Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Hello peepz, Kaya is in town! - Open -

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Gast


Gast

Kaya floot zachtjes een vrolijk riedeltje toen ze in de spiegel keek. Ze was tevreden toen ze in de spiegel keek. Ernstig tevreden zelfs. Ze gaf een vette knipoog aan haar spiegelbeeld en stak toen haar tong ernaar uit. Het stond vreemd als je knipoogde naar je eigen spiegelbeeld. Kaya liet een tinkelend lachje horen en scheurde toen haar blik los van de spiegel. Haar blik werd serieuzer en ze was haar vreemde bui weer vergeten. Ze had iets gezien wat ze zo snel mogelijk moest verstoppen. Vluchtig liep ze naar haar kast toe, hurkte zich en duwde de spullen nog verder achter de kast. Ze kwam weer omhoog en bekeek het resultaat tevreden. Nu was er niets te zien. En nou maar hopen dat...
"Kaya?" Een stem klonk van beneden en onbewust dook ze even in elkaar.
"Hier!" riep ze terug naar de jongen die beneden stond. "Wat is er?" Ze hoorde voetstapppen op de trap en ze rende naar haar bed toe waar ze vlug onder de dekens dook.
"Ah, hee Kaya," lachte Pasqual haar toe. Ze werd rood en dook nog iets dieper weg onder de dekens. Pasqual naderde haar. "Wazzup zusje? Ben je ziek?" Kaya schudde angstig en met grote ogen haar hoofd.
"Oh, niet? Je ligt normaal gesproken nooit zo laat nog in bed. Maar ach, dat is mijn zaak niet. Ik ga er weer eens vandoor, de plicht roept. Red je het alleen?" Kaya knikte en bleef haar rode kleur behouden.
"Top, je bent de beste," glimlachte Pasqual, zichtbaar opgelucht dat hij gewoon zijn gang kon gaan. Hij boog zich voorover en gaf Kaya een kusje op haar mond.
"Ik zie je vanavond weer, okay? Hou je haaks, doe geen stomme dingen." En hij was weg. Kaya zuchtte van verlichting toen hij door de voordeur verdwenen was. Behalve dat ze naakt onder de dekens lag omdat ze zich nog niet had aangekleed na het douchen, voelde ze zich de laatste tijd niet op haar gemak bij haar broer in de buurt. En nu.. nu hij haar een kusje op haar mond had gegeven, wist ze wat het was. Ze had maar al te graag gehad dat die kus langer duurde, en meer was dan een broerzus-kus. Ze schaamde zich de ziekte.
Gauw liet ze zich uit bed glijden, holde naar haar kast toe, trok er een lingeriesetje uit en trok hem aan. Prima, ze had toch geen wilde plannen voor vanavond. Behalve.. Nee... Pasqual was haar broer! Ze rolde even overdreven met haar ogen en spitte weer verder in haar kast. Een zwarte skinnyjeans, een witte tanktop en haar rode Allstars sneakers. Nu moest ze enkel nog wat spullen uit Pasquals kamer gappen, zoals een lekker zittend vest en het witte hoedje met de zwarte streep waar ze zo dol op was.
Toen ze helemaal aangekleed was en klaar was om te gaan, vertrok ze op de fiets naar de stad. Daar was een café, eentje met open podium af en toe en volgens Pasqual was het wel een goede tent. Dus nouja, plan was gemaakt.
Eenmaal aangekomen plofte ze zonder veel te zeggen neer aan een tafeltje, zette een glimlach op en keek rond, op zoek naar iemand die bij haar kon komen zitten.
"Hi," zei Kaya naar diegene die richting haar tafeltje kwam.

Gast


Gast

Ruw smeet Cassie haar fiets in het rek voor het cafeetje. Vandaag had ze alles behalve een goed humeur. Gezeik met haar vader, Shannon die afbelde omdat er iets met Doodle was en tenslotte bleek ze op de manege niet nodig te zijn, terwijl paarden een van de weinige dingen waren waar ze weer rustig van werd. In de stad had ze ook geen zin maar het was altijd beter dan de rest van de dag op haar kamer zitten. Het internet lag er namelijk uit – iets waar Cassie totaal niet tegen kon – en ze was nou niet echt in de mood om te lezen. Dus de stad was gepromoveerd tot haar enige redmiddel. In het café waren er wel eens optredens en muziek kreeg haar ook wel rustig – zolang de zanger of zangeres maar kon zingen.
Binnen was het verschrikkelijk druk en alle tafeltjes en krukken waren bezet. Er waren drie keuzes: een vies, oud mannetje, een of andere zakenvrouw en een meisje van ongeveer haar leeftijd. Omdat ze geen zin had om verkracht te worden en de tweede optie al bejaard aan het worden was, bleef het meisje over. Bovendien een goede oefening om eens wat socialer te worden, al zou Cassie waarschijnlijk toch alleen maar als een zombie voor zich uit staren en niks zeggen, waardoor het meisje een totaal verkeerd beeld van haar kreeg en ook maar niks zei.
Een vrolijke “hi!” verraste Cassie, zeker omdat ze er nou niet echt... vriendelijk uitzag. Sure, ze glimlachte wat wazig en mompelde een zacht “hallo” terug, maar dat was het wel. Een jongeman kwam naar haar toe en vroeg of ze wat wilde hebben, automatisch bestelde ze een cola. Eigenlijk had ze geen dorst maar ja. Het kon haar even niks schelen momenteel.
Er werd weer iets tegen haar gezegd. Enigszins geïrriteerd keek Cassie op, kon je niet eens fatsoenlijk meer chagrijnig zijn? Een valse gitaar bevrijdde haar uit de mogelijke conversatie en nieuwsgierig keek ze achterom. Jezus, wat was die jongen lelijk zeg. En zijn gitaarspel was al net zo lelijk. Aan de andere kant, waarschijnlijk had zij het nog slechter gedaan. De zangeres maakte het weer goed en vanzelf begon haar voet mee te dreunen op de maat van het liedje. Het klonk vrolijk en hoewel ze niet alles verstond door de drukte, haalde het toch een beetje haar kwaadheid weg.

Gast


Gast

Nou ja. Kaya trok verontwaardigd een wenkbrauw op bij de reactie van het meisje. Het meisje was echt in een pesthumeur, maar waarom zou je in godsvredesnaam in een pesthumeur zijn als je naar een café toe ging? Oké, ze was vandaag zelf ook niet een van de beteren, maar whatever. Dat maakte toch niet uit?
Kaya bekeek het meisje eens met een serieuze blik. Het kon zijn dat ze haar al eens gezien had op de manege, waar vooral Pasqual veel rondliep. Yeah, eigenlijk overal waar Pasqualio rondliep, liep zij ook rond. Jeb, ze had dit meisje zeker een keer gezien, in haar herinneringen zelfs hand in hand met een ander meisje. Kaya fronste haar wenkbrauwen toen ze probeerde te bedenken hoe dat meisje ookalweer heette. De optie dat Pasqual haar naam wel eens had laten vallen.. Iets over een paard, Doodle, en een meisje, Hannah. Eh, nee.. Geen Hannah. Sharon? Sharon ofzo. Sharon en Doodle. Ja, dat was het geweest. Dat waren diegene waar Pasqual over gepraat had. En toen had hij het meisje aangewezen en toen had Sharon hand in hand gelopen met dit dodelijk zwijgende meisje voor haar. Eh. Gezellig. Nouja, Kaya zat wel verlegen om een praatje en als ze haar best deed kon er misschien zelfs nog een lachje af. Het meisje leek haar niet onvriendelijk, meer onzeker. Kaya had oog voor onzekere typjes. Maar nu waren haar 'vriendinnen' niet in de buurt dus kon ze prima met iemand als dit meisje praten.
"Hi," zei ze nogmaals. Het meisje had zichzelf inmiddels naast Kaya geïnstalleerd en had een cola besteld. Cola, oké. Aanknopingspunt een. Misschien.. kon Kaya iets zeggen over dat ze het meisje al eens gezien had met Sharon samen. Misschien was dat een aankopingspunt? En nouja, van wat Kaya gezien had, leek het erop dat Sharon een zeer goede vriendin was, dus het was vast niet erg om over Sharon te beginnen.
"Ik ken jou," begon Kaya met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. "Van de manege, weet je wel? Ik heb nog nooit met je gepraat ofzo, maar ik herken je, van Sharon. Mijn broer, Pasqual, kent haar. Die kent Sharon. En praat wel eens over haar, en Doodle. Leuk beest schijnt het te zijn." Ze glimlachte weer, hoopte dat het meisje haar naam vertelde en iets over zichzelf vertelde. Maar het leek er niet echt in te zitten. Gefrustreerd fronste Kaya even haar wenkbrauwen maar liet toen weer een glimlach over haar gezicht vallen.
"Ik ben Kaya," zei ze dus maar. "Kaya Scodelario. Ik ben zestien, magische leeftijd, weet je wel. En ik kom uit Spanje. Ben een heuse Spanjaard. Spanje, prachtland trouwens. Ben je er wel eens geweest?" Ze wachtte geduldig af op een reactie maar ze kon een kreun niet onderdrukken toen die eerst minimaal leek te zijn.
"Buikpijn," gaf ze maar als reden. Het was niet helemaal gelogen.

Gast


Gast

"Ik ken jou," begon het meisje weer met een glimlach, “van de manege, weet je wel?” Nee, Cassie kende dit meisje niet van de manege. “Ik heb nog nooit met je gepraat of zo, maar ik herken je, van Sharon. Mijn broer, Pasqual, kent haar. Die kent Sharon. En praat wel eens over haar, en Doodle. Leuk beest schijnt het te zijn.” Shannon, corrigeerde Cassie zwijgend, en ze vroeg zich af of het aan hen te zien was, dat ze een stelletje waren. Hopelijk niet. Ondertussen was het meisje een heel verhaal aan het ophangen over zichzelf en zwijgend hoorde Cassie het aan. Kaya, leuke naam. Maar ze had nog nooit iets over een Kaya op de manege gehoord. Een betweterig stemmetje in haar binnenste begon te zeuren dat ze ook eens haar mond open moest trekken. Dus deed Cassie dat maar.
“Cassie,” kwam er aarzelend uit, “en het is Shannon, geen Sharon. En Doodle is inderdaad leuk.” Onzeker beet ze op haar lip, niet helemaal zeker wat ze nog meer moest zeggen. Het klonk allemaal zo simpel maar voor haar was het makkelijker gezegd, dan gedaan. “Zestien jaar en ik kom gewoon uit Horse Home. En een keertje, toen ik nog een kleuter was.” Nou, het begin was gemaakt. Op de “buikpijn”-opmerking gaf ze een verschrikkelijk droog antwoord: “Da's kut.” De cola werd gebracht en die was heel interessant. Om niet de reactie te hoeven zien van Kaya nam ze een paar slokken. Oh, wat miste ze Shannon! Cassie hoopte maar dat dat wederzijds was.

Gast


Gast

Ze zweeg maar. De cola kwam en haar ijsthee zat er, goddank, ook bij. Inderdaad, de reactie was dus zo minimaal geweest. Kaya rolde even met haar ogen, liet haar blik glijden op haar nagels en bestudeerde ze uitvoerig. Ze had ze vanmorgen nog mooi gevijld, maar ze hadden hoognodig een lakje nodig.
"Ah, Shannon, uiteraard." Ze trok haar wenkbrauwen hoog op, een gebaar die voor menig mens betekende dat ze maar zo snel mogelijk weg moesten komen. Met een nonchalant gebaar veegde ze een denkbeeldig pluisje weg terwijl rimpels op haar voorhoofd verschenen. Cassie maakte haar gek. Kaya kwam hier, gewoon, om gezellig een praatje te maken, maar dit debiele kind moest dat zonodig verzieken door maar een beetje dom te lopen lullen en halve antwoorden te geven op haar vragen. Dát kon ze niet hebben.
"Dus... Cassie, right? Jij voelt jezelf zeker te goed om te praten." Ze nam rustig een slokje ijsthee. Bedachtzaam vervolgde ze; "Je komt naar een café toe, random naast iemand zitten, doet even totaal asociaal en het enige waar je enigsinds levendig over doet, is een of ander meisje, genaamd Shannon? Wat is het trouwens voor een debiele naam. Was gewoon Sharon niet orgineel genoeg meer?" Ze wierp een kwaadaardige glimlach op het meisje naast haar. Pasqual had niets over Cassie gezegd, of misschien wel, maar dan was het haar even ontglipt. Gauw schoof ze haar mobiel tevoorschijn en begon een smsje te tikken naar Pasqual.
Yoowh big bro,
ik zit hierzo op een terrasje, met die meid van Shannon, Cassie ofzeuw. Whatdoejathink?
XoXo, ya sista!

Nog geen twee minuten later kreeg ze een reactie terug, en in die twee minuten tijd had ze lekker lang gedaan over haar ijsthee.
Sis,
ken Cassie niet. Moet wel oké zijn, anders kan 't nooit een vriendin van Shannon zijn,
ken Shannon trouwens ook niet echt goed...
Spreek je vanavond!

Kaya rolde met haar ogen. Verdomme, wat had ze daar nou aan? Ken Cassie niet? Dat was geen mening! Hoe moest ze dan weten of ze Cassie mocht beledigen of niet? Dit was een marteling, een regelrechte ramp! Gefrustreerd stond ze op.
"Nou, ik hou mijn mond wel tegen je. Als je mensen tegen je wilt keren, moet je vooral zo aso doorgaan! Het is onmogelijk om geen hekel aan je te krijgen als je je bek niet opentrekt en niets normaals weet uit te brengen!" Kaya keek Cassie even strak aan, en rolde toen met haar ogen.
"Nou jij weer," zuchtte ze vermoeid.

Gast


Gast

De woorden die er uit Kaya's mond vlogen, kwetsten Cassie maar ze zei er niks van. Was Shannon maar hier, die verzon vast wel iets om haar op te vrolijken. Dit mens maakte haar alleen maar kwader. Het was lang geleden dat ze tegen iemand anders dan haar vader uit de slof was geschoten maar dat leek nu weer te gebeuren. En tranen waren altijd onvermijdelijk met dat soort dingen. Het irritante geluid van een telefoontoetsenbord -al maakte ze zich daar zelf ook schuldig aan- gaf haar de neiging om op te staan, de tafel omver te smijten en hem te peren.
Weer kwam er een tirade en zwijgend onderging ze het. Yay, nu was ze blijkbaar een asociaal kind.
“Als je er niet tegen kan, waarom rot je dan niet gewoon op?” kaatste Cassie de bal terug, “ik verplicht je niet om tegen me te praten.” Een traan drong zich naar buiten. “Bovendien ken je me helemaal niet en heb je het recht niet om zo lullig tegen me te doen. Misschien heb ik wel mijn redenen voor mijn afstandelijke gedrag. Misschien ben ik wel een aso autist met een communicatiestoornis, weet jij veel? Ach, wat boeit het jou.”
Net zo gefrustreerd stond Cassie op, schoof de stoel met een klap aan en dronk in een teug het glas cola leeg. “Misschien heb ik wel geen zin om te praten.” In ieder geval was die trut voor een ding nuttig geweest; ze had haar woede even af kunnen reageren. Buiten bleef ze staan, pakte haar mobiel en sms'te een “<3” naar Shannon. Daarna wilde ze haar fietssleuteltje pakken maar tot haar schrik zat die niet meer in haar jaszak! Meteen sloeg de stress toe en onzeker bleef ze op haar plek staan. Eigenlijk moest ze nu gaan zoeken maar doemscenario's schoten meteen al door haar hoofd. Misschien had iemand het al meegenomen of erger nog, misschien had die Kaya het inmiddels gejat of zo. Godverdorie. Maar vragen ging ze het niet, daar was Cassie wel koppig genoeg voor. En die Kaya was volgens haar ook wel bitchy genoeg om dat ding niet terug te geven, zelfs als ze er op haar knieën om ging smeken.

Gast


Gast

Kaya
Met een theatrale zucht nam Kaya afscheid van het debiele kind voor haar. Oké, misschien.. was Kaya best wel een bitch met die kutopmerkingen, maar om nou gelijk te gaan beweren dat ze een aso autist was ofzo. Het schoot Kaya echt totaal in het verkeerde keelgat. Hoezo, het was heus niet zo dat alle autisten aso waren. Stom achterlijk hokjesdenkend rotkind dat die Cassie was. Vuile lesbo!
Kaya kreeg haar gebruikelijke arrogantie weer terug en vond dat veel beter voelen dan dat gedeprimeerde dat ze voelde als ze een schuldgevoel kreeg. Schuldgevoelens waren niets voor haar, helemaal niets en nouja, nogmaals, die Cassie kon de schijt krijgen. Kaya had in eerst instantie enkel maar sociaal willen doen.
Geirriteerd door het voorval keek ze op haar horloge en zag dat er nog zat tijd was om naar de manege te vertrekken en Digno wat aandacht te geven. Van Pasqual mocht het.
"Nou, doei Cassie," zei ze sarcastisch toen ze Shannon in het oog kreeg. Ze trok zich er weinig van aan, eigenlijk. Ze stapte op haar fiets en reed weg. Naar de manege.

Shannon
Ze zag het meisje wegfietsen. Het meisje kwam haar bekend voor, maar de blik op haar gezicht stond Shannon allesbehalve aan en maakte haar zelfs ongerust. Ze had zojuist een smsje gekregen van Cassie waar misschien niets bijzonders in stond, maar elke keer als er zo'n smsje binnenkwam wat geen echte inhoud had, wist Shannon dat er iets was met Cassie. Nu zag ze Cassie staan, bij haar fiets, bij het café, in de buurt van dat meisje wat Shannon echt kende maar geen idee had waarvan ze haar kende.
"Cas!" riep Shannon blij uit, maar de blijheid verging haar snel toen ze Cassie's gezicht zag. "Wat is er gebeurd?" riep ze uit, terwijl ze haar fiets neerkwakte, zich er niet meer om bekommerde en haar armen om Cassie heen sloeg. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze nogmaals terwijl haar hart sprongetjes maakten van geluk vanwege het feit dat ze weer in Cassie's aanwezigheid was. Ze streek liefdevol over Cassie's haar en drukte vluchtig een kus op haar lippen na even om zich heen te hebben gekeken.
"Die blik van dat meisje stond me niet aan," zei Shannon peinzend terwijl ze Cassie's gezicht met een serieuze blik bestudeerde.

Gast


Gast

Verslagen bleef ze bij haar fiets staan, niet wetend wat te doen. Waarschijnlijk lag haar fietssleuteltje ergens binnen maar ze durfde echt niet met rode ogen erom te gaan vragen. Sowieso had ze het gevoel dat zelfs het kleinste woordje al een huilbui ging veroorzaken.
Haar hart sprong op toen de stem van de persoon waar ze het meeste van hield haar naam riep en ze niet veel later omhelst werd door een bezorgde Shannon. Was er in ieder geval een persoon die zich oprecht zorgen om haar maakte. Een waterig glimlachje verscheen op haar gezicht, ondanks dat ze zich rot voelde, toverde Shannon's aanwezigheid toch een lachje op haar gezicht. Een zachte kus werd op haar lippen gedrukt en voor deze ene keer kon het haar geen reet schelen of iemand het zag. Shannon was er om voor de zoveelste keer haar aanstellerij aan te horen en dat was alles wat op dit moment belangrijk was.
“Die hele trut staat me niet aan.” Haar stem brak en zachtjes begon ze te snikken. “M'n vader deed weer lullig en dat mens ging me uit lopen schelden, en, en,” ze haalde een paar keer diep adem, “ik houd gewoon zo verschrikkelijk veel van je, Shan. Ik miste je zo erg!” Vluchtig keek ze om zich heen en kuste haar toen nog een keer. “Dat meisje, Kaya of zo, ze zei dat ze je kende, ook al dacht ze eerst dat je Sharon heette. Maar ze kende Doodle wel, van haar broer of zo. Ene Pasqual. Ken jij een Pasqual?” Geschrokken keek Cassie haar vriendin aan. “Zeg me niet dat je haar kent!” Zuchtend keek ze naar haar fiets. “En mijn fietssleutel ligt ergens in het café maar ik heb echt geen zin om er jankend om te gaan vragen.” Een stemmetje verweet haar van het feit dat ze vééls te afhankelijk was van alles en iedereen. Maar ja, dat was Cassie. De aso Cassie. De autist Cassie. Die gedachte maakte haar nog meer van streek. “Sorry, ik stel me aan maar ik kan er echt niks aan doen,” mompelde ze en gaf Shannon nog een knuffel. “Ik wil je echt nooit meer kwijt.”

Gast


Gast

Ze liet het, enigsinds gelaten, maar over zich heen komen en hield even wijselijk haar mond dicht toen Cassie vroeg over Pasqual. Jeb, ze kende Pasqual en ze had wel eens mogen helpen met die hengst van hem. En ja, waarschijnlijk had ze dat zusje van hem ook wel eens gezien, Kaya, maar zo op het eerste gezicht leek Kaya haar niet onaardig.
Toen Cassie klaar was met haar tirade was er een blos op Shannons wangen verschenen. Ergens kon ze er nog steeds niet aan wennen dat Cassie zo openlijk verliefd op haar was, en niet zonder haar kon, maar aan de andere kant, ze genoot ervan. Ze vond het heerlijk en nou, het was precies ook zo dat zij Cassie misschien nog wel erger gemist had. Elke seconde dat ze uit elkaar waren, had Shannon aan haar gedacht en naar haar verlangt, maar ze wist niet zeker of ze dat wel toe durfde te geven. Immers was Edward het er niet helemaal mee eens, en Edwards mening deed er, op sommige momenten, helaas ook toe.
Shannon haalde rustig adem, hield haar ademhaling rustig en glimlachte.
"Oh, geen zorgen, Cas," zei ze op een opgewekte toon. "Ik kan ook altijd nog naar binnen op zoek naar je fietssleutel, right? En ja, ik ken Pasqual, Kaya heb ik geloof ik een enkele keer gezien.. Volgens mij is ze wel oké... Als ze niet haar maandelijkse periode heeft. Trek het je niet aan, Cassieneesje van me. Ze bedoelde het vast niet persoonlijk, want ze kent je niet eens." Shannon liet een overtuigende glimlach zien, omdat ze er echt van overtuigd was dat Kaya dit niet tegen Cassie kon doen.
"En je stelt je niet aan, Cas. Ik zou ook van slag raken als iemand random dingen tegen me gaat zeggen..." Shannon keek haar vriendin aan en bloosde toen Cassie zei;"Ik wil je echt nooit meer kwijt." Shannon twijfelde heel even, maar liet toen een liefdevolle glimlach zien.
"Ik jou ook niet, Cas," antwoordde ze. Toch groeide er een angst in haar buik, dat dit weer zo'n leugen was als ze zo vaak had moeten aanhoren van mensen. Van 'vriendinnen'. Gewone vriendinnen die zeiden dat ze haar nooit meer kwijt wilden maar haar ondertussen toch lieten vallen als een baksteen. Het maakte haar nerveus.
"Cassie," fluisterde Shannon zachtjes, toen ze haar armen om Cassie heen sloeg. Ze legde haar hoofd op Cassie's schouder en sloot haar ogen. Het was makkelijk om de wereld te vergeten als je helemaal fladderig en wazig was in je hoofd.

Edward

Edward

Het was.. Zoiets van 1 uur 's middags ofzo? Naja, tijd om even naar het café te gaan ofzo. Meer had hij toch niet te doen, en vanavond had hij zichzelf al beloofd naar stal te gaan. Dus.. bleef er tijd over.
Nog steeds zat het hem niet echt lekker dat Shannon zo.. Nouja, dat ze anders was dan hij dachtte. Natuurlijk was het nog zíjn zusje Shannon. Maar toch.. Hij wist, dat er ooit een tijd zou komen, dat hij en Shannon natuurlijk vriendjes kregen en vriendinnen. Ofja, eigenlijk alleen vriendinnen.. En dat was de reden, waarom Edward nou ineens zo verward was. Shannon, hij hield écht zoveel van haar maar, dit alles, waarom twijfelde hij daarover? Waarom? Hij wilde, dat Shannon gelukkig was, niet meer, niet minder. En nu was ze dat, maar vond hij het raar? Nee, het was gewoon raar, om ineens te weten dat je zusje lesbisch is. Zou iedereen dat raar vinden? Of zouden hun het wél gewoon normaal vinden. Want Edward wist op dit moment nu niet echt wat hij er nou van moest denken..
Fel scheen de zon op zijn ietswat blanke huid, terwijl zijn felblauwe ogen de omgeving afzochten. Het was best wel rustig voor zo'n mooie dag hier, misschien waren de meesten wel naar het strand ofzo, wist hij veel. Het zou een doodnormale dag zijn als.. WACHT. Nee. Nee. Nee. Nee! Dit, dit kon niet! Dat was Shannon niet! Dat was Shannon niet, die haar arm om Cassie heen had geslagen en haar hoofd op haar schouder had gelegd. Ja. Edward was.. Jaloers, hier en daar. Cassie dacht ineens dat Shannon van haar was, wel.. Shannon was ook deels hem, hij voelde waar ze was, wat ze dacht, wat ze voelde. En Cassie? Zij niet. Enkel omdat Shannon en Cassie een stel waren, moest ze dat niet ineens gaan denken, als ze dat dacht tenminste. En even, héél even dacht Edward even terug aan het moment dat Shannon hem en Elena zag. Het was.. Nu wist hij pas hoe Shannon haarzelf toen voelde, hoe dat wel niet gevoeld moest hebben. Zo voelde hij zich nu ook, namelijk.. Dit was vreemd.
Opeens keek hij weer op, merkte hij dat hij hen van achteren naderde. Shannon aanspreken? Ja, misschien wel.. Hij was nu op de perfecte afstand, dus het perfecte moment. '...Shannon?' Zijn stem klonk vragend, net ofdat hij haar nu pas zag, terwijl hij dat al lang had gedaan. Snel stond hij stil, slikte hij een keer en wachtte op de reactie van Shannon. En de reactie van Cassie, natuurlijk. Op de een of andere manier, mocht hij Cassie op het moment níet zo héél erg.

Gast


Gast

Haar ogen vlogen open toen ze Edward zag. Ja, ze had zijn aanwezigheid al gevoeld, maar was er niet verder op ingegaan. Soms voelde ze hem als hij sterk aan haar dacht, soms als ze dicht bij elkaar waren en aan hem te zien in dit geval beide. Ze schoof van Cassie af, in haar ogen vormden zich niets anders dan paniek en even... schaamde ze zich voor Cassie. Maar, waarom zou ze? Ze had niets te verbergen, ze hield van Cassie...
"Sorry Cas," fluisterde ze, terwijl ze even haar lippen op die van Cassie drukte. "Ik ben zo terug," murmelde ze. Ja, ze zou zo terug zijn. Edward zou zijn zegje mogen doen, maar niet waar Cassie bij was.
Waarom niet? Bang voor de waarheid? Shannon schudde verward haar hoofd. Bang voor de waarheid, welke waarheid? Edward moest gewoon... Edward was gewoon haar broer, Cassie gewoon haar vriendin, ze kon prima van beide houden, toch? Ze liep op een drafje naar haar broer toe en trok een vragend gezicht. Wat doe je hier? vroeg ze woordenloos. Maar hij zou het toch wel oppikken, haar onzichtbare en niet uitgesproken vraag. En hij zou er op antwoordden, toch?
Een waterval van gedachten schoot door Shannons hoofd toen ze haar ogen sloot en binnenkreeg wat Edward ongeveer dacht. Shannon maakte snel de balans op en iets vreemds gebeurde. Edward was een soort van jaloers, net als zij was geweest toen met Elena. De angst om elkaar te verliezen. Maar.. waarom zouden ze het dan nog überhaupt doen? Iemand anders hebben.
De gedachte kwam, de gedachte ging, maar bleef hangen. Waarom.. niet gewoon samen verder?
Ongelovig schudde Shannon haar hoofd. Voor zichzelf, maar ook voor Edward, dat hij niet al te veel waarde moest hechten aan die gedachte. Het was een gekke, vreemde gedachte geweest en hun band was sterk en hecht genoeg om mogelijke relatie's te doorstaan. Waarom zou ze dan in godsnaam dat opzeggen om voor altijd bij Edward te blijven als meer dan zijn zusje? Dat zou raar zijn, ongelooflijk raar.
Een halve minuut lang bekeek ze Edward inderdaad vanaf die plek en zag direct dat het niet stond. Ze was niet verliefd op Edward, ja ze hield zeker van hem maar niet op die manier. Dat was gewoon raar en onmogelijk. Maar nu wou ze wel eens weten waarom Edward hier was, waarom hij zo'n waterval van dingen op haar afstuurde en waarom..
"Edward," fluisterde ze op een toon waar enkel en alleen maar pijn vanaf droop. "Waarom doe je dit? Waarom leg je het niet naast je neer? Ik blijf toch altijd dezelfde? Ik zal toch altijd jouw Shannon blijven, toch altijd van jou blijven houden? Dat zal toch niet veranderen? Waarom accepteer je het niet gewoon?" Ze keek haar broer met een gekwelde blik aan, eentje waarvan ze niet dacht dat ze die kon geven naar haar broer. Een dierlijk gejammer kwam uit haar mond maar ze probeerde het direct te stoppen. Een klein jammertje was te horen geweest, de rest schreeuwde enkel in haar gedachten.
"Edward..." fluisterde ze, terwijl ze hem niet meer aan kon kijken. Niet tot hij het gezegd had.

Gast


Gast

Een brede glimlach verscheen op haar mond toen Shannon voorstelde om haar fietssleutel te zoeken binnen. Dan zou Cassie zelf natuurlijk ook meegaan, want met Shannon erbij was er gelijk een boost zelfvertrouwen bijgekomen. En haar reactie op Kaya's gedrag was misschien niet helemaal wat ze verwacht had, maar aan de andere kant was het ook wel een opluchting dat het niet aan haarzelf lag. Tenslotte was zij nou ook niet bepaald de zonnigste in haar maandelijkse periode. Shannon's bevestiging dat ook zij smoorverliefd was, maakte Cassie's humeur ook een stuk beter. Vlak daarna kon ze een spanning voelen in Shannon's lichaam, alsof ze ergens bang voor was, en liefdevol gaf Cassie haar een extra dikke knuffel.
“Shannon?” Geschrokken dat er iemand was die haar vriendin kende, keek Cassie op en zag Edward staan. Die ene die haar nog met haar verzorgpaard had geholpen. Haar gezicht betrok en ook Shannon leek er niet al te blij mee. Zachtjes werd ze weggeduwd en hoewel ze wist dat Shannon het niet lullig bedoelde, stak het toch. Een verontschuldiging en een snelle kus maakten het wel weer goed maar het bleef een rotgevoel om haar vriendin zo... ongelukkig te zien. Want misschien kenden ze elkaar nog geen tien jaar, maar een beetje door Shannon's maskers heen kijken, kon ze wel. Met een diepe zucht sloeg ze de twee gade, draaide zich toen om en besloot zich aan de queeste naar haar fietssleutel te wijden. Binnen zag ze hem niet liggen; maar even navragen bij de bar deed wonderen en niet veel later stond ze alweer buiten, sleutel in haar hand en Shannon en Edward nog steeds met elkaar pratend in de verte. Nadat Cassie haar fiets van het slot had gehaald, plofte ze op het zadel neer en veinsde een opgewekte glimlach. Maar toch had ze het gevoel dat Edward haar niet mocht – de manier waarop hij naar haar had gekeken. Brrr. Alsof-ie jaloers was. Maar waarom?

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum