What do you think?

Wit was de wereld gekleurd door alle sneeuw en ijs. Elke keer leek er wel meer uit de hemel te vallen. Paden werden glad, gras was nauwelijks meer te vinden, dieren hielden hun winterslaap, de wilde paarden verdwenen. In het bos was het stil, vogels vloten deze dagen niet. Het enige geluid wat te horen was, waren de voetstappen van een donkerbruine hengst. Geen snelle passen, maar toch dreunde ze goed door in de grond. Een bladerdak beschermde hem niet meer tegen de sneeuw wat naar beneden viel. Elke sneeuwvlok dwarrelde neer op zijn lichaam. Hoe langer de vlok er lag hoe slechter je hem ging zien. Uiteindelijk was er dan ook niets meer van over. Het enige wat over bleef was water. Urise zijn bruine wintervacht zat hem totaal niet in de weg. Integendeel zelfs. Op dit moment was hij erg dankbaar dat hij hem had. Als wild paard liep je niet met een deken rond, had je geen lekkere warme stal en moest je wel een wintervacht hebben om de winter door te komen. Bij elke pas die hij zette kwam hij steeds dichter bij het meer. Alle plassen waar je drinkwater kon vinden waren bevroren, het meer was groter dus was de kans op bevriezing minder groot. De plassen die hij had open weten te breken met zijn hoeven waren ongeschikt geweest om uit te drinken. Vissen stierven door de kou en het zuurstof tekort in het water, hierdoor werd het water ongeschikt om te drinken. Urise zijn gelaatsuitdrukking veranderde toen hij het meer zag. Er zat geen beweging in het water. Ijs had zich verzameld op het water. Her en der zaten er wat wakken in het ijs. Gemaakt door dieren die wouden drinken. Geen van de wakken stond hem aan om uit te drinken, het had gewoon zijn voorkeur niet. Bij de rand van het meer bleef hij stilstaan. Damp wolkjes kwamen uit zijn neusgaten bij elke keer dat hij uitademde. Voorzichtig begon hij met zijn hoef een aantal keer op het ijs te slaan in de hoop dat het makkelijk zou breken. Toen dit niet gebeurde zette hij er kracht achter. In een regelmatig ritme sloeg hij tegen het ijs aan tot het brak. Zijn warme neus stak hij naar beneden richting het koude water. Gretig begon hij van het ijskoude water te drinken tot hij merkte dat hij niet meer alleen was. Langzaam hief hij zijn hoofd en zette een pas achteruit waarna hij de grond afspeurde naar iets eetbaars. Wanneer hij aangesproken zou worden zou hij wel kijken wie hem op deze plek vergezelde.

& Escada

Een vosse merrie stond tussen de bomen. De bruine ogen gleden over de omgeving terwijl ze alles nog eens verkende. Ze herkende het allemaal nog heel goed. Hier was ze geboren, in de wildernis. Alleen was het nu helemaal wit gekleurd door de sneeuw. Ze haatte de winter en een echte wintervacht had ze niet. Haar moeder was een prachtige fokmerrie en die had altijd een dunne glinsterende vacht. Zij had die vacht geërft spijtig genoeg. Ze voelde de kou door haar heengaan zodat ze een rilling voelde. De merrie briesde zacht en liep rond. Ze was net teruggekomen. Tijdelijk was ze buiten dit gebied geweest om even na te kunnen denken, maar uiteindelijk was ze zeker 3 jaren lang weggeweest. Escada had er diep spijt van, want ze mistte haar vader énorm. De merrie keek naar de grond naar haar eigen spiegelbeeld verderop in het water. Ze hoorde plots iets en bekeek de omgeving. Een bruine hengst stond verderop aan het meer. Ze leek hem wel te herkennen, maar van waar. Escada zweeg en bekeek de hengst nog eens goed. Ze schudde haar hoofd. Nee, zo ver kon ze echt niet zien. Ze was niet echt een goede kijker in de verte. Ze keek om haar heen, maar er was niemand anders. Ze moest veel dichter gaan om de hengst te herkennen of goed te kunnen bekijken. Ze vertrok naar de hengst toe en kwam steeds dichter waardoor ze hem ook beter leek te herkennen. Ze stopte plots voor de hengst en keek hem licht geschrokken aan. "Pap?"

Onder de dikke sneeuwlaag vond hij grassprieten. Bevroren, helaas. Desondanks zette hij zijn tanden in de grassprietjes, trok ze los en at ze rustig op. Urise was veranderd, of het in een positieve zin was moest hij nog maar bekijken. Tegenwoordig kon hij met andere paarden over weg, was hij niet meer chagrijnig, viel hij niet zomaar meer uit, en zo waren er nog veel meer dingen. Wijsheid kwam met de jaren, bij hem was het alleen een beetje langzaam aan komen waaien. Door een stem die hij wel herkende maar zich niet voor de geest kon halen werd hij gestoord. Pap? Van alle paarden die hij de laatste tijd tegen was gekomen had geen van hen hem pap genoemd. Daarbij, de enige die hem pap noemde was zijn dochter en haar had hij al lange tijd niet meer gezien. Uit het oog verloren. Met Escada in zijn hoofd draaide hij zijn grote lichaam om tot hij tegenover de merrie stond. Verrast hielden de gedachte gangen in zijn hoofd op. Voor hem stond de merrie waar hij net aandacht. Volgroeid en wel, niet zoals hij haar herinnerde. "Er is maar één iemand die mij 'Pap' noemde.." Sprak hij op een rustige toon. "Escada." Vervolgde hij vrolijk. Ie wat twijfelend zette hij een pas naar voren toe. Het veulentje waar hij vaak aan had gedacht was geen veulen meer. De tijd had vat op haar gehad en haar gemaakt tot een prachtige jongere merrie. Nog altijd een beetje stom verbaasd stond hij Escada aan te gapen. "Je lijkt erg op je moeder."

- Wauw, mega flut :$

De fijngebouwde merrie zuchtte zachtjes toen ze de hengst hoorde praten. Hij vervolgde haar naam vrolijk en een glimlach sierde haar lippen. "Dat klopt. Ik ben het volledig." Haar stem was zacht en klonk als een fijne melodie in je oren. Ze had haar stem van niemand want haar vader had zeker een zwaardere stem en haar moeder eigenlijk niet zo mooi. Ze hoorde plots de woorden die hij over haar zei en zachtjes knikte ze alsof ze hem wilde bedanken. "Op uiterlijk misschien, maar ik hoop dat ik op mijn innerlijk er niet op lijk. Ze heeft ons in de steek gelaten en dat vind ik vreselijk." Ze meende de woorden. Haar moeder dacht alleen aan een bloedlijn en aan andere dingen. Ze had niet meer aan haar dochter gedacht na een tijd. In het begin wel, tot ze eindelijk gras leerde eten. Escada snoof licht geirriteerd en sloeg met haar hoef op de harde bevroren grond. "Ik heb je echt gemist." Ze glimlachtte naar haar vader. Ze wist niet dat ze deels een fokprestatie was. Ze had nog nooit het verhaal voor haar geboren leven gehoord. Ze wist niet dat ze niet uit liefde gemaakt was. Escada briesde luid en keek kort naar de omgeving. Ze herkende het hier niet meer. Ze had nog niet veel winters buiten meegemaakt eigenlijk. Vaak zocht ze naar schuilplaatsen om zo haar hele leven door te brengen, maar nu was ze terug.

Nauwlettend keek hij naar de bewegingen van Escada. Dat hij zijn dochter hier tegen zou komen. En dat alleen maar omdat hij dorst had. Urise zuchtte zachtjes bij het horen van de woorden van Escada. Het innerlijk van haar moeder, wat moest hij daar nou toch op antwoorden. Queen had hij nooit goed leren kennen, ze stond bij de mensen en daar wou hij niet naartoe gaan. Af en toe ging hij wel naar haar toe, nooit lang. Hij glimlachte welgemeend naar Escada. Veulens had hij nooit bepaald prettig gevonden. Bij Escada was het anders geweest, hij had zich serieus vader gevoeld. Niet zomaar een hengst die een veulen op de wereld had gezet door een random merrie te dekken. Nee, er was een gevoel naar boven gekomen. Wanneer er gevaar dreigde kon hij zich niet weerhouden en moest en zou hij Escada in veiligheid houden. "Ik heb jou ook gemist." Urise zette zijn hoeven steviger neer op de grond en strekte zijn hals uit voor hij zichzelf volledig uitschudde. Kon hem het wat schelen als zijn manen niet meer goed zaten. Dankzij zijn fluffy wintervacht zag hij er al uit als een bolletje. Manen die in de war zaten konden er ook nog wel bij. "Wandel je een stukje mee?" Vroeg hij zachtjes. Escada had het recht om te weten dat hij haar moeder eigenlijk helemaal niet kende. Nu nog bedenken hoe hij het ging brengen. Bij de passen die hij zette hoorde je de sneeuw onder zijn hoeven kraken. Ergens was het meer best wel mooi met alle sneeuw en het ijs, en toch verlangde hij naar de zomer. Wanneer er weer gras groeide, er weer genoeg eten was en hij niet op een lege maag hoefde te leven. In de herfst had hij dan wel reserves aangemaakt, daar kon je alleen niet de winter op doorkomen. "Vertel eens, wat heb je allemaal de afgelopen paar jaar gedaan?"

Mega inspi blok, hoop dat de volgende beter word

De vosse merrie knipperde met haar helder bruine ogen. Ze had die mooie ogen van haar moeder geërft, de slanke sierlijke bouw ook. Het karakter vol avontuur had ze van haar vader, net als angst voor mensen. Ze snoof zacht toen ze eraan dacht. Vroeger op stal staan met haar moeder, maar ze was kunnen ontsnappen. Altijd avontuur en problemen. Ze wist het nog allemaal en het waren heerlijke tijden geweest. De merrie briesde eens luid terwijl ze de woorden van haar vader opving. Ze glimlachtte. Ze vond het fijn bij haar vader. Haar bruine ogen gleden over de omgeving terwijl ze nog een vraag opving. De merrie keek opzij naar haar vader en knikte. "Lijkt me leuk." Ze briesde eens luid en volgde de grote hengst. Hij was ouder aan het worden. Ze vond het dat je het best zag met zijn teddyvacht. Ze schudde met haar hoofd terwijl ze door de krakende sneeuw stapte. Ze draaide met haar oren heen en weer terwijl ze de vraag hoorde. Ze dacht eens na. Wat had ze eigenlijk gedaan dat belangrijk was. "Eigenlijk niet veel. Ik heb vaak in een grot gezeten omdat ik echt niet buiten wou komen. Ik vond je geur niet meer en moeder was verdwenen. Ik begin nu de omgeving wat meer te vertrouwen en ben ook minder bang voor avontuur. En jij?" Haar ogen gleden naar haar vader. Hij had vast enorm veel gedaan en er was vast meer in zijn leven nog gebeurd dan bij haar.

Een zacht gegrinnik kwam uit zijn richting door de woorden van Escada. In een grot zitten omdat ze niet echt buiten wou komen, waarom kwam dat toch zo bekent voor? Dat ze zijn geur niet meer vond trok zijn aandacht. De tijd waarin hij zich niet in HH had begeven had zijn geur dus weggevaagd. Ergens best wel fascinerend omdat hij hier alweer een paar daagjes was. Kon hij in elk geval niet gevolgd worden door bepaalde paarden waar hij niet meer mee te maken wou hebben. Op de korte vraag die Escada hem stelde moest hij glimlachen. Voor zover dat kon natuurlijk. "Veel te veel, heb bij een aantal mensen gelogeerd, rondgedwaald, de weg kwijt geraakt, en nog wat dingetjes." Sprak hij in een rustig tempo. Bepaalde dingen vertelde hij niet, zoals dat hij ruzie had gehad met een kudde waardoor hij wel naar de mensen moest gaan om zijn wonden te laten verzorgen. Allemaal stomme dingetjes. "Wanneer is je moeder verdwenen?" Vroeg hij zachtjes. Queen had hij nooit goed leren kennen. Van het ene op het andere moment had hij haar gedekt en daar was het bij gebleven. Zij was een paard van de mensen, hij een wild paard. Samen waren ze nooit wat geworden. Al helemaal niet omdat hij niet zoals zij was. Vandaag zou de dag worden dat Escada de waarheid te weten zou komen.

- Sorry voor late reactie en flut, heb erge ruzie met mijn ouders over school --