Everyday it will rain. ~

Zijn licht uitgedroogde mondhoeken werden in een sierlijke krul getrokken toen de geur van het frisse water zijn neusgaten vulde. Meteen schoten zijn zwarte, grote oren naar voren en werden zijn spieren gespannen. Destin gooide zijn voorhand de lucht in, stootte een ruwe hinnik uit waarna hij aansprong in een stevige galop. Bij elke pas die hij maakte, sperde hij zijn neusgaten een tikkeltje, liet hij zijn ogen door het gebied glijden tot hij uiteindelijk bij een meer uitkwam, het heldere water weerspiegelde de robuuste, pikzwarte hengst. Langzaam liet hij zijn hoofd zakken, duwde zijn neus in het water waardoor kringen ontstonden, het beeld dat op het water gevormd was verdween en Destin nam ontspannen een aantal slokken van het verfrissende water.
Allerlei geuren drongen door in zijn neusgaten, andere paarden, maar ook de geur van mensen was sterk aanwezig. Hij wíst dat op dit landschap ook menselijke wezens ronddwaalde, maar hij had zichzelf voorgenomen om zich nooit te laten vangen. Óf hij zou het ze enorm moeilijk maken, want op de een of andere manier was hij enorm nieuwsgierig naar het gedrag van de mens, wat ze nou precies wílde met een paard. Er waren zat soortgenoten die hem verhalen hadden verteld, maar Destin geloofde het pas als hij het met eigen ogen gezien had. Met een scheve grimas rond zijn zwarte lippen haalde hij zijn mond weer uit het water, smakte hij nog wat na en bekeek zijn omgeving eventjes. Rustig, dat was het enigste woord wat in hem op kwam.

Elena & Edward

Rustig liep ze naast Eddie. Het was vandaag heerlijk warm, de zon scheen op haar verbleekte huid, terwijl deze niet zo heel snel bruin zou worden. Op een of andere vreemde manier.. Misschien was Elena gewoon vreemd? Een grijns sierde haar gezicht terwijl ze naar Eddie keek. ’Blup, blup, blup. Ik kan niet wachten tot we bij het meer zijn!’ Sprak ze lachend. Haar blauwe ogen keken richting Edward, ookal moest ze ietsjes omhoog kijken omdat hij langer was. Het was best grappig, zo afentoe tenminste. Met het zoenen, kon het afentoe nog knap lastig zijn. Hand in hand liepen ze, het was best schattig. Als je het Elena vroeg tenminste. Vooral door de manier, hoe ze samen waren gekomen enzo. Het bleef gewoon, lachwekkend. Het water was gewoon bijna te ruiken, voor haar gevoel. Kort haalde ze haar handen door haar zwarte haren heen terwijl ze vast gebonden werden tot een staart. Hier en daar ontsnapte er alweer verdwaalde, irritante zwarte haartjes. Bleh, afentoe werd ze gek van haar eigen haar. Plagend gaf ze Edward een kus op zijn wang terwijl ze bijna bij het meer waren, vlak voordat ze het laatste stuk opliepen, hield Elena, Edward tegen. ’Ssssht! Kijk, een wild paard, zo te zien een fries.’ Sprak ze zachtjes tegen Edward uit.

~ Flutje ~

De warme zonnestralen zorgde ervoor dat Edward' huid warm werd en hij het dus ook warm had en niet koud had. Met zijn hand hield hij de hand van Elena vast en liepen ze samen naar het Meer. ’Blup, blup, blup. Ik kan niet wachten tot we bij het meer zijn!’ Grinnikend keek hij haar even aan, richtte daarna zijn ijsblauwe ogen weer vooruit en bekeek de omgeving even. De vogels floten vrolijk over het gebied en dat was van verre afstand te horen. Damn het was.. Best raar om te weten hoe Elena en hij bij elkaar waren gekomen eigenlijk.. Het zag er misschien ook wel grappig uit nu ze zo hand in hand liepen samen, Elena was namelijk veel kleiner als hem, misschien wel.. direkwart kop kleiner? Dat zorgde er soms wel eens voor dat hij moest bukken, nja, iets meer naar beneden moest kijken enzo. Maar, zo erg was dat allemaal niet. Dat gaf misschien alleen een schattig gezicht als andere mensen het zagen, gewoon, het lengteverschil. Maar eigenlijk, boeide het hem helemaal niets, hij vond het eerlijk gezegd wel grappig.
Ineens voelde hij hoe hij werd tegengehouden, het was Elena. Verschrikt keek hij op, luisterde hij naar haar woorden. ’Ssssht! Kijk, een wild paard, zo te zien een fries.’ Bewonderend keek hij het dier aan dat in de verte stond. Het paard zag er goed uit, vooral de speknek liet hem glimlachen. 'Damn.. Wat is die Fries mooi. Dat terwijl hij in het wild leeft.' Hopelijk.. Zou de Fries op hen afkomen. Edward had als het goed was sowieso nog snoepjes bij, of een appel ofzo. Die had hij eigenlijk aan Con moeten geven, maar dát was hij even vergeten.

Nog even had hij met zijn neus in het water gespeeld, had hij zijn bovenlip omhoog gekruld en vervolgens ontspannen een keer gebriest. Destin spande zijn flink gespierde hals even aan, maakte een overgang naar een ontspannen draf waarna hij midden op het veld weer tot stilstand kwam. Met opgeheven hoofd keek hij eventjes rond, snoof luid en liet zich vervolgens door zijn benen zakken, om zijn lichaam even door het mulle zand te rollen. Vervolgens stond hij weer op, schudde hij het stof dat tussen zijn haren was gaan zitten er voor het grootste deel af waardoor een grote stofwolk gevormd werd. Geuren van mensen drong zijn neusgaten binnen.
Meteen had hij zijn spieren aangespannen, had hij zijn hoofd gedraaid naar de richting waar de geur van de mensen vandaan kwam en voor hij het wist verschenen twee wezens op zijn netvlies. Nieuwsgierig puntte hij zijn zwarte oren naar voren, deed een paar stappen hun richting in waarna hij snel omdraaide en in een galop er vandoor stoof. Zodra hij weer op een grote afstand was, stopte hij en draaide hij zijn hoofd om, zijn ogen strak gericht op de mensen die hem aan het bekijken waren. Eventjes trilde zijn lichaam, waarna hij deze omdraaide, opnieuw, in de richting van de twee mensen. Één stap deed hij naar voren, waarna hij tot stilstand kwam en niet van plan was om nóg dichterbij te komen.

~fluttt.