Terwijl Millie het aanrecht van de bar afstofte met een doekje belde haar moeder al de ganse tijd met iemand waarvan ze niet wist wie het was. Mam leek serieus dus moest het wel een zakenpartner zijn voor haar paarden bedrijf. Millie rolde met haar ogen bij de gedachte aan de paarden. Haar moeder, Amelia, vertelde altijd verhalen over vroeger toen dat Millie gek was op paarden. Waar ze elke dag reed op hun pony Apinu. Toen Millie ouder werd hebben ze Apinu verkocht omdat ze er niets meer mee te maken wou hebben. Ze wist nog hoe erg haar moeder dat toen had gevonden. Millie was nu ook helemaal niet meer geïnteresseerd in paarden, ook al vroeg haar moeder elke dag opnieuw naar het paardrijden, maar nee. Millie wou niet meer rijden. "Millie! Zet eens twee pinten klaar, zo meteen komen Isabel en haar man." Siste haar moeder die nog aan de telefoon was. Millie zuchtte. Niet weer Isabel. Die vroeg altijd maar door over hoe het op school ging. Wat de laatste tijd nogal slecht was. Ze werd altijd gepest. Door de cheerleaders van haar school. Die denken ook nog steeds dat ze alles zijn. Millie zette de twee pinten klaar en waste haar handen even. Mam stopte met bellen en lag de telefoon in de keuken. "Goed, de pinten staan klaar, dan kunnen we zo gaan openen. Open jij? Ik moet nog snel een telefoontje doen." Zei Amelia vluchtig. "Moet ik Isabel ontvangen? Maar..."
"Komaan lieve schat, je doet al zo weinig is dat nu zo moeilijk en Isabel is toch een aardige dame, die gaat je heus geen pijn doen ofzo. Maar ik moet echt nog een heel snel telefoontje doen. Tot zo." Zei haar moeder en ging ervan door. Millie keek haar na en droogde haar handen af aan de handdoek. Ze liep naar de deur, deed de rolluik naar beneden en draaide het bordje 'gesloten' om zodat mensen konden zien dat het café weer open was. Na een paar minuten arriveerden er al enkele mensen. Nog geen Isabel, gelukkig maar! "Hej, Millie!" Riep opeens een meisje. "Natasha?" Vroeg Millie verbaasd. Ze gaf haar achternicht een dikke knuffel. "Wat doe jij nou hier? Jij zat toch in Minestota?" Vroeg Millie.
"Komaan lieve schat, je doet al zo weinig is dat nu zo moeilijk en Isabel is toch een aardige dame, die gaat je heus geen pijn doen ofzo. Maar ik moet echt nog een heel snel telefoontje doen. Tot zo." Zei haar moeder en ging ervan door. Millie keek haar na en droogde haar handen af aan de handdoek. Ze liep naar de deur, deed de rolluik naar beneden en draaide het bordje 'gesloten' om zodat mensen konden zien dat het café weer open was. Na een paar minuten arriveerden er al enkele mensen. Nog geen Isabel, gelukkig maar! "Hej, Millie!" Riep opeens een meisje. "Natasha?" Vroeg Millie verbaasd. Ze gaf haar achternicht een dikke knuffel. "Wat doe jij nou hier? Jij zat toch in Minestota?" Vroeg Millie.