Tornado?

Een frisse bries ging tussen de wegen door. Bloemblaadjes vlogen in de rondte, vogeltjes die vrolijk floten en Mido liep doelloos over straat. Hij had zo’n vaag vermoede dat hij iets moest doen vandaag dus hij liep naar de paardenmarkt. Melanie had gevraagd of hij nog wilde kijken of er nog leuke spulletjes waren voor paarden dus hij ging maar eens kijken of hij nog iets goedkoops kon score voor haar en voor zijn manege. Fluitend liep hij richting de markt. De markt was weer eens bezaait met allemaal mensen en keuring personeel. Mido trok een wenkbrauw op. Hij vroeg zich altijd al af waarom die mensen eigenlijk rond lopen als ze hun werk toch niet echt goed doen.. Ze kijken wel naar de uitgemergelde beesten.. maar ze doen er voor de rest toch niets mee waarom zou je dan in godsnaam langskomen? Bull shit dus! Mido liep over de markt en bekeek hier en daar wat kraampjes. “Zoekt u iets speciaals?” vroegen de verkopers. Mido had elke keer nee geschud en gewoon verder gekeken zonder naar hun aansmeer truckjes te luisteren. Daar was Mido goed in, maar als zijn vriendin mee was! Ai.. Dan had hij waarschijnlijk allemaal spullen die mee moesten. Met aansmeer truckjes als : “Het is voor het goede doel mevrouw!”. Mido vond dat altijd al een rot smoes om iemand iets te verkopen want het ging 9 van de 10 keer toch in eigen portemonnee! Mido gaapte even en liep weer verder. Hij smste zijn vriendin dat er niets leuks was. In ieder geval tot nu toe. Mido stopte even voor een kraampje waarop stond “Help de mishandelde paarden!”. Mido stopte een briefje van 50 in de pot en liep toen weer door. Hij liep weer verder en liep naar een kraampje waar hij zadels zag staan. Het waren voornamelijk spring of jockey zadels. Mido moest ineens denken aan zijn eerste rit en kuchte toen even in zich zelf. Daar wilde hij absoluut niet aan terug denken.. Dat was echt de vreselijkste dag en 5 weken van zijn leven geweest! En daarna was het ook nog lang een hel geweest.. Gewoon zijn beste maatje kwijt geraakt door een stom ongeluk.. Mido keek gauw verder en hoorde ineens een schril gehinnik. Mido keek om en zag een zwarte Arabier naar hem kijken. Een vrouw keek ook zijn kant op en toen naar Mido. “Ik denk dat hij je herkent” zei de vrouw en glimlachte even. Mido keek de vrouw aan en glimlachte terug. “Zou niet weten waar van, maar het is wel een zielig beestje.. Weet u wat er met hem aan de hand is?” vroeg hij en liep naar de hengst toe. “Ze zeggen dat hij is gevonden niet ver hier vandaan.. Maar ik denk dat ze het dier op hebben gebruikt en daarna hier hebben gedumpt. Het is inderdaad een zielig paardje. De eigenares staat hier verder op te praten met een man. Misschien wilt u hem hebben?” vroeg de vrouw. Mido liep naar de hengst toe en aaide hem even over zijn neus heen. De hengst duwde zijn neus tevreden tegen Mido’s borstkast aan. “Ik denk dat je wel mee wil is het niet?” vroeg Mido glimlachend en aaide hem over zijn hals. De hengst was prachtig. Leek bijna op zijn vorige hengst. Maar deze was dan zwart. Zijn vorige hengst was spierwit geweest, die heeft het alleen niet overleefd toen hij koliek kreeg.. Mido was er kapot van geweest. Hij had beter op hem moeten passen zei hij dan tegen iedereen en dat het zijn schuld was geweest. Mido had zich echt maanden lang schuldig gevoelt totdat Melanie zei dat paarden ook spontaan Koliek konden krijgen. En dat het niet altijd aan een bepaalde rede licht. Mido had het opgezocht en verder onderzocht en dit bleek een beetje waar te zijn. Zuchtend had hij toen afscheid genomen van zijn paard op de heuvel die hij daar had begraven en daar een prachtige steen neer gelegd. Mido keek de hengst na. Hij had Wormen, last van ondergewicht en zijn hoeven zagen er ook al niet al te best uit. Mido murmelde iets en liep toen naar de eigenaar toe. De vrouw keerde hem de rug toe. “Ik verkoop hem alleen voor een goede prijs”. Mido trok een wenkbrauw op en liep terug naar de hengst toe en maakte hem los van de paal. De hengst drukte zijn neus tegen zijn borst aan. Mido glimlachte naar de hengst. “Ja, je gaat met mij mee jongen” zei hij zachtjes en kriebelde het dier achter de oor. De eigenaar kwam woedend aangelopen. “Houd de dief Houd de dief!” riep ze. Mido pakte zijn penning. “In de naam van de wet neem ik dier in beslag” zei Mido en keek de vrouw vuil aan en liep zonder pardon met de hengst er vandoor. De hengst liep mank en stroef maar hij zat vol energie. Mido vond het maar een raar beestje.
Na 10 minuten te hebben gelopen liep hij het erf van zijn huis op en ging verder in het gras lopen zodat de hengst minder last had van zijn hoeven. Hij begon gelijk aan het touw te trekken en ging grazen van het groene gras. “Ja, jij zal vast wel honger hebben..” gniffelde Mido. Mido deed het hek dicht en rende zijn huis binnen en haalde zijn tas. Hij liep terug naar de hengst en maakte hem met een halstertouw vast aan een boom. Ook dit liet de hengst toe. Mido aaide de hengst over zijn hals en liet zijn hand over zijn buik heen glijden en toen terug naar zijn voorbenen naar beneden en tilde zijn been omhoog om zijn hoef te controleren. De Hoefijzers waren er van af en zijn hoef was te erg door gegroeid. Mido pakte zijn mobiel en belde zijn vriend Scot. Mido klopte de hengst op zijn hals. “Er komt iemand je zo helpen hoor jochie.. Het komt goed” glimlachte hij. Mido gaf de hengst iets tegen de wormen. Dit ging lastiger. De hengst kreeg door dat Mido een veearts was en dat vond hij niet leuk. Hij hield zijn hoofd hoog en wilde eigenlijk gaan steigeren. “Hooo jongen hoo! Ik doe je geen kwaad” zei mido sussend. Op dat moment kwam scot aangereden in zijn jeep. Hij stopte voor het hek. “Het is een mooi beestje watje daar hebt!” riep hij. Mido grijnsde en deed het hek voor hem open. “Jup, die hoeven zien er niet uit mijn vriend.. Ik ga ze terplekke bekappen..” murmelde hij zachtjes. Hij ging zijn spullen pakken. Mido aaide de hengst over zijn hals heen. “Het komt goed dat beloof ik je” glimlachte Mido. De hengst had zijn neus gaten open gesperd en zag er niet relaxed uit zoals hij daar voor was. Scot bekapte de hoeven en deed er nieuwe hoefijzers om heen. Na een uurtje was hij klaar. Mido bedankte hem en liet hem weer uit. Mido liep terug naar de hengst die al weer aan het grazen was. Mido grijnsde en maakte de hengst los en liep naar de stallen waar hij hem zijn stal toewees. “Gaat u gang meneer” grijnsde hij en deed de boxdeur dicht. Tevreden ging hij in het hooi liggen en keek Mido aan. Mido glimlachte en liep weg. De hengst ging staan en hinnikte naar hem. “Ik kom zo terug gekkie” grijnsde hij en liep naar de voederhok. Daar haalde hij twee emmers vol met eten en ging de paarden eten geven. Mido gaf De hengst speciaal voer. “Dat is beter voor je” glimlachte hij. “Anders krijg je straks buikpijn” gniffelde hij. Mido ging zitten op een strobaal in de stal van de hengst die rustig aan zijn eten begon te sabbelen. Hij hield Mido in de gaten via zijn oog hoeken, maar gevaarlijk was de hengst niet. Iet wat Schuw, maar dat was volkome logisch na wat hij had mee gemaakt. Mido begreep die mensen af en toe echt niet hoe sommige mensen paarden zo konden afranselen. De hengst draaide zijn rechterflank de andere kant op en ineens zag Mido iets zitten. Het was een merkje in zijn vacht. Mido stond op en bekeek het. Mido's gezicht werd lijk bleek. Dat kon niet.. Ze hadden hem toch.. Maar .. dit was hem echt.. "Tornado?" vroeg hij zachtjes. De hengst draaide zijn oortjes naar achter en keek hem nieuwsgierig aan. Zijn ogen leken bijna te vragen "Ja?". Mido keek met een verbaasd gezicht naar de hengst voor hem. "Maar.. Hoe.. Hoe kan dat?" stammelde hij. Mido knielde neer langs de been van de hengst en zag daar het litteken van de springbalk die hij was opgelopen toen de balk ineens versplinterde door zijn hoef die er tegen aan was geknalt. Mido's ogen werden groot. Hij stond op en vloog de hengst rond zijn hals en duwde zijn gezicht in de hals van de hengst. "Ik heb je gemist maatje.." zei hij zachtjes.


- Tornado! -

Het lied van merel klonk, het koekeroere van de duif weerklonk ook al snel. Een harde klap op de staldeur wekte Tornado moe en stram kwam hij overeind. De vrouw stond al voor zijn staldeur en bekeek hem afkeurend. Hij zou als hij het zou kunnen op dit moment met zijn ogen rollen, natuurlijk zag hij er niet uit ze gaf hem niks behalve wat mager gras. Wat ze zelf gedroogd had, of soms een paar plukken plukte uit de weide. Meer was voor hem niet weggelegd. Zijn hoeven waren al aan het verslijten, elke stap die hij zette voelde hij pijn. Gereden werd hij gelukkig niet hij wou niet weten wat ze dan in petto had. Ook al wou hij ’s wat anders zien dan zijn stoffige stal. De vrouw bekeek ‘m nog eens voordat ze ervandoor stampte. Het leek wel alsof dat mens niet anders kon. Mido was anders geweest…Mido… De gedachte alleen al aan hem deed hem pijn. Voor hem wilde hij werken voor niemand anders, dat hij die vrouw ook laten merken in het begin. Jammer genoeg was hij toen ook niet op volle krachten geweest. Een treurige hinnik weerklonk in de stal, andere paarden stonden in het weiland die waren ook mager en hadden ook versleten hoeven. Zij stonden dacht en nacht, weer of geen weer buiten. Dat had ook zijn sporen na gelaten had hij gezien toen hij voor het eerst bij de vrouw was. Toen deed ze nog aardig…Toen nog wel… Een harde klap van de zweep bracht hem weer bij de werkelijkheid. Ze was blijkbaar weer terug gekomen zonder dat Tornado het merkte. Hij was veel minder op zijn omgeving gefocust dan vroeger, ja vroeger was alles anders. Toen mocht hij de weide in, showde hij met zijn staart hoog, hals gekruld neus op de borst. Nee dat deed hij nu niet meer zelfs niet als hij de kans had gekregen. De vrouw trok aan zijn halster, waardoor het pijnlijk schuurde hij liep haar sloom achterna. Een trailer stond klaar, wat nou weer? Werd hij verkocht? Die gedachte vrolijkt ehem enigszins op. Tot een duiveltje zijn stem liet horen en zei dat hij waarschijnlijk naar de slager zou gaan. Zoveel paarden gingen heen en kwamen nooit terug, ze konden verkocht zijn. Maar dat kon bijna niet aangezien ze er slecht aan toe waren als ze werden weggebracht. Hij hoopte dat hij dat lot niet te wachten stond, hoewel de dood erg aantrekkelijk was in vergelijking met deze hel. Sloom liep hij de trailerklep op, te sloom want een felle steek op zijn achterste liet hem opschrikken. Hij stoof de trailer in, een lach weerklonk en met een klap werd de trailer gesloten.

Met hals laag bij de grond liet hij alles over zich heen komen. De drukte het remoer. De klappen die hij kreeg als hij niet deed wat de mensen wouden. Verschillende dochters van dikke pafferige boeren werden op zijn magere rug gezet. Zijn ruggengraat stak uit, dus zo lekker zat het niet . Het deed ook nog ;s verrekt veel pijn als de kinderen op zijn rug bewogen. Hij had een keer gekweld gehinnikt, de boer had enkel gelachen met een paar maten om zich heen, rook van zijn dikke sigaar had hij in zijn ogen en neusgaten geblazen. Natuurlijk wel toen zijn dochter eraf was want Tornado had van schrik gesteigerd, waarop een klap met het dubbel geklapte touw volgde. Hij liet nu alles maar toe, dat was toch het beste leek zo langzamerhand. Zin om te pronken had hij niet meer, indruk maken deed hij toch niet. Een magere hengst met verschillende wondjes op zijn lichaam die trots met zijn staart geheven stond leek hem niet echt toepasselijk. De vrouw mopperde toen ze zag hoe de markt leeg stroomde, in de verte klonk muziek. Waarschijnlijk een evenement waar de mensen als het waren naar toe getrokken werden. Door de vrolijke muziek en de enthousiaste orginatoren. De vrouw had hem de markt ‘geschonken’ inplaats van de slager. In het begin was hij er ‘blij’ mee geweest tot hij merkte dat hij aan de ‘slechte’ kant van de markt stond. Vol magere, zieke paarden. Nu de markt leeggestroomd was en er nog maar enkele paarden stonden kon hij zien dat een paar meter verderop goedgevulde paarden stonden. Een hengst stond te showen voor een meisje met haar vader. De man kocht het dier, meisje helemaal gelukkig. Hij snoof ongelukkig en wende zijn blik af, hij had dat kunne zijn. Hij liet zijn hoofd weer hangen, wat had het ook voor zin. Als hij bij een betere eigenaar terecht kwam kon hij toch niet doen wat zij van hem verlangde. Hij werkte alleen voor de gene die hij liefhad, en dat was maar een persoon. Zijn oren spitste toen er voetstappen weerklonken, ze klonken hol op de leeggestroomde marktweg. Hij hief zijn hoofd toen hij zijn eigenaresse hoorde praten met de man die met de rug naar hem toe stond. Hij keek nieuwsgierig hoe de man dichterbij kwam. Zijn hart maakte een sprongentje toen hij de man herkende. Het kon niet toch? Waarschijnlijk een vergissing, hij had gehoord van paarden dat iedereen een dubbelganger had. Hoewel het wel heel gek zou zijn dat de dubbelganger precies op hem leek en ook zich hetzelfde gedroeg. Blij liet hij zijn ogen twinkelen, zijn staart werd weer iets geheven. Hoop vloeide terug. Hij aaide Tornado over zijn neus, bij elke aanraking, elk geluid van hem deed hem zijn vertrouwen terug winnen. Hij duwde zijn neus tegen zijn borstkas en snoof zijn geur op. Hij lachte, blij hinnikte hij hoog. Meteen stopte hij toen de vrouw in beeld kwam, bij haar mocht hij dat niet doen. Hij kromp instantief in elkaar toen de vrouw naderbij kwam. Hij liet zich door hem controleren, dat had hij vroeger immers vaker gedaan. Hij duwde zijn neus tegen zijn schouder en snoof nog een keer. Ja dit was hem echt, zijn vorige eigenaar waarvoor hij wou en voor zou werken. Mido was terug…
Hij leek zich niks van de vrouw aan te trekken die waarschijnlijk zei dat ze hem niet weg wou doen alleen tegen een redelijke prijs. Hij zag hoe Mido fronste en een twinkeling verscheen in zijn ogen. Hij werd losgemaakt, gekroeld hij duwde zijn neus tegen Mido aan. De woorden die hij met zijn lippen vormde die zo vertrouwd klonken deden hem zijn geluk niet meer afnemen. De vrouw kwam boos aangestormd, Tornado hinnikte boos naar haar en trapte in haar richting. Hij was van Mido van niemand anders en dat zou ze weten ook. Ze riep iets woedend, Mido reageerde daarop door iets terug te zeggen wat haar deed verbleken. Tornado hief zijn staart en liep rustig met Mido mee. Hij liep mank en stroef maar zat bomvol met energie, dagen nee maanden had hij geen beweging gehad. En nu zijn leven weer als vanouds werd barste hij van energie. Toen ze het vertrouwd erf op liepen hinnikte hij blij. Toen Mido hem naar het gras begeleide begon hij meteen te grazen. Mido liet het lachend toe, hij sloot het weiland achter hem en rende naar binnen. Tornado had enkel aandacht voor het gras voor hem. Zijn kaken vermaalde binnen enkele seconden meer gras dan ze ooit gemalen hadden. Binnen enkele minuten was Mido weer terug met een tas die Tornado wel ’s gezien had. Als hij paarden behandelde, hij rook aan de tas en liet Mido zijn gang gaan. Hij bond hem vast aan een boom en begon zijn benen en buik te onderzoeken. Hij tilde gewillig zijn been van de grond en liet Mido zijn hoef inspecteren. Hij leek te schrikken van wat hij te zien kreeg. Hij haalde een raar ding waar mensen door praten te voorschijn en sprak enkele klanken tegen het ding uit. Daarna stopte hij het ding weg en klopte hem op zijn hals, hij brieste tevreden en richtte zijn aandacht weer op het gras. Lang de tijd kreeg hij daarvoor niet, Mido wou hem iets toedienen. Hij was menselijk contact niet meer gewend, normaal deed Mido dit ook niet in ieder geval niet wat hij kon herinneren. Dit deed hij altijd bij andere paarden niet bij hem! Bang probeerde hij te steigeren. De sussende stem van Mido kalmeerde hem enigszins rustig stond hij stil, op hetzelfde moment kwam een voertuig aangereden met brommende motor. Tornado had zo’n ding wel vaker gezien dus was er ook niet bang voor, het ding stopte voor het hek en een man stapte uit. Hij riep iets naar Mido op reageerde wat Tornado niet goed kon verstaan omdat hij eerder murmelde dan echt duidelijk zijn klanken uitsprak. Hij liep naar het hek en opende die voor de man. De man nam iets uit zijn voertuig en liep terug naar hem. Hij sperde zijn neusgaten open, het beviel hem helemaal niet dat een onbekende man hem kwam ‘helpen’. Mido probeerde hem te kalmeren want niet helemaal slaagde maar iets kalmer werd hij wel. De man begon zijn hoeven te bewerken en deed er rare ijzeren dingen op. Het voelde vertrouwd en de pijn was verminderd voelde hij toen hij zijn hoeven op de grond plaatste. Mido liep met de man mee tot het hek, en zei iets tegen hem. Tornado was in middels helemaal gefocust op het gras hij begon gras uit de grond te rukken alsof zijn leven ervan afhing. Mido maakte hem los van de boom en liep met hem naar de stallen. Hij hinnikte vrolijk toen hij het herkende, toen hij in zijn stal werd gelaten ging hij in het hooi liggen. En keek tevreden rond, zijn ogen ontmoete die van Mido die zijn tanden zichtbaar maakte wat ook wel lachen genoemd werd. Hij brieste tevreden en genoot van de geur van hooi en de zachte ondergrond. Hij hoorde Mido weg lopen, angstig stond hij op en hinnikte hij. Mido lachte enkel en vormde woorden met zijn mond. Hij hoorde hem rommelen ergens achterin en kwam terug met twee emmers die zo te ruiken vol met eten zat. Hij brieste toen hij de klanken van Mido aanhoorde en sabbelde op zijn eten. In zijn ooghoeken hield hij Mido in de gaten, hij wou niet dat hij weer zomaar zou verdwijnen. Mido leek hem nog niet herkend te hebben bedacht hij zich betreurd. Het feit dat hij bij hem was deed hem weer opvrolijken. Hij draaide zijn rechterflank iets naar links. En sabbelde weer aan zijn voer. Mido stond op hoorde Tornado, rustig liet hij het toe. ‘Tornado?’ klonk het opeens in de stal, nieuwsgierig draaide hij zijn hoofd richting Mido en draaide zijn oortjes naar voren. Vragend keken zijn ogen hem aan, Mido keek hem ongelovig aan en hakkelde een paar klanken. Hij knielde neer bij zijn hoef en bestudeerde die aandachtig. Plots vloog hij omhoog en sloeg hij zijn armen om zijn hals, hij drukte zijn gezicht in zijn vacht en zei zachtjes iets. Tornado hinnikte zachtjes en duwde met zijn neus tegen de schouder van Mido.

Mido kroelde de hengst tussen zijn oortjes en over zijn hals. Dit vond hij vroeger altijd heerlijk als hij dat deed. Mido deed dat voornamelijk om de hengst op zijn gemak te laten voelen als hij zich rot voelde. Of als ze net hadden gereden en hem wilde af laten koelen. T - touch noemde hij dat ook wel. Rondjes vormen met je vinger van boven naar beneden in de hals van de hengst. Hij genoot dat kon je van zijn gezicht aflezen. Mido hield ziels veel van de Hengst. Zijn maten hadden hem in laten slapen, in ieder geval dat hadden ze gezegd.. Blijkbaar hadden ze dat dus niet gedaan. Hadden ze hem verkocht. Soms zou Mido echt wel willen weten wat paarden konden denken en zeggen. Dan kon Mido het hele verhaal horen van Tornado. Ook al sprak zijn uiterlijk de waarheid, iets in Mido vertelde hem dat hij niet altijd zo is geweest. Mido klopte de hengst op de hals. “Je komt er weer helemaal op Maatje, dat beloof ik je” zei hij en kriebelde de hengst nogmaals achter de oren. Mido verliet de stallen en ging naar zijn eigen huis. Het was wel weer genoeg geweest voor vandaag.
Mido liep het gebouw in en deed de verwarming in de stallen en in zijn huis aan en liep toen rechtstreeks naar boven. Het gang licht stond nog aan. Blijkbaar was Mel thuis. Mel lag al in bed. Mido keek haar verrast aan. “Ik wist niet dat je zou blijven? Moest je niet naar huis toe?” vroeg mido en keek haar verrast aan. Ze zei dat ze hier voorlopig even bleef en of dat oke was. Mido glimlachte en knikte. “Jij bent altijd welkom” glimlachte hij. Mido liep naar de badkamer en ging zich klaar maken. Hij deed zijn kleding uit gooide wat water in zijn gezicht en ging toen naast Melanie in bed liggen. Hij kroop dicht tegen haar aan. Melanie glimlachte gaf hem een kusje en krulde tegen hem op. Mido streelde het gezicht van Melanie. “Ik heb me eigen paard weer terug..” zei hij zachtjes. Ze keek hem aan. “Tornado.. Heb ik je daar al eens over verteld? Paar jaar terug, toen had ik een ren paard. Ik vond het heerlijk om de wind in je haren te voelen, en te weten wat de kick was.. Het was dan ook me eerste en laatste wedstrijd die ik ooit had gespeeld”.

Mido was 21 jaar. Tornado stond in de startblokken om te gaan. “Daar gaan we Mido!” riep zijn trainer. De hekken schoten open. Mido gaf een kleine tik tegen de flanken van zijn partner en het dier schoot er vandoor. Mido grijnsde van oor tot oor. In jockey houding was niet gemakkelijk voor hem. Maar de wind in zijn haren, de adrenaline die door je heen schiet, heerlijk! Mido hield zijn paard stevig vast en Tornado genoot er van en lette goed op zijn partner. Alles wat fout kon gaan, moest gecorrigeerd worden. “En daar heb je het!” riep zijn trainer. Mido keek om en liet zijn paard langzaam over gaan tot stilstand en draaide hem om en ging terug in galopje. “Wat is er coach?” vroeg mido en steeg van zijn “zadel” af. “Niet goed?”. “Juist wel! Dit is record tijd! 15 Seconden boven het behaalde wedstrijdrecord gozer! Je gaat dit gemakkelijk halen! We gaan er voor” waren de woorden van Mido’s Coach. Mido grijnsde en gaf Tornado een bemoedigende klopje op zijn hals. “Hoor je dat? We gaan voor het echie!” zei hij trots. Alsof hij het begreep hinnikte hij en gaf Mido een speelse duw tegen zijn schouder. Mido grijnsde.
De avond voor de wedstrijd kon Mido maar slecht slapen. Alsof hij wist dat er iets ergs ging gebeuren. Nachtmerries over van alles en nog wat, bang om zijn paard kwijt te raken op de wedstrijd baan. Maar de volgende morgen wist Mido dat hij dit moest doen. Tornado en hij hadden hier weken voor geoefend en hij kon het niet uit het veld slaan na een slechtte nacht. Mido deed zijn helm op toen zijn coach met zijn nummer kwam. “Nummer 18 ben je Mido” grijnsde hij. Mido knikte en deed zijn jackje aan. Hij liep naar Tornado en liep hem een rondje in om vervolgens naar de kooien te vertrekken. Tornado zat vol met energie dat was te merken. Hij werd zenuwachtig en wilde er van door gaan. Mido bedaarde hem wat. “Nu niet Tornado.. Zometeen pas” fluisterde hij zachtjes tegen de hengst en klopte hem op de schouder. “And now we’re here! The national Champion leak for the Jockeys of The netherlands!”. Mido grijnsde. Het was nog international ook!. Dat zou leuk worden. Mido hoorde een klik. De grendels werden van de kooien af gehaald. Dat betekende dat het schot zo werd afgeschoten. En dat klopte. Na nog geen 5 seconden te hebben gewacht ging het schot. Tornado schoot er vandoor zodra het hekje weg ging. Mido hield zijn hengst goed vast. Zoals geoefend dacht mido bij zich zelf. Dit gaat prima! “Mido Cremfield met zijn hengst Tornado staan op de 5e plaats en daar….” De rest hoorde Mido al niet meer. 5e plaats. Dit moet sneller gaan. Mido gaf zijn partner nog een tikje tegen zijn flanken waardoor de hengst sneller ging rennen. Mido haalde de 4e & de 3e in. Een bocht.. Mido moest deze doen. Mido nam de scherpe bocht, hij had niets te verliezen. Ze haalden hem in, maar toen de bocht voor bij was stond hij nek aan nek met de 1e. Dave de Ruiter.. De hufter! Zijn paarden werden ingespoten met spul waardoor ze angstig werden. Mido wilde hem zo graag van de baan af krijgen. “MIDO!!” riep zijn trainer en wees naar achteren. Maar toen Mido kon kijken was het al te laat. Hij hoorde iets, en toen viel zijn paard naar voren. Mido vloog met volle vaart over zijn paard heen in het zand. Het enige dat hij toen nog herinnerde was dat hij in het ziekenhuis wakker werd.

Mido Zuchtte en keek naar Melanie. Ze was in slaap gevallen. Mido moest zijn lach in houden. Alsof ik zo erg ben in praten dacht hij in zich zelf. Mido viel na een tijdje ook in slaap.

De volgende morgen werd hij al gauw wakker van een hinnik in de stal. Dat was overduidelijk Tornado. Hij wilde vast aandacht. Mido moest lachen en stapte uit bed. Melanie was al vertrokken. Waarschijnlijk werk of iets in die richting. Mido liep naar beneden en deed zijn overal aan. Het was frisjes buiten maar vandaag zou het warmer worden in de loop van de dag. Dus mido zou vandaag de hele dag bezig zijn met Tornado op de been krijgen. Mido liep zijn huis uit en keek naar de zon die langzaam op kwam. Het leek soms zelfs wel alsof de Zon wakker moest worden. Mido lachte bij zich zelf en liep naar de stallen. Tornado stak zijn hoofd over de stal deur heen en begroette Mido met een vrolijke hinnik. “Ja ja!” zei Mido lachend en gaf de hengst een aai over zijn neus. Mido liep naar het voederhok en haalde daar emmers met eten en ging de paarden eten geven. Toen hij bij Tornado kwam gaf hij de hengst krachtvoer en een wortel. “Zo, dat heb je wel verdient niet waar?” vroeg hij en grijnsde en gaf de hengst een klopje op zijn schouder. Mido liep naar de weide en deed het hek open. Toen liep hij terug naar de stallen en haalde de paarden uit de stallen die op de weides moesten. Mido gaapte even en liep toen terug naar Tornado die rondjes in zijn stal aan het lopen was. “Wat doe je?” lachte Mido en deed de stal deur open. “Je hebt in ieder geval alles op, dat is fijn” glimlachte Mido en haalde de hengst van de stal en liep hem naar de weides waar hij hem vrij liet. “Ga maar spelen met andere paarden” glimlachte hij. Zullen Senstaion Breezer en shadow vast leuk vinden” glimlachte hij. Mido moest nog een aantal administratieve dingen doen. Hij ging zijn kantoor spullen pakken en ging met een glas ijsthee onder een boom zitten werken. Hij had prachtig uitzicht over de paarden. Hij had zijn camara mee genomen voor het geval dat. Shadow vond Tornado wel grappig. Ze zijn alle twee zwart en prachtig dat was 1 ding wat zeker was. Ze leken ook heel erg op elkaar. Mido maakte hier en daar wat foto’s van de twee als ze samen aan het spelen waren. Mido keek op de klok. Het was al weer half 2. Mido haalde de dieren uit de weides en deed ze terug in de stallen. Hij gaf ieder een wortel en een appel en ging zijn spullen terug op bergen. Mido liep naar de stal van Tornado en haalde hem er uit. Hij zette de hengst vast aan een halstertouw en haalde zijn poetskist. Rustig borstelde hij de hengst en praatte zachtjes tegen hem over vroeger. “Weetje nog hoe hard we gingen?” vroeg hij glimlachend. “Je was echt de beste.. en we zouden hebben gewonnen .. als die hufter ons niet neer had gehaald” bromde Mido. “En als ik niet … in coma was geraakt had dit je nooit gebeurd..” zei mido en keek treurig naar de wonden en de ribben die afstaken tegen zijn vel. Mido zuchtte en maakte de wondjes voor de 2e keer schoon. “Ik zal nooit meer iets met je doen wat gevaarlijk is..” zei hij zachtjes en klopte de hengst op zijn hals en gaf hem een knuffel.