Just be wild

Quinta genoot van de lentezon. Het was het heerlijk om nu op de heuvels te grazen en te rennen. Ze plukte wat gras en kauwde erop. Ze slikte het in en nam toen weer een hap. Als ze haar maagje had volgegeten ging ze verder. Ze rende over de heuvels,het gras was zo groen. het was hemels,eindelijk was de winter voorbij. Haar wintervacht maakte plaats voor haar dunnere vacht. Af en toe kwam je een plukje haar tegen op haar vacht. dat schudde ze er gewoon af of het werd van haar geblazen als ze aan het galopperen was. Ze stond hevig,dus ze ging ook veel sneller. Oké,ze was wel wat klein,maar dat hield je er niet tegen dat je ook op haar kon rijden,als ze dat toeliet. maar dat ging toch nooit gebeuren. Ze was helemaal alleen,ze kende niemand,maar ook niemand. En dat vond ze wel jammer. Ze zuchtte en ging toen in stap. Ze keek wat rond en krabte even aan haar vacht. dat jeukte echt zo enorm nu. Ze werd er alleen maar vervelend van. Ze wou echt iemand ontmoeten. Maar ze wist niet wie. Ze stond daar maar alleen te staren op de heuvels.

~~iedereen mag hier posten ~~

Juliette zette haar tas neer. Ze genoot van de eindelijke vrije natuur. Eigenlijk zou Juliette al lang thuis moeten zijn, voor de nieuwe vriend van haar tante. Maar wat zou 't? Het was zo'n nietsnut, een leeghoofd. Maar dat zou ze beter niet tegen haar tante zeggen. De lucht was mooi blauw en er stonden wolkjes aan de hemel. Weg met alle zorgen. Weg met alles! Opeens kletterde er hoeven over de heuvels. Verrast keek Juliette op. Een prachtige merrie zwoof over de heuvels heen. Haar galop was zo prachtig.. Was zij maar zo'n mustang.. Maar dat was ze ook wel niet. Dat zou ze ook nooit worden. De merrie vertraagde en uiteindelijk kwam ze tot stilstand. Zou ze er naartoe gaan? Juliette bedacht zich nog snel. Ze ging nog even zitten. Haar blik vloog over het lichaam van de pracht merrie. Imanu was heel anders als haar. Zijn vacht was altijd mooi gekamd en zijn manen lagen perfect nauwkeurig. Maar bij haar was het anders. Haar vacht stond wild rechtop en haar manen stoken naar alle kanten. Eigenlijk trok dat op niks maar op de een of andere manier vond Juliette het best wel mooi. Het had iets speciaals. Waar je van genoot. Even sloot ze haar ogen. De stilte om haar heen. Je hoorde enkel het geluid van vogels en wind. Soms hoorde je een briesje van de merrie. Nu was het zover. Juliette stond op en ging naar de merrie toe. Ze nam rustige kleine pasjes voor de merrie niet zenuwachtig te maken. Na elke vijf pasjes stopte ze altijd even. Om de merrie eraan te laten wennen. Ze stond nu meer dan vier meter van het paard af. Juliette was aangenaam verrast dat de merrie niet wegrende. Ze knipperde met haar ogen. Dit was geen droom..

De merrie keek verschrokken op toen ze een onbekende geur rook. Mmmh,wat zou het zijn. Ze speurde de omgeving af en zag toen iets op haar af komen. Wat was dat? Of wie was dat? Ze keek er goed naar. Toen dat iets dichterbij kwam,merkte ze at het een vreemd wezen was. Op twee benen. Wat raar,wie kon er nou zo lopen? Je viel toch gewoon om? Maar iets in haar geheugen zei dat het een mens was. Een mens. EEN MENS! Wow,binnen in haar bloeide alles open.De mens stond nu voor haar. Maar ze wist niet wat ze nu ging doen. Zou ze wegrennen ? Of blijven staan? Ze koos voor het eerste. Ze wou niet aangeraakt of iets anders worden. Haar ogen werden groot en haar oren legde ze stilletjes plat tegen haar schedel. Ze moest zichzelf beschermen. Wie weet was het een soort stroper of een jager of iets anders. Ze draaide zich om en galoppeerde weg. Een heel stuk verder bleef ze staan en keek van op een afstandje naar de mens toe. Wachtend ging ze grazen. Maar wel op haar hoede.