We need a chat.. About Fenna... AND ELENA! - Edward -

Het was een heerlijk zonnetje en als ze niet zo laaiend was geweest, had ze misschien wel goed uitgekeken op de weg hier naartoe. Ze had met Edward afgesproken in het café, ze moest gewoon zeggen wat haar op het hart zat. Ze had het al veel te lang verzwegen. Ze was misschien dan niet lief bezig met wat ze van plan was, maar het moest gezegd worden. De waarheid was niet altijd even fijn.
Shannons wilde zwarte haren waren vandaag in een simpel staartje gebonden. Ze liep rond in een kort spijkerbroekje en een rood geruit blouseje wat nonchalant dichtgeknoopt zat. Haar blik stond op furieus. Lief, nu? Absoluut niet. Ze stond op knappen. En dan ook de eerste de beste die per ongeluk in haar ruimte kwam en háár aanraakte, kreeg de volle lading.
"Kijk uit je doppen!" gilde ze woest tegen een man die haar bijna van haar fiets reed. "Stomme eikel die je bent!" riep ze hem na. De man draaide zijn hoofd naar haar toe en stak zijn middelvinger op.
"Doe maar zo, hufter!" brieste Shannon. Toen kwamen de tranen. Kwaadheid sloeg bij haar heel snel om in tranen. Woede was een emotie die ze zeker nog niet de baas was en ook liever niet de baas wou worden. Ze begreep de emotie niet. Ze wou de emotie niet. Maar hij kwam wel voor in haar lijf, hoewel hij totaal niet bij haar leek te passen.
Eindelijk aangekomen bij het café leefde ze gelukkig nog. Ze was op de weg ernaartoe maar twee keer bijna aangereden. Een keer door die man dus op de fiets, en een andere keer door een auto. Ze had er nog net met een hoop geslinger omheen weten te komen. Nu gooide ze haar fiets neer in de fietsenstalling en deed haar fiets op slot. Ze liet zichzelf neerzakken in de rieten stoelen die op het terras stonden en wimpelde een ober af die al op haar afgesneld kwam om een bestelling op te nemen.
"Er komt zo nog iemand aan. Als hij er is, mag je een bestelling op komen nemen." De ober was zwijgend weer vertrokken. Shannon wurmde haar mobieltje, die hopeloos ouderwets was, maar wel duidelijk, uit haar broekzak en klikte Edwards naam aan. Opties: bericht verzenden.
Yôwh Edd,
kom je nog? Ik zit te wachten. Obers flippen. Ik ook. Schiet op.
Tot zo.
Shans
Ze klikte op verzenden, vergrendelde haar mobieltje weer door het sterretje ingedrukt te houden en stopte 'm weer terug in haar zak. Nu ze hier was, had ze alle tijd om te overdenken wat ze wou zeggen. En dat was heel wat...
Allereerst, toen ze net waren aangekomen in HH had Ed een relatie gehad met Elena, een meisje waar hij al verliefd op was van vroeger. Shannon had het ook met Elena kunnen vinden en met zijn drieën waren ze dan ook vaak te vinden geweest. Shannon vond het lastig om er aan te wennen dat Elena nu zijn vriendinnetje was, maar had het geaccepteerd. Maar Elena verdween spoorloos. En nu ineens, dook Fenna op. Wie de fuck was Fenna? Er werd beweerd dat zij elkaar ook al van kinds af aan kende Maar je kan toch niet iederéén van kinds af aan kennen? en waarom kende Shannon haar dan niet? Elke keer als ze daaraan dacht, brak het koude zweet haar uit. Daarbij, was het eerlijk tegenover Elena? Wist Edward wat er met haar gebeurd was? Misschien had ze wel een ongeluk gehad, familieproblemen. En om dan ineens met iemand anders verder te gaan? Het stuitte Shannon tegen het borst. En dat moest ze tegen Edward zeggen, anders zou ze knappen. Heel erg. Daarbij... hij leek 't niet oké te vinden dat ze iets had met Cassie. Dan mocht zij het niet oké vinden met Fenna. En als het zo serieus was met Fenna, wou Shannon haar ook wel eens zien. Leren kennen. Als Shannon durfde dan.
Shannon keek op, uit haar gedachten verstoord, door een schaduw die over haar heen gleed.
"Edward," zei ze monter, terwijl ze naar een van de rieten stoelen gebaarde. "Ga zitten."

- Edward -

De zon scheen fel op zijn ietswat lichte huid. Hij was nog niet veel in de zon geweest, dus vandaar dat hij niet echt een bruine kleur had, alhoewel hij dat niet persé wilde ofzo.. Met Shannon had hij afgesproken in het café, het was haar idee geweest. Waarschijnlijk zou ze wel iets aan hem willen vragen, of vertellen, of zeggen wat haar dwars zat. Natuurlijk wist Shannon dat het al een lange tijd uit was met Elena -alhoewel de meeste tijd dat hij dat vond, het niet officieël was- en dat hij nu Fenna had. Allebei had hij ze van vroeger gekend, ookal kende hij Elena toch wel langer. Fenna kende hij pas rond z'n.. 12de? Hij wist het niet precies, het kon ook zijn dat hij toch 13 was, maar het was in ieder geval van vroeger. Shannon had Fenna nooit echt gezien, ookal zou hij dat best wel eens willen. Edward wíst dat Shannon altijd goede vriendinnen was geweest met Elena, ook toen hij iets met haar had, maar nu ze weg was, merkte hij dat ze haar toch wel iets van.. mistte. Hij wist immers hoe zijn zusje was; die durfde niet meteen een gesprek met mensen aan te gaan als ze die niet kon. Of hoe moest hij het beter zeggen.. Ze wilde wel, maar durfde het niet. En bij Elena was dat dan natuurlijk anders geweest, zij kende Shannon ook al van vroeger. Fenna niet. Die twee hadden elkaar nog nooit gezien, voor zo ver hij wist. Fen wist natuurlijk ook wat voor een goede band hun twee hadden, maar Shannon had ze nog nooit gezien. Ookal leken de twee wel lichtelijk op elkaar. Nouja, andere versie's dan wel, maar hun haarkleur was vrijwel bijna hetzelfde. Edward wist wat Shannon dacht, wist wat ze voelde, en nog wel meer dingen. Weinig broers en zussen hadden dat met elkaar, maar hun hadden het. En tot zijn grootste spijt, leek het ofdat het steeds minder werd.. Shannon had Cassie, Edward had Fenna. Het leek, of de twee steeds minder tijd met elkaar doorbrachten dan gebruikelijk. Kwam het door Cassie en Fenna? Het antwoord wist hij niet. Maar wat Edward wél wilde, was dat die band niet voorbij zou gaan.. Nooit. Daar hadden ze al teveel voor doorstaan.
Zijn mobiel trilde, een berichtje;
Yôwh Edd,
kom je nog? Ik zit te wachten. Obers flippen. Ik ook. Schiet op.
Tot zo.
Shans
Edward las het, begon terug te typen;
Shann,
Ik ben er bijna, zie je zo.
xoxo
Waarna Edward nog even door liep, de hoek om liep en vervolgens zijn ijsblauwe ogen de stoelen en tafels af zochten, op zoek naar Shannon. Het duurde maar een paar seconden, of Edward had haar gevonden en naar haar toe gelopen, voor haar gaan staan en zag hoe ze uit haar gedachten kwam toen zijn schaduw over haar heen viel. Na haar woorden nam hij plaats naast de rieten stoel naast Shannon, keek hij haar daarna aan. 'Uhm, wil je wat drinken?' Vroeg hij toen, om vervolgens te zien dat de ober hun kant op kwam en hij zei wat Edward wilde hebben.
Nadat ze beiden hun drinken hadden gekregen, besloot Edward toch maar door het ijs te breken om meteen de vraag te stellen waarom ze hier naartoe wilde, met hem. 'Was er iets waarmee je het met me over wilde hebben?' Edward' stem had rustig geklonken, zoals altijd bij zijn zusje. Zijn nieuwsgierigheid werd steeds groter, of zijn voorgevoelens klopte.

Shannon nam een diepe teug adem. Maar ze was té opgewonden om een beleefd woord uit te brengen. Dus nam ze maar een slokje van de ijsthee die ze besteld had. Weer stond ze op het punt om wat te zeggen, maar eigenlijk direct klapte ze weer dicht. Klagelijk jammerde ze; "Het lukt me ook nooit hè, om eens normaal te zijn?" Het was niet echt als klacht bedoelt, maar meer een grapje tussen broer en zus. Vroeger was Shannon ook al een 'buitenbeentje' geweest en als ze dan mensen had afgestoten door onhandig en lomp te doen, werd haar standaardzin dan ook; "Het lukt me ook nooit hè, om eens normaal te zijn?" Op sommige momenten zaten er meerdere betekenissen achter de woorden, maar op sommige momenten ook niet. Nu was het meer om op te merken dat ze niet wist hoe ze moest zeggen wat ze wou zeggen.
"Fenna," begon ze toen eindelijk. "Elena. Jij. Ik." Dat was eigenlijk alles wat ze hem hoefde te vertellen. Maar ze voelde zich schuldig, wist dat ze hem eigenlijk meer moest geven dan deze luttele informatie.
"Oh, en Cassie," kwam er als een fluistering uit. "Ik mis ons. We... zijn bijna niet meer bij elkaar, hebben het te druk met onze eigen dingen. Dat is zeker oké, maar het voelt niet oké. Ik heb je nodig, Edward. Wie ben ik? Wie zijn wij? Zijn wij nog wel ons? Snap je wat ik bedoel?" Ze hief haar ogen naar hem op en een traan druppelde langs haar wang.
"Ik snap het niet. Eerst was je met Elena, weet je wel. En Elena was mijn vriendin. Ik vond het al zo vreemd in eerst instantie en het wennen was wel moeilijk. Misschien dat ik haar dan al kon, maar ik zag haar nooit als jouw vriendin. Vervolgens verdween ze, hoe welkom ik ook bij haar was. Niemand heeft wat over haar gehoord, maar ik geloofde en zag aan je dat je van haar houd. Ik kon het gewoon.. niet verwerken. Elena weg. En nu.. nu komen mensen aanzetten met roddels over Fleur en jou, ik heb geen idee wie Fleur is! En en... Fenna. Nu heb je iets met haar, terwijl het nooit echt.. over is gegaan tussen jou en Elena. Is dat eerlijk, Edward? De eerlijke trouw die ik dacht die je had beloofd aan Elena, geef je nu net zo makkelijk aan Fenna terwijl.. Elena het misschien wel moeilijk heeft ofzo. En dan kies je maar voor iemand die ik niet ken, echt niet ken... Begrijp je dat ik dat moeilijk vind? Begrijp je het? Ik kan er gewoon niet bij met mijn hoofd dat je nu een nieuwe hebt.. Alsof meiden niets waard zijn." Tranen rolden langs haar wangen.
"Sorry Edward, maar zo voelt dat voor mij. Alsof de meiden niets meer waard zijn. Jij ze maar afgaat en afgaat. Ben je zo ongelukkig als single jongen? Moet er persé een vriendin zijn? Hebben we het niet goed genoeg samen?" Onbegrip was op Shannons gezicht te lezen, maar ook verontschuldiging. Het was er wat ruw uitgerold en was niet haar bedoeling geweest, maar het voelde zo vreemd, het klopte zo niet. Dat hij van meisje naar meisje ging, leek het wel. Was Shannon niet goed genoeg meer?

Even nam hij een slok van zijn cola, zag hoe Shannon een slok van haar ijsthee nam en ze daarna begon te spreken. Na haar woorden kwam er een scheve glimlach rond zijn lippen te staan. Met die woorden wist hij altijd precies wat ze bedoelde, alhoewel Shannon het dit keer wel zou bedoelden als dat ze niet aan haar woorden kon komen. Ofja, het kón niet anders eigenlijk. Al wist Edward er even niets op te zeggen, maar kreeg hij wel steeds meer nieuwsgierigheid. Waarschijnlijk wist hij toch wel wat ze zou zeggen, maar toch, hij wilde weten hoe Shannon erover dacht. Haar mening telde voor hem ook ontzettend mee, als Shannon er niet mee eens was, wat moest hij er dan van vinden? Zou hij dat wel kúnnen, dat Shannon er anders over dacht, wat zou hij dan moeten doen? Opgeven of doorgaan was dan voor hem een moeilijke keuze..
Terwijl hij luisterde, wist hij na haar eerste woord -of beter gezegd naam- al meteen waar het over ging, waar hij al dacht dat het over zou gaan voordat hij hier was. Niet dat hij het erg vond, hij wilde graag haar mening erover en weten wat ze erover dacht. Toen ze haar woorden vervolgde, keek Edward haar ondertussen aan. Echter toen ze zei dat ze 'hun' tweeën mistte, knikte hij meteen. 'Ik weet wat je bedoelt, ik begrijp het. Ik mis het ook Shannon.. Na alles wat we hebben doorstaan, dat we alleen elkaar hadden, lijkt het ofdat het nu ineens weg is? Dat we elkaar veel minder zien, en spreken en zo. Misschien is het omdat we natuurlijk ouder worden, maar ik mis het ook.' Edward zag hoe Shannon een traan over haar wang liet rollen, waarvan hij van binnen toch wel brak. Straks.. Zou hij die emotie ook nog sterker gaan voelen, zou het ook tot dat leiden. Het deed hem zeker pijn om haar zo te zien. Hij wilde dat het stopte, dat het gewoon weer werd zoals vroeger. Maar helaas kon dat niet meer, waar hij toch wel van baalde.
Edward slikte even, het was waar over Elena. 'Ik heb zo lang op haar gewacht, maar ze kwam maar niet terug, nam haar telefoon niet op en zelfs haar paarden waren weg. Is zo'n relatie het waard? Ik heb máánden niet van haar gehoord. Dat blijkt maar dus, dat niet ik maar zij een punt achter ons had gezet. Natuurlijk mistte ik haar in die maanden, maar na een tijdje had ik de hoop al opgegeven. Als zij niet de moeite nam om terug te bellen of op te nemen, zou dat niet veel goeds betekenen. Voor haar was het ook raar dat ze al zo lang weg bleef, dusja, toen moest ik maar gewoon doorgaan met mijn leven. Fleur is gewoon een vriendin, of niet eens, ofja, zij denkt het misschien. En je weet dat mensen dingen denken, die niet waar zijn en dan van alles rond gaan zaaien. Maar nadat ik dus dacht dat ik door moest gaan, zonder Elena, kwam ik Fenna tegen. Door haar leek ik het allemaal te vergeten, dat was wat ik nodig had. Fenna is anders. En het feit dat je haar niet kent, het spijt me.. Ik begrijp goed dat je het moeilijk vindt, dat je haar niet kent.. Maar ik hou van haar, Shannon. Meiden zijn wél wat waard, alleen lijkt het nu allemaal zo.. Onduidelijk. Denk jij, dat ik het type ben dat als een ware een soort 'player' is? Echt niet. Ik hou nu van Fenna, heel veel. Ze wilt jou vast wel leren kennen, ze weet al veel over je. Dat zou ze denk graag willen zelfs, als jij wilt tenminste.. We kunnen zelfs een keer met jou en Cassie, Fenna en mij ergens naartoe. Zo zijn we toch bij elkaar, leer ik Cassie meer kennen, en jij Fenna.' Als Shannon het wilde tenminste, mocht ze het niet willen, dan was het haar eigen keuze natuurlijk. Maar hij hoopte van wel. Edward zag hoe Shannon nu helemaal in tranen uitbarstte, hij zijn stoel dichter haar kant opschoof en een arm om haar heen sloeg, om haar een soort van te troostten. Iets wat hij bijna altijd deed, als iemand ging huilen.
'Dat is het niet. Zo is het niet gegaan, ik ben nooit zo geweest en zou nooit zo willen zijn. Heb ik iedere week een ander, nee toch? Weetje, jij zou voor altijd het beste meisje van de hele wereld zijn. Wij zijn voor altijd bij elkaar. Lang niet alle broers en zussen hebben zo'n band. Minder zelfs. Maar wij hebben dat wel Shannon, en daar ben ik maar al te blij om. Jij bent altijd, al meer dan genoeg geweest voor mij, meer dan dat.' Hun zouden voor altijd verbonden zijn. Met niemand anders zou hij dat zijn, hij wilde hún niet opgeven. Niet door zo iets. Al voelde hij zich er niet lekker bij dat zijn zusje dacht dat hij van vriendin naar vriendin ging. Zo was hij echt niet, echt niet. Dit kwam allemaal doordat Elena hem had laten zitten, in onrust. Edward had lang niet geweten wat hij aan moest, totdat hij maanden daarna Fenna weer tegenkwam op het strand. Het gevoel, het was er meteen voor hem. Waarom? Daar was geen antwoord op, maar Edward wilde haar ook sowieso niet laten gaan. Shannon kon best Fenna ontmoeten, toch?

Ze snikte, nog steeds, maar nu ook gekweld door haar eigen gedachten.
"Ik ga het uitmaken met Cassie," fluisterde ze zachtjes. "Als ik dan daardoor meer bij jou kan zijn." Ze wou het helemaal niet uitmaken met Cassie, Cassie was momenteel haar alles, maar als ze daardoor weer dichter bij Edward zou kunnen zijn.. Het was gewoon oneerlijk, en ze wou niet dat ze uit elkaar groeide, ze wou Ed bij zich houden, van zichzelf hebben. En als daar tegenover stond dat ze dan geen relatie kon hebben, nou, dan niet! She didn't care enough. Ze moest bij Ed blijven. Begreep hij dan niet dat hij de enige was die ze echt vertrouwde? Of.. waarschijnlijk begreep hij dat wel, maar deed hij daar niet de juiste dingen mee, ofzo. Ze kon niet zonder hem! En dat ze bereid was om Cassie op te geven, zei wel heel erg veel.
"Ik kan.. met moeite zonder Cassie leven, maar zonder jou leven, Ed, gaat simpelweg niet. Wij hebben meer meegemaakt dan wie dan ook, we kunnen elkaar aanvoelen, horen elkaars gedachten, weten wat we bedoelen... Niemand heeft dat zo sterk als wij en al helemaal broer en zus niet. Maar sinds er een Fenna, Elena en weet ik veel wie nog meer zijn gekomen.. voelt het zo raar. Jouw gedachten zijn niet meer simpel en eenvoudig, ze gaan veelal over Fenna momenteel. Soms.. nogal ruige fantasieën..." Shannon boog haar hoofd terwijl ze hevig bloosde.
"Ik weet dat je een jongen bent en dat je dat soort dingen nou eenmaal denkt, maar het is heel eng en beangstigend voor mij, weet je." Ze frunnikte wat onwennig aan haar vingers en keek toen weer naar Edward, met een wrange grijns.
"Sorry bro," stamelde ze wat ongemakkelijk. Het was niet de bedoeling om hem een schuldgevoel aan te praten, maar ze wou gewoon zeggen wat er nu allemaal veranderde, wat het allemaal met haar deed. Het was een hele hoop, kon ze wel vertellen. Even keek ze naar haar broer, met die vertrouwde blauwgrijze ogen, dat leuke zwarte haar en die maar al te bekende blik. Ze hield gewoon zo veel van hem, daar kon niets aan veranderen.
"Ik..." ze wou het zeggen, maar de woorden bleven steken in haar keel. Iets wat haar nog nooit was overkomen, en het maakte haar bang.
"Waarom zou het niet hetzelfde kunnen worden als vroeger?" besloot ze maar te zeggen. "Ik bedoel, als je iets heel graag wilt, is alles mogelijk, toch? En daarbij, we hebben zoveel meegemaakt dat het toch niet zó erg is om wat dingen op te geven voor elkaar?" Haar mobiel begon een riedeltje af te spelen wat ze enkel bij Cassie had ingesteld, maar ze gaf geen gehoor aan de oproep van het lasteding. Nu was het gesprek met Edward even belangrijk, de rest zou later wel komen.
"Denk je niet?" zei ze nog eens. "Gewoon weer, wij tweeën, net als vroeger." ZE wou niet hardop uitspreken dat ze géén zin had in een dubbeldate met een onbekende griet die háár broer zoende en waarschijnlijk ook nog verbaasd zou kijken als ze iets kleffer deed met Cassie. Nee, het idee sprak haar absoluut niet aan. Met Ed naar de film, sure. Met Ed en Fenna, no thanks. En met Ed en Cassie wou ze liever ook niet. De laatste ontmoeting tussen die twee had ze nog maar net even iets te vers in haar geheugen zitten.

Uitmaken met Cassie? Voor hem, wilde Shannon haar liefde loslaten? Het betekende natuurlijk wel dat ze veel voor hem over had. Maar dat wat ze nu voorstelde, wilde zelfs Edward niet, hij wist gewoon dat ze dat meer dan erg vond. 'Nee Shan, dat kan je niet doen.. Natuurlijk wil ik ook graag meer bij jou zijn, maar ik wil níet dat je daardoor Cassie opgeeft. Ik weet dat je dat erg zou vinden. Maar ookal wil je zoiets wat veel betekend opgeven voor mij, dat wil ík niet. Ik wil niet dat jij en Cassie uit elkaar gaan, door mij.' Dan zou hij zich voor altijd schuldig voelen. Ja, op het begin had Edward het raar gevonden toen hij hoorde dat zijn zusje lesbisch was, maar nu had hij het deels geaccepteerd en tot zich door laten dringen. Immers wilde hij ook dat zijn zusje gelukkig was en dat was ze nu, ookal was het met een meisje. Liefde was liefde toch? En die liefde wilde hij niet verbreken door hem, dat was voor hem teveel. Want hij wist immers hoeveel Shannon van haar hield, hoe vaak ze aan haar dacht. Die gedachten wilde hij niet weg laten gaan door hem.
Ruige fantasieën.. Hmm.. 'Ik weet het. Ik kan ook niet zonder jou leven. Maar Shannon, later, dan.. dan móeten we toch wel meer zonder elkaar leven? Want, ik hou van jou, maar niet op een manier dat ik een relatie met jou zou willen. En later heb jij Cassie steeds meer nodig en mij minder. Maar dat hoort erbij, dus je moet haar niet opgeven Shan. Wij kunnen ook wel gewoon tijd met elkaar doorbrengen, buiten hun om. Het is misschien wel minder, maar het is tenminste wát. En, Fenna en Elena waren nog maar de enigste hoor, voor de rest had ik sinds dat we hier waren geen andere vriendinnen. En dat over mijn fantasieën.. Sorry. Helaas kan ik daar ook niks anders aan doen. Ik wordt ouder, jij wordt ouder, dan denk je gewoon anders dan vroeger. Vind je dat echt.. Eng, als ik zo denk?' Tja, hij kon er niet echt veel aan doen als hij - zoals Shannon zei tenminste - ruige fantasieën had en hij anders dacht. Edward had natuurlijk ook een ander beeld bij dingen gekregen en dacht er dus ook anders over. Iets waar hij helaas zelf ook niks aan kon doen. Toen ze echter sorry zei, keek hij haar hoofdschuddend aan. 'Geeft niks. Ik wil graag weten hoe jij over dingen denkt.' Al worden mij beslissingen wel moeilijker. Maar dat zei hij er maar niet bij. Ookal was het wel zo, maar hij had veel voor Shannon over, zoals altijd. Zijn zusje kwijtraken? Nooit.
Het was inderdaad niet erg om dingen voor elkaar op te geven na wat ze allemaal mee hadden gemaakt, maar ze zouden toch niets met elkaar kunnen hebben en zo het leven door kunnen gaan? 'Tuurlijk wil ik dingen voor jou opgeven, maar dacht je dan aan..' Even slikte hij. 'Fenna?' Want als ze dat bedoelde, dan.. Zoals hij wilde dat zij Cassie niet opgaf en de reden dus was dat ze geen relatie met elkaar konden hebben en ze dus geen vriendinnen zouden hebben. Daar zouden hun allebei toch ook niet gelukkig van worden, waarschijnlijk. In zijn ogen tenminste. Shannon' telefoon ging. Maar ondanks dat pakte ze hem niet op. Waarschijnlijk zou het Cassie wel zijn, want dít deuntje had hij nog bij niemand anders gehoord, normaal had ze een andere voor zo ver hij wist.
Hun tweeën. 'Tuurlijk wil ik dat. Maar kán dat nog wel?' Na alles wat er al was gebeurd, was het nog mogelijk om terug te gaan naar de tijd van hun tweeën? Waar geen vriendinnen in het spel waren? Want zoals hij nu dacht, waren dat de enigste problemen. Ookal wist hij eigenlijk wel dat Shannon het erg vond dat Elena weg was. En ze het vreemd vond dat hij nu Fenna had. De reden was misschien wel omdat Shannon haar niet kende, en hij uit haar woorden opmaakte, dat ze het misschien wel niet eens wilde? 'Maar Shans.. Je vindt..' Even dacht hij na. Of hij de vraag wel zo moest stellen, denkend of er geen betere benaming was. 'Wíl je Fenna wel kennen? Vind je haar niets? Ik bedoel.. Ze zou jou heus wel aardig vinden - dat weet ik bijna wel zeker. Ze weet zelfs ook aardig veel over jou. Ben je bang, dat ze jou raar vindt omdat je.. Nouja. Lesbisch bent? Ik sowieso niet meer, als je dat soms dacht.. Je kan haar toch leren kennen, of niet?' Edward zou het wel graag willen, en hij wilde natuurlijk Cassie ook wel beter leren kennen. Althans, de vorige keer dat hij haar zag met Shannon, was geen succes geweest. Maar dat kwam omdat hij het toen nog niet was doorgedrongen bij hem. Nu wel. Hij had er vrede mee en wilde het beste voor zijn zusje. Dat was Cassie voor haar, op het gebied van liefde.