Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Sitting on the Dock of the Bay -open-

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Sitting on the Dock of the Bay  -open- Empty Sitting on the Dock of the Bay -open- za apr 21, 2012 8:08 pm

Gast


Gast

Gekleed in een simpel maar mooi jurkje liep ze het café binnen waar ze al vaker kwam. Maar dit keer niet om een fris glaasje cola te drinken maar om te gaan zingen. Het kon vandaag, het was open podium voor iedereen toegankelijk. Om je talenten te tonen, na lang twijfelen en het extra steuntje in de rug van katniss was ze toch gegaan. Maar nu ze er echt was begon ze sterk te twijfelen. Was ze wel goed genoeg? Katniss zei van wel, ook haar nieuw gemaakte vriendinnen. Dus besloot ze de gok te wagen. Ze vroeg aan de barman wanneer ze kon, ze had geluk er was net iemand klaar en ze kon meteen het podium op. Er werd al geklapt toen ze het podium betrad, ze glimlachte fijntjes en ging achter de glanzende vleugel zitten. Ze zetten de microfoon goed en speelde de eerste noten van, sitting on the dock of the bay. Er klonk gejoel toen de mensen de melodie herkende, Chloë haalde diep adem en keek toen geconcentreerd naar haar handen die vanzelf de juiste toetsen aanraakte. Ze had dit wel 100x gerepeteerd, het was een van haar favoriete nummers. Ze was er heilig van overtuigd dat een vrouw het liedje nooit zo mooi zou kunnen zingen als het origineel. Maar ging het toch proberen, ze sloot haar ogen en liet de eersten woorden haar mond verlaten.

'Sitting in the morning sun
I'll be sitting when the evening comes
Watching the ships roll in
And I watch 'em roll away again'


Ze glimlachte onbewust toen er gejuig opsteeg uit het groepje mensen wat in het café zat. Het gaf haar zelfvertrouwen om door te gaan.

'Sitting on the dock of the bay
Watching the tide roll away
I'm just sitting on the dock of the bay
Wasting time'


Het gejuich sterfte ondertussen al weer weg, maar dat deed Chloë niet meer stoppen. Ze was er nu aan begonnen en ging het afmaken ook.

'I left my home in Georgia
Headed for the Frisco bay
'Cause I had nothin to live for
And look like nothing's gonna come my way


Er klonk weer gejuigh bij de zin Headed for the frisco bay. Ze opende haar ogen even om het plubliek in te kijken, waarnaar ze haaar ogen weer sloot.

'So I'm just...
Sitting on the dock of the bay
Watching the tide roll away
I'm just sitting on the dock of the bay
Wasting time

Looks like nothing's gonna change
Everything still remains the same
I can't do what ten people tell me to do
So I guess I'll remain the same'


Een grote glimlach sierde haar gezicht, toen de mensen in het cafeetje meeklapte. Chloë ging zo op in het zingen dat ze niet merkte dat er nog meer mensen binnen kwamen. Om te luisteren naar haar gezang.

'Sittin here resting my bones
And this loneliness won't leave me alone
It's two thousand miles I roamed
Just to make this dock my home

Now, I'm just...
Sitting on the dock of the bay
Watching the tide roll away
I'm just sitting on the dock of the bay
Wasting time'


Ze opende opgelucht haar ogen, ze was opgelucht omdat ze het gedaan had. Ze ontving luid gejuich toen de laatste toon wegstierf. Een grote groep mensen had zich rond het Podium verzameld. Ze stond op van haar kruk en maakte een lichte buiging, ‘thank you all’ met die woorden verliet ze het podium met een big smile. Ze was zo in gedachte dat ze al denkend tegen een jongeman opbotse. ‘Oeps’ mompelde ze beschaamd, ‘het spijt me heel erg, ik keek niet uit waar ik lip e-‘ stamelde ze toen ze zag dat ze het drinken van de man over zich heen had ‘gegooid’. Ze brak haar zin af en liet verslagen haar schouders hangen.

-open-


Her dress
De manier waarop ze het zong (voor 't idee)

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

Hij had vandaag weinig te doen. Eerlijk gezegd, hij had helemaal niets te doen zelfs. Dus was hij maar door de stad gaan slenteren en was uiteindelijk hier terechtgekomen. Random. In het café. Het was open podium, wat hem opzich wel cool leek, mochten ze hier een gitaar hebben. Een optreden was net afgelopen toen hij aanschoof aan een tafeltje tot een blond meisje erop klom. Wauw. Even wreef hij in zijn ogen, het leek wel een engeltje. Meer een bengeltje, maar mooi op een engelachtige manier. Ze ging zingen en keek met zelfvertrouwen de zaal in. Pasqual trok zijn wenkbrauw op en wachtte op de eerste klanken. Gejuich klonk door de zaal en aan het eind van het nummer waren er zoveel mensen gekomen dat Pasqual maar weg was gevlucht en richting podium was gelopen. Het publiek werd wild en het meisje bleef maar met gesloten ogen doorzingen. Ze was echt steengoed en hij wou het haar graag vertellen, maar ja, wat zou ze aan een mening hebben van iemand zoals hij? Ze had vast allang duizenden vriendjes, ofzo. En fans, duizenden fans. Hij was dan 'een van de fans'. Lekker saai, lekker onboeiend.
De laatste noten stierven weg en hij vond het jammer. Ze had hem meegesleurd in een droom waaruit hij niet wou ontwaken. "Thank you," zei ze, op een leuke Engelse manier. 't Klonk echt. Echt Engels. Hij keek naar het podium en zag haar naar hem toelopen. Maar zij zag hem niet en botste tegen hem op. Het glas in zijn handen liep over en cassis gutste over zijn handpalm heen. Over zijn witte t-shirt. Hij grinnikte, dat kon niet al te best zijn voor zijn shirt.
"Oeps," mompelde ze. Hij keek met die gekke blik naar haar, die gekke blik die al verraadde dat hij iets ging uithalen. "Het spijt me heel erg, ik keek niet uit waar ik liep e-"stamelde ze toen ze doorhad dat hij nu cassis over zijn witte shirt had. Ze liet haar schouders hangen en hij keek naar haar, hield zijn hoofd schuin. En grinnikte toen hij begon te spreken, in het vloeibaar Spaans.
"Qué estás haciendo? Usted derramar mi bebida en mi camisa?" Het meisje leek hem niet te kunnen verstaan. Een makkelijkere zin dan maar, om nog even te doen alsof hij geen idee had wat zij zojuist zei.
"No es español?" vroeg hij, terwijl hij met zijn ogen knipperden.
"Geeft niet, ik kan het ook in het verstaanbaars." Hij grinnikte en knipoogde naar haar. "'t Was maar cassis, maakt niet uit, ik heb een geweldige moeder die dit soort zooi er vast wel uit kan krijgen." Het meisje was een stuk kleiner dan hem, maar groter dan zijn zusje en had langer haar dan zijn zusje. Zijn zusje leek dan ook op hem, behalve haar lengte. Dat blonde haar, dat vrolijke gezichtje, hij werd er ook vrolijk van. Alleen nu leek ze toch wel zo neergeslagen. Enkel door dat stomme glas cassis? Hij wou haar opvrolijken en zorgde dat hij bleef glimlachen, al had ze dat effect toch al automatisch op hem.

Gast


Gast

De jongen waar ze tegen aan was gebotst leek het geen punt te vinden dan er cassis op zijn witte shirt zat. Hij keek haar met een schuingezicht aan ze moest er een klein glimlachje van laten. Opeens begon hij in het Spaans zo te horen, tegen haar te praten. Ze had niet goed opgelet bij Spaans dus echt verstaan wat hij zei deed ze niet. Ze moest waarschijnlijk een niet-begrijpen gezicht hebben getrokken want hij vroeg in het Spaans of ze geen Spaans kon. Mét knipperende ogen, ze moest er om lachen. ‘Nee sorry, Spaans was niet mijn sterkste punt op school’ mompelde ze verlegen. Ze glimlachte gevleid, lichte blos stond op haar wangen nadat hij haar een knipoog had gegund. Ze zuchtte opgelucht toen hij het niet echt erg vond, ‘gelukkig’ sprak ze haast niet harder dan een fluistering. Ook meer tegen zichzelf dan tegen de Spaanse jongen voor haar. De jongen was even uitgepraat en keek haar met een big smile aan onbewust moest ze er van grinniken. Ze stak haar hand uit, ‘Chloë’ zei ze al een stuk opgevrolijkt. Haar armbanden rinkelde toen ze haar hand uit stak. Ze was blij dat haar optreden geslaagd was, wat aan de groep mensen wel te zien was. Die nog enthousiast napraten en steeds naar der glimlachte. Ze werd er verlegen van en keek blozend weg. Ze sloeg haar ogen neer en keek naar haar ballerina’s waar een bloementjes print op zat die op die van haar jurkje leek. Ze keek de gebruinde jongen voor haar aan met haar lichtgekleurde ogen, ‘je komt hier wel vaker toch?’ vroeg ze aarzelend. Ze leek hem ergens van te kennen, in ieder geval had ze hem al eens gezien rond om een café. Of het dit café was wist ze niet zeker.

Pasqual Scodelario

Pasqual Scodelario

"Als je wilt dat ik hier vaker kom..." Het rolde zo over zijn lippen, zonder dat hij het tegen kon gaan. Hij grinnikte om zichzelf, het was dom ergens, maar ondertussen zo vanzelfsprekend. Als je een engeltje tegenkwam, mocht je best aan haar laten merken dat het een engeltje was. Chloë, het jonge, onschuldige en prachtige engeltje. En hij, Pasqual, een duiveltje. Een duiveltje en een engeltje, zwart en wit. Of zwart en blond, in hun geval dan. Weer glimlachte hij.
"Ik wil je wat te drinken aanbieden," begon hij. "Ik heb nog nooit iemand zoals jou horen zingen, nog nooit iemand zoals jou gezien en nog nooit met iemand zoals jou gepraat, en ik wil graag van het moment gebruik maken." Hij grijnsde onzeker, ondanks dat hij zo kalm kon voorkomen, had hij nog steeds de bibbers als hij iets eerlijk toegaf. Tja, hij was dan ook een jongen, hea?
Ze bloosde zo leuk! Heerlijk, die rode wangetjes. Heerlijk, die ogen die ze af en toe neersloeg omdat hij haar plaagde. Yeah, de uitdrukking; meisjes plagen kusjes vragen was er dan ook niet voor niets. Maar niet al te flauw doen als je samen was met andere jongens, dat wisten ze dan niet te waarderen. En respectvol blijven.
Dat ze bloosde op zijn knipoog, positief, negatief? Hij glimlachte, probeerde haar op haar gemak te stellen, leunde onbewust naar voren en kwam wat dichterbij.
"Leuke kleren, trouwens," complimenteerde hij haar. Jeb, ze had leuke kleding aan en zag er leuk uit. Hij moest maar ophouden, want hij zou zo uren door kunnen gaan, over alle opmerkelijke dingen die hij aan haar al had gezien. Dat is Pasqual. Merkt alle opmerkelijke dingen op, en meer.. Goede slogan.
Waar deed hem dit aan denken, dit meisje? Die keer in Spanje, dat hij in een café tegen een meisje was opgebotst en dat ze op Chloë leek? Enkel het blonde haar en de gestalte, meer niet. Dat meisje was direct met hém gaan flirten terwijl hij haar vijf minuten daarvoor nog met haar vriendje had zien zoenen. Raar mens was dat. Had hem geprobeerd te zoenen. Nee, zo was Pasqual niet. Hij had haar weggeduwd en ernstig attent gemaakt op het feit dat hij haar kon verstaan in haar moedertaal en dat ze maar beter terug kon gaan naar haar vriendje en hier niet meer over na zou denken, want anders zou Pasqual naar haar vriendje toegaan en het even 'melden'.
Nee, zo was Chloë vast niet. Toch? Nee...

Gast


Gast


Zijn antwoord verbaasde haar enigszins, wat ook duidelijk op haar gezicht af te lezen stond. Maar er brak een glimlach door, ‘je hebt wel gevoel voor humor hé’ zei ze grinnikend. Ze liet haar ogen even kort over Pasqual heen glijden. Ze glimlachte om haar gedachte, hij zag er tip top in orde uit. Behalve de cassis vlek dan… Ze keek Pasqual aan toen hij weer tegen haar begon te praten, wat hij zij deed haar blozen. Híj wou háár iets te drinken aanbieden? Híj vond háár uniek, bijzonder of hoe je het ook noemen wou? Ze glimlachte verlegen en sloeg kort der ogen neer. ‘Ofcourse why not’ sprak ze met der Engelse accent opeens spontaan terug. Ze had niet gedacht dat ze dit ooit durfde te zeggen maar wonder boven wonder waren de woorden over haar lippen gerold zonder dat ze er erg in had. Op Pasquals gezicht was een glimlach verschenen, al hoewel hij glimlachte de hele tijd. Zou hij eigenlijk ook boos kunnen kijken vroeg ze zich met een glimlachje af. Ze bloosde weer lichtjes onder zijn compliment, ‘Thank you, insgelijks’ sprak ze met een glimlach. Haar Britse accent kwam mooi uit nu ze steeds Engels sprak. De meeste mensen vonden het wel schattig bij der staan. Nog nooit was een jongen vol spontaniteit zo op der afgestapt. Ze kreeg ziezo wel aandacht van jongens maar dat waren dan meestal groepen jongeren. Die naar der floten of haar dingen na riepen. Ze had er dan smakelijk om gelachen, maar echt een gesprek met een jongen die haar zoveel complimenteerde en zelfs wat met der wou drinken. Nee dat nooit. Natuurlijk had ze wel haar vrienden, maar dat waren dan ook vrienden niet meer niet minder.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum