doen. Als Chloë ging huilen en die manouvre ging toepassen, kon hij niets meer. Hij wist niet meer wat waarheid was, wat leugen was. En.. om heel eerlijk te zijn, hij werd er gek van dat hij nu het gevoel kreeg dat het zijn taak was om haar te kalmeren.
Zwijgend liep hij naar de bank toe en ging daar op zitten. Hij trok zijn knieën naar zich toe, sloeg zijn armen eromheen en leunde met zijn hoofd zwaar op zijn knieën. Hij begon niet meer te huilen, de tranen hadden geen plaats meer, mochten geen plaats meer hebben. Verwarring was gewoon alles. Niets begreep hij meer, niets was meer vanzelfsprekend. Daarbij, de tranen van Chloë brachten hem altijd van zijn stuk, en meestal wist hij wel hoe hij ze weg moest kussen, maar nu... Nu stak het hem. Nu begreep hij zichzelf niet. Nu wou hij haar tranen ook weer wegkussen, maar hij wist niet of hij zich dan gewonnen gaf en ze dan alsnog haar seks zou krijgen, of dat ze het gewoon meende. Hij wist het echt niet.
Diep zuchtte hij, trok wat draadjes uit zijn sok en keek toen weer naar Chloë, die nog wat bedremmeld daar stond.
"Kom hier," fluisterde hij. Hij hield niet van tranen, hij hield niet van verwarring. Maar hij wou Chloë uitleggen waarom hij bang was, bang voor iemand die hem bedonderde. Hij wist niet of hij haar ging troosten, maar ze.. moest gewoon weten waarom. Misschien zou ze dan begrijpen waarom hij zo deed.
Hij strekte zijn armen naar het meisje uit en trok haar toen tegen zich aan. Hij maakte het haar gemakkelijk, zodat ze lekker op zijn schoot kon zitten. Want hij hield immers nog wel van haar. Met een hand deed hij een lok haar achter haar oor, met zijn andere hand hield hij haar hoofd vast. Zachtjes kuste hij haar tranen weg, duwde haar hele gezicht onder de kusjes en hoopte dat hij ervoor zorgde dat ze weer een glimlach op haar gezicht kreeg.
"Lieve Chloë, ik wil niet boos worden, of je bang maken, of wat dan ook. Maar het is de laatste tijd zo vaak voorgevallen. Meiden die graag met me om gaan, mijn vertrouwen half winnen en me dan in bed willen hebben. Ik heb altijd geweigerd. Ik ben niet bang voor meiden, maar ik wil de perfecte hebben, voor mijn eerste keer. Ja, jij bent de perfecte, ik voel me goed bij jou, ik hou van jou. Maar... je drong aan, zo snel al, terwijl we elkaar relatief kort kennen. Daardoor werd ik bang, bang dat jij net als de anderen was." Hij sprak zijn twijfel maar niet uit. Hij zei maar niet dat hij nog steeds bang was. Dat ze hem bedroog. "Ik.. ben nog nooit eerder echt verliefd geweest ná Roxan. Maar Roxan heeft me pijn gedaan. Niet om te zeuren of om zielig te lijken, maar ze liet me zomaar stikken. Misschien vertrouw ik mensen niet snel.. misschien is het allemaal mijn probleem, maar het zorgt ervoor dat er dingen mis gaan." Toen hield hij zijn mond dicht en keek Chloë aan. Zij moest nu het woord nemen. Hem ervan overtuigen dat ze niet enkel op seks uit was, maar ook daadwerkelijk van hem hield. Als ze dat niet zou doen, tja. Dat zag hij dan wel.

Ze keek toe hoe Pasqual op de bank neer plofte om zijn knieën op te trekken. De tranen waren inmiddels al gestopt, ze haalde nu alleen nog trillerig adem. Iets wat ze rustig kreeg door diep in en uit te ademen. Ze keek wat onwennig naar haar sokken. En wreef met de ene voet over de ander. Wat bedremmeld stond ze daar, ze wist niet wat ze moest doen. Pasqual was daarnet zwijgend naar de bank toe gelopen. En ze wist nu niet of ze moest blijven, hem moest troosten. Of moest gaan, om haar eigen hart te breken. Ze keek toen ook door haar wimpers door toen ze Pasqual hoorde praten, al was het eerder fluisteren te noemen. Ze liep wat onzeker naar hem toe, om in zijn armen te kruipen toen hij ze naar haar uit strekte. Ze maakte het met zijn hulp gemakkelijk op zijn schoot. Ze glimlachte lichtjes toen ze zijn warme vingers, een lok haar achter haar voelde strijken. Ze keek hem aan toen hij haar hoofd vast hield tussen zijn warme handen. De handen die ze in korte tijd was gaan vertrouwen, waarvan de handelingen vertrouwd waren. Ze glimlachte toen hij de tranen dien nog op haar gezicht lagen weg kuste, en sloot haar ogen. Het kietelde, zijn zachte lippen op haar ruw geworden huid. Ze opende haar ogen weer om recht in die van Pasqual te kijken, toen hij begon te praten. Ze luisterde, naar zijn uitleg, begon zich naarmate zijn hij verder ging. Zich schuldig te voelen tegenover hem. Ze streelde voorzichtig zijn gezicht, ‘sorry voor daarnet. Ik heb me als een hoer gedragen, ik wist niet wat me bezielde. Het was een opwelling, het spijt me echt dat ik je vertrouwen heb geschonden. Ik…Ik weet echt niet wat me bezielde.’ Sprak ze oprecht. Nee ze had geen idee waarom ze dat daarnet had gedaan, een hoer leek ze voor een paar minuten. Ze walgde van zichzelf, maar keek Pasqual ondanks haar schaamte toch recht in zijn ogen. Ze luisterde naar hem, Roxan was een bitch, een heks, een onmenselijk ding om Pasqual zoveel pijn te doen. En al helemaal omdat ze het lef ervoor had, al was het niet lef nee eerder een zwakte. ‘Ik zal je nooit laten zitten Pasqual, want dat is laf. Ik ben misschien wel veel maar niet laf. Ik wil plezier met je maken pasqual, lachen, samen met je wonen. Ik wil elk uur van de dag bij je zijn, het maakt me niet uit wát ik doe. Als ik het maar met jouw doe, Pasqual dat meen ik.’ Ze keek hem recht aan terwijl ze de woorden uitsprak, ze loog geen woord. Ze wou echt alles met hem meemaken, ‘maar ik wil niet alleen leuke dingen met je beleven. Ik wil er voor je zijn als je het moeilijk hebt, de schouder zijn waar je op uit kan huilen. Het luisterend oor zijn waar je alles aan kan vertellen.’ Ze pakte zijn gezicht vast, voorzichtig. ‘Maar het meest van alles, ik wil bij je zijn. Je aanwezigheid is genoeg om een glimlach op mijn gezicht te laten verschijnen. Die de rest van de dag er niet meer af gaat.’ Ze slikte even voordat ze verder ging. ‘Ik hou van je Pasqual, zielsveel en ik kan niet meer zonder je. Echt niet’ sprak ze uit. Ze liet een glimlach op haar serieuze gelaat verschijnen en liet zijn gezicht los om hem een knuffel te geven. ‘Ik hou van je Pasqual, echt’ mompelde ze tegen zijn schouder.

Zwijgend luisterde hij naar haar. Zijn eerst ietwat sceptische blik verdween al snel toen ze klaar was. Of toen ze bijna klaar was. Toen verscheen er een brede glimlach op zijn lippen. Chloë knuffelde hem, verstopte haar mooie gezichtje in zijn t-shirt, maar hij bleef glimlachen, ookal zag ze het niet. De zin dat ze vooral bij hem wou zijn, raakte hem. Ze begreep het. Dat kon niet anders. Ze begreep het en was niet uit op seks! Hij kon niet anders dan haar hoofd weer tussen zijn handen nemen en zijn lippen op de hare te drukken.
"Sorry, lieveling, dat ik ooit aan je getwijfeld heb," fluisterde hij liefdevol, terwijl hij kusjes op haar lippen bleef drukken. "Dat zal niet meer gebeuren, ik zal je vertrouwen. Voor altijd." Zijn ogen waren warm, straalde liefde uit. Zijn handen streken liefdevol over haar wangen, en met zijn blik hield hij haar blik gevangen. Een blik waar hij voor eeuwig in zou willen vertoeven. Zijn ogen smolten, zijn hart bonsde weer wild in zijn ribbenkast en het was oké. Ontspannen bleef hij een tijdje met haar op schoot zitten en ademde in het tempo van hoe zij ademde. Zo was hoe de aarde moest draaien. Hij en Chloë, samen. Voor altijd, het liefst.

- Nieuw topic dat ze in 't appartement zijn en een paar maanden later? [á] -